ระหว่าง
เวลา VS ความรัก

บ้านหนึ่ง อยู่กันเป็นครอบครัว ทำงานที่บ้าน ทุกคนรักสุนัขดี มีเวลาให้ทั้งวัน

อีกบ้านหนึ่ง เจ้าของมีเพียงคนเดียว อยู่เป็นหอพักมีห้องน้ำในตัว แต่เป็นพนักงานประจำ ออกจากบ้านราว 9-10โมง กลับ 5-6โมงเย็น
แต่รักลูกสุนัขมากกกกกกกก มากเสมิอนลูกตัวเอง คอยค้นหาศึกษาหาความรู้ คัดสรรสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเค้า
ดูแลเลี้ยงดูด้านความสะอาด ความปลอดภ้ย อาหารการกินอย่างดี

ขอเข้ารายละเอียดนะคะ...... เรื่องมีอยู่ว่า
เราฝันอยากจะมีลูกสุนัขมาเลี้ยงดูมานาน แต่ยับยั้งชั่งใจด้วยความที่เห็นว่าตัวเองยังไม่พร้อมเพราะยังไม่มีเวลาพอ
แต่แล้ว แฟนเราเห็นเราอยากได้มากจึงเซอร์ไพรส์ ซื้อลูกปอมเมอเรเนี่ยนให้เราเป็นของขวัญ เราดีใจมาก เรารักเค้ามาก เหมือนลูกตัวเอง
เลี้ยงดูฟูมฟักเอาใจใส่อย่างดีสุดๆ คอยศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับการเลี้ยงดูอย่างเต็มที่เพราะเราไม่เคยมีประสบการณ์

ความรักของเราที่มีต่อเค้ามันมากขึ้นทุกวันๆ จนเราเริ่มอยากให้เค้าอยู่กับคนที่มีเวลาให้เค้ามากกว่าเรา
เราไม่อยากเห็นแก่ตัว ที่พาเค้ามาทรมานเพียงเพื่อความสุขของตัวเอง เรายอมเจ็บปวดมากกว่าให้ลูกเจ็บปวดเวลาเราไม่อยู่บ้าน เรายอมไม่เป็นเจ้าของ หรือที่เรียกแทนตัวเองกันว่า ''แม่''
เราจึงขอให้ไปอยู่ที่บ้านแฟนเป็นบ้านหลัก เพราะเค้าเองก็เคยบอกว่าแม่เค้าก็รักสุนัขคนนึง แต่เลี้ยงแบบเหมือนสามัญชนทั่วไป คือให้ความรัก แต่ไม่ได้มีความรู้มากด้านการเลี้ยงดูที่ถูกต้อง

ทุกวันนี้ เราเสียใจ เรานอนร้องไห้ทุกคืน กลับมาที่ห้องไม่เจอเค้าวิ่งมาหา เราเศร้ามาก แต่ไม่เป็นไร เราเชื่อว่านี่คือสิ่งที่ดีกว่าสำหรับสุนัข
เราไม่อยากเอาความเป็นมนุษย์เป็นที่ตั้ง มาคิดแทนสุนัข (มนุษย์อาจต้องการอยู่กับคนที่รักแต่ไม่มีเวลา มากกว่าคนที่มีเวลาให้)

แต่แฟนเรา ก็เสียใจเช่นกัน เพราะเค้ามองว่า เรารักเจ้าสุนัขมากที่สุด มันสมควรที่จะอยู่กับเรา สมควรอยู่กับคนที่รักมันมากที่สุด

เราขอความเห็นจากเพื่อนๆหน่อยค่ะ ว่าเราคิดถูกต้องมั้ย
ขอแบบที่เป็น ''ข้อเท็จจริง'' ไม่ใช้ความรู้สึก เราเชื่อว่าทุกคนที่เป็นกูรูด้านการเลี้ยงสุนัขทราบดีว่า
อะไร คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเค้า
เผื่อเราจะได้เอาความเห็นไปให้แฟนเราดู ได้เข้าใจจุดประสงค์ของเราด้วย

ขอบคุณมากค่ะ

ขออนุญาตเพิ่มเติมรายละเอียดน้องค่ะ
พันธ์ปอมเมอร์เรเนี่ยน อายุได้ 3 เดือน
เพิ่งย้ายมาอยู่กับเรา 2 อาทิตย์
ที่ผ่านๆมาเราพาเค้าไปเจอแฟนเราตลอดซึ่งก็จะคุ้นแฟนเราเช่นกัน