สวัสดีคะเพื่อนๆพี่ๆทุกคน เราชื่อพลอย อายุ 21

ต้องเริ่มจากว่า พลอยมีอาการป่วยมาตลอด จำความได้ตั้งแต่ ป.4 จนถึงบัจจุบันเรียนมหาวิทยาลัย ปี 3 แล้วคะ

เริ่มจากตอนแรกตอน ป.4 มีอาการป่วยเป็นไข้หนักมากๆ เจ็บคอทานอาหารไม่ได้ ไปหาหมอสรุปว่า ป่วยเป็นโรคต่อมท่อมซินอักเสพ ตอนนั้นพลอยเป็นหนักมากๆเพราะทานอาหารไม่ได้เลย หยุดเรียนเป็นสัปดาห์ กว่าจะไปโรงเรียนได้เกือบแย่คะ

ต่อมา ม.1 เป็นหวัด เจ็บโพงจมูก ไปบพแพทย์สรุปพลอยเป็นไซนัทคะ อาการก็ตามโรคนี้เลยไม่ร้ายแรงมาก แต่เจ็บจมูกเวลาหายใจอยู่ห้องแอร์ไม่ได้เลยคะ

พอขึ้น ม.2 มีอาการปวดท้องหนักมากคะ คุณแม่ก็พาไปหาหมอเหมือนเดิม สรุป เป็นลำใส้อักเสพคะ เพราะพลอยทานอาหารรสจัดมาก (เปรี้ยว เผ็ดคะ) งานนี้งานใหญ่อยู่คะ เพราะอันตราซาว ออกมา เจอแผลในลำใส้คะ คุณหมอสั่งห้ามทานเปรี้ยว เผ็ด อีกเด็จขาด เพราะกลัวในระยะยาวจะกลายเป็นมะเร็งลำใส้ได้คะ ก็รักษากันไปตามแพทย์สั่ง

ต่อมา ตอนเรียน ปวช. ปี 2 ประจำดือนขาดคะ ขาดแบบ 6 เดือนมาที 4 เดือนมาที 3เดือนมาทีคะ (อันนี้ไม่กลัวท้องคะ เพราะพลอยไม่เคยมีเพศสัมพันธ์มาก่อน) แรกๆเราไม่เคยบอกใครเลย เพราะไม่ได้สนใจคะ แต่พอปวดท้องมากๆไม่ไหวแล้ว บอกคุณแม่พาไปหาหมอคะ พลอยโดนตรวจฉี่ สรุปว่า เป็นมดลูกอักเสพคะ อันนีมีผลระยะยาว เพราะขาดแบบผิดปกติมาก มดลูกทำงานไม่ปกติ คือพลอยอาจจะมีลูกอยาก หรืออาจไม่สามารถมีลูกได้ เพราะไข่ไม่ตกคะ (อันนี้ส่วนตัวพลอยไม่คิดมากคะ แต่คุณแม่ คุณพ่อ จะเป็นห่วงมากเพราะท่านกลัวตอนพลอยมีครอบครัวแล้วจะมีลูกไม่ได้)

และเมื่อขึ้นหมาลัยปี 1 วันนั้นก่อนสอบ เราก็อ่านหนังสืออยู่ปกติ อ่านไปอ่านมาปวดหัวมากคะ แบบปวดข้างเดียว ปวดไปยันตา ลงมาที่กลาม อ่านหนังสือต่อไม่ได้เลยคะ ตามันมัวไปหมด ก็เลยรู้สึกว่ามีอาการผิดปกติอีกแล้ว บอกคุณแม่เลยคะ เพราะทุกครั้งที่มีอาการผิดปกติจากเดิมโรคที่เคยเป็น ไปหาหมอที่ไรเจอโรคใหม่ทุกที ก็บอกแม่คะไปหาหมออีก สรุป ไมเกรนคะ อันนี้มีผลกระทบมาก บัจจุบัน พลอยโดนแดดไม่ไดเลยคะ ไมเกรนขึ้นตลอดใช้ชีวิตลำบากคะ แต่ก็ทนต่อไปไม่มีทางเลือก ต้องพยายามเลื่ยงแดดคะ

พอขึ้นมหาลัยปี 2 พลอยเกือบตายคะ เพราะปอดติดเชื้อ อันนี้พลอยไม่สามารถบอกอาการได้อย่างระเอียด เพราะต้อนที่เป็นลมเข้าโรงพยาบาลเราจำอะไรไม่ได้เลย รู้แต่ว่าราหายใจไม่ออก หน้ามืด จะอ้วก แล้วก็หมดสติไปเลย พี่ชายเล่าแต่ว่า ตอนนั้นพลอยจะตายแล้ว ไอจนหลอดลมตีป หายใจเองไม่ได้ คุณหมอบอกว่าดีนะที่มาเร็วเพราะน้องคุณหายใจเองไม่ได้แล้ว ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่นาน แต่ตอนนี้หายแล้วคะ มีอาการที่ยังเหลืออยู่คือเราจะเหนื่อยง่าย บางครั้งแค่เดินเราก็เหนื่อยแล้ว หายใจติดขัดอยู่บ้างมันเป็นผลข้างเคียงทีต้องรักษาในระยะยาวคะ พลอยอยากขอเตื่อนเพื่อนๆว่า พยายามอย่าอยู่ในที่ที่สกปก ปิดจมูกทุกครั้งที่รู้ว่าบริเวณนั้นมีเชื้อรา และควรตรวจเช็คของถวายพระบ่อยๆ ที่บ้านคุณแม่ชอบถวายหมากพลู แล้วคุณแม่ลืมลาคะ เข้ามาถวายตอนที่พลอยไม่อยู่ในห้องเลยไม่ทราบว่ามีหมากพลูอยู่ในห้อง นั้นคือที่มาของเชื้อราที่พลอยสูดดมเข้าไปทุกวันคะ จนร่างกายสะสมและติดเชื้อที่ปอดคะ

และเมื่อไม่นานมานี้ ปวดท้องหนักอีกแล้วคะ มีอาการท้องอืดตลอดเวลา ท่ายไม่ออก(ไม่ปวดหนักเลย) มีอาการจะอ้วก เวียนหัว เหมือนเดิมคะไปพบแพทย์ คุณหมอสรุป โรคกระเพราะคะ จากส่วนตัวเลย โรคนี้ทรมานมาก คือมีอาการหิวจะอ้วก ระหว่างทานอยู่จะอ้วก อิ่มก็จะอ้วก อ้วกๆๆตลอดเวลาเลยคะ นั่งรถแทบจะไม่ได้จะอ้วกคะ อันนี้คุณหมอบอกว่าเป็นเพราะ อาการอื้ดของท้องลมมันตีขึ้นคะ เลยทำให้จะอ้วกตลอดเวลา ท้องป่องมากๆ กางเกง กระโปรงที่มีอยู่ใส่ไม่ได้เลยคะ เพราะท้องอืดแบบหน้าเกลียจมากๆ น้ำหนักไม่ขึ้น แต่ท้องป่องแบบหน้ากลัวมากๆ ทุกวันนี้ไม่อยากออกไปไหนเลยเพราะท้องมันเหมือนคนท้อง ขอบอกเลยว่าเป็นโรคที่ทรมานมากๆ คุณหมอบอกว่าพลอยเป็นหนักแล้ว บวกกับที่เราเป็นลำใส้อักเสพด้วย อาการเลยคูณสองคะ


นี้คือโรคต่างๆที่พลอยเป็น มีเพียงโรคเดียวที่พูดได้ว่าหายแล้ว คือโรคติดเชื้อที่ปอด แต่ก็ยังมีผลกับชีวิตอยู่นะคะ เพราะอย่างที่บอกต้องรักษาระยะยาวคะ แต่โรคอื่นๆอีก 6 โรค ทุกวันนี้ยังเป็นอยู่คะ ยังต้องรักษาตัวเลื่อยๆ บ้างครั้งมีอาการของโรคต่างๆมาพร้อมกัน จนเราไม่รู้ว่าควรจะบอกแพทย์อย่างไรดี ทุกวันนี้ก็มีอาการแปลกๆตลอด และไม่ทราบว่าเป็นอะไร ทรมานมากๆคะ ใช้ชีวิตลำบากมากๆ พลอยเลยอยากจะถามความคิดเห็นเพื่อนๆว่า ถ้าทุกคนเป้นพลอยจะเริ่มจัดการกับชีวติตัวเองที่เป้นแบบนี้ยังไงคะ? จะเริ่มจากตรงไหน? อย่างไรดี เพราะทุกวันนี้ไปหาหมอก็เหมือนรักษาไปอย่างนั้น ไม่หายขาดสักที ด้วยพลอยอายุแค่ 21 เลยหวังว่าจะมีทางหายเป็นปกติได้บ้าง เลยอยากลองถามความคิดเห็นเพื่อนๆ หรือคนที่เคยมีประสบการณ์ โรคใดโรคหนึ่ง ว่ารักษาตัวอย่างไรถึงหายขาด หรืออาการไม่รุนแรงขึ้นคะ?

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคนมากๆที่อ่านจบ พลอยรบกวนขอความคิดเห็นด้วยนะคะ เพราะทุกวันนี้รู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่ยากซะเหลือเกิน คงง่ายกว่าถ้าไม่ต้องอยู่ทรมาน....ขอบคุณอีกครั้งคะ