เราเป็นคนไม่ชอบสัตว์เลย ออกจะกลัวด้วยซ้ำไป

จนกระทั่งคืนนึง เจ้าแมวเมี้ยวเดินมาร้องเมี้ยวๆหน้าประตูไม่ยอมหยุด ไม่ยอมไปไหน จนต้องให้สามีแวะซื้ออาหารแมวเข้ามา จากนั้นเจ้าแมวเมี้ยวก็ไม่ไปไหน มานอนหน้าประตู มารอ มาร้องเมี้ยวๆขออาหารทุกวัน จนคนกลัวแมวอย่างเราต้องรีบกลับบ้านมาให้อาหาร มาคุยกับมัน ด้วยความกลัวๆ แรกๆเราก็คุยโดยมีประตูมุ้งลวดกั้น แค่ไม่กี่วันมันก็ทำให้เราต้องออกไปเล่นกับมันจนได้ มันชอบมานอนบนตู้รองเท้า เราก็ทำที่นอนให้มันบนตู้ แต่ไม่ได้ให้เข้าบ้าน มันทำให้เราหายเหงา (เราไม่มีลูก สามีเราทำงานกลับดึกบ่อย) แค่นั่งมองมันนอนบนตู้หน้าประตูก็ทำให้เรามีความสุข

เรา 2 คนไม่ค่อยมีกิจกรรมที่ทำด้วยกันในวันหยุด มันก็ทำให้เรา 2 คนมีกิจกรรมทำด้วยกัน พากันไปซื้อของให้มัน มันอยู่ได้ 2 อาทิตย์ เรา 2 คนก็พามันไปหาหมอ ฉีดวัคซีน จนวันรุ่งขึ้นหลังจากให้อาหาร เล่นกันเสร็จ มันก็วิ่งหายไป เราก็นึกว่ามันไปเล่นตามปกติ แต่แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย เราเสียใจมาก นั่งมองหน้าบ้านรอ หงอยๆ นั่งนำ้ตาไหล สามีเราก็สงสาร ออกตามหาให้ แต่ก็ไม่เจอเลย

นี่ก็ครบ 1 อาทิตย์ที่มันหายไปพอดี เราคงต้องเลิกรอมันแล้วใช่มั้ย มันคงไม่กลับมาแล้วใช่มั้ย

ถึงจะเป็นเพียงเวลาสองอาทิตย์ แต่ก็ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปจริงๆ ในอนาคตอันใกล้ เราคงจะรับสัตว์มาเลี้ยงจริงๆสักตัว