ผมว่าด้วยความที่วัยเด็กโตมาแบบขาดความรักเพราะชาวไซย่าเป็นพวกบ้าการต่อสู้ แถมหลังๆยังโดนล้างเผ่าพันธุ์จนแม้แต่เผ่าพันธุ์เดียวกันก็แทบไม่เหลือทำให้เบจิต้าลึกๆก็โหยหาครอบครัวที่อบอุ่น แต่ด้วยฐานะที่เป็นเจ้าชายแล้วยังเป็นนักรบที่เก่งที่สุดในเผ่า(ที่เหลือแค่3(+1)คน) ก็เลยต้องแสดงตัวว่าเหนือกว่าสามัญชนทั่วไป จะแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นไม่ได้ ก็เลยไม่มีเพื่อนฝูง ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใคร เป็นที่มาของนิสัยโหดเหิ้ยมอำมหิต ฆ่าได้แม้กระทั่งนัปป้าที่รับใช้ตัวเองมาตลอด ที่แสดงออกมาตลอดในตอนแรก

แต่ผมว่าจุดที่ทำให้เบจิต้าเริ่มเปลี่ยนไปน่าจะเป็นที่ดาวนาเม็ก เมื่อก่อนมีแต่ไปไล่ฆ่าคนอื่นมาตลอด แต่คราวนี้เบจิต้าได้รู้ถึงความรู้สึกของคนที่ถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เป็นครั้งแรกในตอนที่รู้ว่าที่จริงแล้วชาวไซย่าทั้งหมดต้องตายด้วยน้ำมือฟรีเซอร์ ถึงเบจิต้าจะปากแข็งกับโดโดเรียว่าไม่ได้เสียใจอะไรกับที่ชาวไซย่าถูกฟรีเซอร์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์สักนิด ที่ทำไปก็แค่จะชิงอำนาจกับฟรีเซอร์ก็เหอะ หลังจากนั้นเบจิต้าก็ถูกสถานการณ์จำยอมบังคับให้ต้องจับกลุ่มกับพวกคุริลินที่ตัวเองรังเกียจมาตลอด ต้องเริ่มช่วยเหลือเพื่อน(แม้จะเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง)ทำให้เบจิต้าเริ่มได้สัมผัสถึงความสัมพันธ์แบบกลุ่มที่ต้องพึ่งพาอาศัยกันเป็นครั้งแรก ไม่ใช่แค่คุมลูกสมุนไปฆ่าล้างดาวคนอื่นเหมือนเมื่อก่อน

จากนั้นโกคูก็กลับมาพร้อมกับพลังที่เหนือชั้นสุดๆ ทำให้เบจิต้าต้องเริ่มยอมรับในตัวนักรบชั้นต่ำที่เขาเคยดูถูกคนนี้ และจุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุดคือการที่เบจิต้าทุ่มเททั้งหมดแล้วก็ยังทำอะไรฟรีเซอร์ไม่ได้เลย ความผิดหวังทำให้เบจิต้าทนไม่ไหวจนต้องแสดงความอ่อนแอออกมาเป็นครั้งแรกด้วยการร้องไห้ต่อหน้าต่อตาคนอื่นทั้งหมดแล้วก็หมดอาลัยตายอยากยอมให้ฟรีเซอร์อัดจนเกือบตาย แต่แล้วเบจิต้าก็ได้เห็นความหวังสุดท้ายเมื่อโกคูที่เขาเคยดูถูกเหยียดหยามมาตลอดกลับมาพร้อมกับพลังที่แข็งแกร่งขนาดที่ว่าอาจจะเอาชนะฟรีเซอร์ที่ตัวเองแทบจะทำอะไรไม่ได้ และยิ่งเบจิต้าโดนอัดจนอยู่ในสภาพใกล้ตายก็ทำให้ทิฐิที่ยึดมั่นมาตลอดหายไปหมดจนยอมร้องไห้ขอร้องโกคูให้แก้แค้นแทนชาวไซย่า (ฉากนี้ทำให้เห็นเลยว่าไอ้ที่พูดกับโดโดเรียตอนแรกนั่นมันซึนชัดๆ น่าจะเป็นความซึนครั้งแรกของเบจิต้าเลยนะ) แล้วก็ตายไปโดยฝากความหวังสุดท้ายไว้ที่โกคู สำหรับผมแล้วคิดว่าจริงๆเบจิต้ายอมรับในความเป็นหมายเลขหนึ่งของโกคูจริงๆไปตั้งแต่ตอนนี้แล้วล่ะ แค่ยังทำซึนไปยังงั้นเอง กว่าจะยอมรับออกมาจากปากตัวเองตรงๆก็คือภาคบูโน่น

หลังจากนั้นจะเห็นได้ชัดว่าเบจิต้าเริ่มเปลี่ยนไป ยอมอยู่อย่างสงบที่โลกไม่ได้ไปฆ่าทำลายล้างใครทั้งๆที่ในตอนนั้นโกคูก็ไม่อยู่และถูกคิดว่าตายไปแล้วด้วยซ้ำ ถ้าเบจิต้าจะฆ่าล้างโลกจริงๆ ไม่มีใครหยุดเบจิต้าได้แน่นอน แต่นอกจากไม่ฆ่าแล้วยังช่วยออกความเห็นเรื่องการขอพรทำให้ชุบชีวิตคุริลินได้(และถ้าโกคูตายจริงก็ต้องชุบกลับมาได้ด้วย เพราะงั้นถ้าเบจิต้ายังเป็นคนเลวและอยากทำลายล้างโลกอยู่คงไม่มีทางทำแบบนี้)ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย ผมว่าเป็นเพราะเบจิต้ารู้แล้วว่าคนที่ถูกฆ่า ถูกทำลายทั้งเผ่าพันธุ์มันรู้สึกยังไง หลังจากนั้นเบจิต้าก็เลยลงมือโหดๆกับศัตรูอย่างเดียว ขนาดตอนจะฆ่าศัตรูอย่างตอนรวบรวมพลังไฟนอลแฟลชอัดใส่เซลก็ยังนึกถึงคนอื่น เลยตั้งใจบีบอัดพลังให้รัศมีแคบแค่ทำลายเซลอย่างเดียว โลกไม่ได้ถูกทำลายไปด้วย ถ้ามาเทียบกับตอนสู้กับโกคูครั้งแรกที่อัดพลังใส่กะจะให้แหลกไปทั้งโกคูทั้งโลกโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นจะเห็นว่าต่างกันไปคนละเรื่องเลย

ยิ่งพอมีครอบครัวแล้วรู้ว่าได้เจอลูกตัวเองตอนหนุ่มตัวเป็นๆ เบจิต้าก็เล่นบทคุณพ่อทันทีด้วยการแกล้งเร่งความเร็วแล้วลองดูว่าลูกตัวเองจะตามทันมั้ย ถึงหลังจากนั้นจะเหมือนกับไม่ได้ผูกพันอะไรกันมาก แต่ก็ต้องฝึกอยู่ด้วยกันตลอดในห้องกาลเวลาเป็นปี และความที่เจ้าตัวโหยหาความอบอุ่นจากครอบครัวมาตั้งแต่เด็กด้วยคงจะทำให้เบจิต้าผูกพันกับลูกคนนี้โดยไม่รู้ตัว ตอนที่ทรังคซ์ถูกฆ่าตายถึงปรี๊ดแตกขนาดนั้น ผมว่าเพราะความสัมพันธ์กับทรังคซ์ตอนโตนี่แหละทำให้เบจิต้าในภาคบูโอ๋ทรังคซ์ถึงขนาดนั้น มีทั้งเป็นห่วงที่มาฝึกในห้องแรงดึงดูดทั้งๆที่ยังเด็ก ทั้งให้ค่าขนมถ้าเก่งพอจะต่อยหน้าตัวเองได้ แล้วยังมีการถามว่ากับโกเท็นใครเก่งกว่ากัน ตอนประลองก็มาอวดกันกับโกคูว่าใครเก่งกว่ากันอีก

สรุปแล้วในมุมมองผมเบจิต้านี่เป็นตัวละครที่มีมิติ มีพัฒนาการจากประสบการณ์ชีวิตที่เจ้าตัวได้พบเจอมาตลอด จากตัวร้ายที่มีปมในวัยเด็ก พอโตขึ้นเริ่มมีพวกพ้อง มีครอบครัว ก็เริ่มแสดงด้านดีออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เพราะแบบนี้ตอนอ่านรอบแรกก็คิดแค่ว่าเป็นคู่แข่งพระเอก แต่ยิ่งอ่านหลายรอบกลับยิ่งชอบเบจิต้ามากขึ้นเรื่อยๆ