เมื่อก่อนตอนที่เริ่มเป็นสาว คิดจะมีแต่แฟนที่หล่อๆ เดินควงได้ไม่อายใคร
ทั้งๆที่ไม่เคยจะส่องกระจกดูตัวเองเลยว่าหน้าตาเราจะไปกับเขาได้ไหม ฮ่าาาาาาา
เราเกิดเป็นจอมปลวกน้อยจอมมโน ต้องเข้าใจเราสิ
แล้ววันหนึ่งก็ได้พบสุภาพบุรุษสุดหล่อ ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
พอเห็นหน้าปั๊บมันสะกิดติ่งในสมองปุ๊ป "คนนี้แหละแกที่ฉันอยากได้"
เลยทำการส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มปานน้ำผึ้งเดือนห้าไปก่อน
เขายิ้มตอบมา เข้าใจว่าเขาคงเห็นยิ้มอันสยองขวัญแล้วทำตัวไม่ถูก แล้วยิ้มแก้เขิน
ต่อด้วยการส่งกระแสจิตไป "มาขอเบอร์ฉันสิ มามะ มามะ"
พระเจ้าช่วย เขามาขอเบอร์จริงๆ
รีบกดให้มือไม้สั่นไปหมด ใจเต้นรั่ว อย่างกับชนะเลิศนางสาวไทย
หลังจากนั้นเขาก็โทรมาคุย ถามนู่น นี่ นั่น
อ๊ายยยย เขาน่ารักมากนะ พูดจา ท่าที ดีไปหมด
ไปดูหนัง กินข้าว เอาใจตลอดเวลา
ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดีไปหมด แม้แต่ตดยังว่าหอม
ความรักมันทำให้คนตาบอดจริงๆนะตัวเธอ
นั่นมันแค่เริ่มต้น
ยิ่งคบนาน ความดีที่เคยชื่นชมมันก็หายไปหมด
โทรไปไม่รับ โทรกลับไม่เคย ผิดนัด มาสาย
เราชวนไปเที่ยวบอกไม่สบายคล้ายจะเป็นลม
บอกเรา จู้จี้จุกจิก น่ารำคาญ วุ่นวาย เออตูยอมรับก็ได้
ทำผิดเรื่องเล็กๆน้อยๆ พาโวยวายเป็นเรื่องใหญ่โต
แต่ถ้าวันไหนตัวเองดันทำผิดขึ้นมา ยังมีหน้ามาบอกว่ามันคือบทเรียน
อ้าว!! ยังไงค่ะ เราเรียนคนล่ะบทเหรอ บทเรียนมันเลยไม่เหมือนกัน
หนูงงค่ะ
ตอนที่ความรักใกล้จะจบ
ความหวานที่เคยมีให้ เอาใจใส่ ไม่เคยมี
โวยวายเป็นที่หนึ่ง ไม่พอใจหายไปเป็นอาทิตย์
แล้วกลับมาบอกเราว่า เราคงไม่ได้เกิดมาคู่กัน ฮี่ๆๆๆ น้ำเน่าจังเลยค่ะ
หลังจากนั้นก็ โผล่ๆ หายๆ ไปๆ มาๆ
จะเลิกไม่ยอม แต่ให้เทคแคร์บ้างกลับไม่ทำ
เออ ดีจังเลย
นี่เหรอผู้ชายที่เราเคยชื่นชม
ไอ้บ้าคนนี่เหรอ ที่เราเคยส่งกระแสจิตให้มาขอเบอร์
ที่บอกว่าเราไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน
แต่ตอนจีบเปิดเพลงนี้ให้ฟัง แล้วบอกนี่เพลงของเรา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แล้วสุดท้ายก็เลิกกัน
วงจรความรัก เกือบ 4 ปี
สุข เศร้า เหงา เฮฮา ร้องไห้ เจอะเจอมาหมด
นั้นมันความคิดแบบเด็กๆแล้ว ที่จะเลือกแฟนหล่อ
ต่อไปนี้ จะเลือกคนที่จริงจังแล้วแหละ ฮ่าๆๆๆๆ
ความรักครั้งเดียวเปลี่ยนแปลงใจเราขนาดนี้เลยเหรอ
##กระทู้อยากเล่า เมื่อความรักบังเกิดและจบลงไป##
ทั้งๆที่ไม่เคยจะส่องกระจกดูตัวเองเลยว่าหน้าตาเราจะไปกับเขาได้ไหม ฮ่าาาาาาา
เราเกิดเป็นจอมปลวกน้อยจอมมโน ต้องเข้าใจเราสิ
แล้ววันหนึ่งก็ได้พบสุภาพบุรุษสุดหล่อ ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
พอเห็นหน้าปั๊บมันสะกิดติ่งในสมองปุ๊ป "คนนี้แหละแกที่ฉันอยากได้"
เลยทำการส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มปานน้ำผึ้งเดือนห้าไปก่อน
เขายิ้มตอบมา เข้าใจว่าเขาคงเห็นยิ้มอันสยองขวัญแล้วทำตัวไม่ถูก แล้วยิ้มแก้เขิน
ต่อด้วยการส่งกระแสจิตไป "มาขอเบอร์ฉันสิ มามะ มามะ"
พระเจ้าช่วย เขามาขอเบอร์จริงๆ
รีบกดให้มือไม้สั่นไปหมด ใจเต้นรั่ว อย่างกับชนะเลิศนางสาวไทย
หลังจากนั้นเขาก็โทรมาคุย ถามนู่น นี่ นั่น
อ๊ายยยย เขาน่ารักมากนะ พูดจา ท่าที ดีไปหมด
ไปดูหนัง กินข้าว เอาใจตลอดเวลา
ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดีไปหมด แม้แต่ตดยังว่าหอม
ความรักมันทำให้คนตาบอดจริงๆนะตัวเธอ
นั่นมันแค่เริ่มต้น
ยิ่งคบนาน ความดีที่เคยชื่นชมมันก็หายไปหมด
โทรไปไม่รับ โทรกลับไม่เคย ผิดนัด มาสาย
เราชวนไปเที่ยวบอกไม่สบายคล้ายจะเป็นลม
บอกเรา จู้จี้จุกจิก น่ารำคาญ วุ่นวาย เออตูยอมรับก็ได้
ทำผิดเรื่องเล็กๆน้อยๆ พาโวยวายเป็นเรื่องใหญ่โต
แต่ถ้าวันไหนตัวเองดันทำผิดขึ้นมา ยังมีหน้ามาบอกว่ามันคือบทเรียน
อ้าว!! ยังไงค่ะ เราเรียนคนล่ะบทเหรอ บทเรียนมันเลยไม่เหมือนกัน
หนูงงค่ะ
ตอนที่ความรักใกล้จะจบ
ความหวานที่เคยมีให้ เอาใจใส่ ไม่เคยมี
โวยวายเป็นที่หนึ่ง ไม่พอใจหายไปเป็นอาทิตย์
แล้วกลับมาบอกเราว่า เราคงไม่ได้เกิดมาคู่กัน ฮี่ๆๆๆ น้ำเน่าจังเลยค่ะ
หลังจากนั้นก็ โผล่ๆ หายๆ ไปๆ มาๆ
จะเลิกไม่ยอม แต่ให้เทคแคร์บ้างกลับไม่ทำ
เออ ดีจังเลย
นี่เหรอผู้ชายที่เราเคยชื่นชม
ไอ้บ้าคนนี่เหรอ ที่เราเคยส่งกระแสจิตให้มาขอเบอร์
ที่บอกว่าเราไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน
แต่ตอนจีบเปิดเพลงนี้ให้ฟัง แล้วบอกนี่เพลงของเรา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แล้วสุดท้ายก็เลิกกัน
วงจรความรัก เกือบ 4 ปี
สุข เศร้า เหงา เฮฮา ร้องไห้ เจอะเจอมาหมด
นั้นมันความคิดแบบเด็กๆแล้ว ที่จะเลือกแฟนหล่อ
ต่อไปนี้ จะเลือกคนที่จริงจังแล้วแหละ ฮ่าๆๆๆๆ
ความรักครั้งเดียวเปลี่ยนแปลงใจเราขนาดนี้เลยเหรอ