ผมเกิดและอาศัยอยู่บนผืนแผ่นดินไทยมาได้ประมาณครึ่งชีวิต ไม่เคยมีความรู้สึกอัดอั้น ตันใจ จนรู้สึกอยากเลิกเป็นคนไทยครั้งไหนเท่ากับครั้งนี้  ช่วงวัยเด็ก ผมรู้สึกรักประเทศไทย ไม่รู้ซึ่งเหตุผล อาจเป็นเพราะผมมีพ่อ มีแม่บนผืนแผ่นดินไทย ผมอาศัยบนผืนแผ่นดินไทย กลางด้ามขวานทอง ใต้น้ำมีปลา บนผืนนามีข้าว ใครใคร่ค้าม้าค้า ค้าวัวค้า หันไปทางไหนมีแต่ความอุดมสมบูรณ์ ภูมิประเทศ ธรรมชาติที่สวยงาม ผู้คนเป็นมิตร บ้านเมืองร่มเย็นเป็นสุข เข้าสู่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยถึงวัยทำงาน ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆในใจ เมื่อมองเห็น หลายสิ่ง หลายอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปของสังคมไทย การพัฒนาที่ไม่มีระเบียบแบบแผน
    การศึกษาที่ไม่หวังผลความเจริญทางสติและปัญญา แต่กลับแข่งขันกันอย่างเอาเป็นเอาตายนอกโรงเรียนเพื่อหวังผลเพียงให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยดังๆได้เรียนในคณะที่(คนอื่น)ชอบ จบมาจะได้ประกอบอาชีพ ตามค่านิยมของสังคม เกิดโรงเรียนกวดวิชา ติวเตอร์เพื่อให้ทำข้อสอบได้ โดยไม่สนใจ การบวนการคิดวิเคราะห์
    การสื่อสาร บันเทิง สาระสนเทศ ที่มุ่งแสวงหากำไรทางธุรกิจมากกว่าการคำนึงถึงจรรยาบรรณ ขาดจิตสำนึกหรือรับผิดชอบในการพัฒนาสังคมให้อุดมสุข อุดมปัญญา เห็นได้จากหนังสือ นิตยสารแนวบันเทิงแนวประชานิยม เต็มแผงหนังสือ ในเล่มเต็มไปด้วยสิ่งยั่วยุ กิเลส ตัณหา สิ่งลามก คอลัมน์ซุปซิป นินทา ส่วนมากเป็นเรื่องต่ำกว่าสะดือ เรื่องราวลับเฉพาะ ส่วนตัวของผู้คนในแวดวงชั้นสูง ดารา โดยใช้คำจิกกัด หยาบคายเพื่อความสะใจในอารมณ์ของผู้เขียน
    ละครแนวสร้างสรรค์ จินตนาการ สร้างความหวัง แรงบันดาลใจ  หรือบทละคร บทพูด การแสดงที่กระตุ้นความคิด ทำให้คนดูได้ใช้ความคิด หลากหลายแง่มุมนั้นมีน้อยมาก คนไทยจึงได้ดูแต่ละครน้ำเน่าขี้เกียจคิด รีเมคซ้ำๆ เนื้อหาไม่พ้นการอิจฉาริษยา การวางแผนปองร้าย แย่งชิง บทพูดที่ไม่ได้กระตุ้นความคิดด้านบวกของผู้ดู การแสดงไม่ได้สื่อให้คนดูคิด วิเคราะห์ตัวละครเลย เหมือนดูถูกคนดู คนดูได้เพียงความบันเทิงหรือซึมซับเอาอารมณ์ลบนั้นไป
    ใครใคร่ค้าม้าค้า ค้าวัวค้า กลายเป็นใครใคร่ค้า ที่ไหนค้า แม้กระทั่งฟุตบาทคนเดินก็มีร้านค้า แผงลอยยื่นออกมา หรือจับจอง จัดสรรให้วางขายสินค้ากันจนเกร่อคนเดินเท้าอย่างเราเลยต้องลงไปเดินบนถนนล่อเล่นกับรถกัน ถ้าคิดจะขอคืนพื้นที่ หรือจัดโซนนิ่งก็ยากลำบาก ก็ทำไม่ได้เพราะว่าเจ้าที่เค้าสั่งไว้(อุ๊บส์!)
    ความคิด ทัศนคติที่มีต่อชนชาติอื่น ยิ่งเป็นชาติที่เราคิดว่าด้อยพัฒนากว่าเรา เช่น พม่า เขมร ลาว เวียดนาม ผมมักได้ยินคำพูด ดูถูก เหยียดหยาม การกระทำที่ทำให้คิดได้ว่ามีความอิจฉา ริษยา เปรียบเทียบ หากเราต้องพ่ายแพ้เค้าไม่ว่าในเกมส์ใด(ทำไม) มันไม่ได้นำมาซึ่งการพัฒนาให้ดีกว่าเดิม หรือการอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข (win-win) แต่มันนำซึ่งการหลงตัวเอง มองตัวเองเป็นศูนย์กลาง มีให้เห็นมากมาย หลายวงการ
    อย่างเช่นวงการกีฬา อย่างกีฬาซีเกมส์ ใครเป็นเจ้าภาพก็จะแข่งกันแย่งเป็นเจ้าเหรียญทองโดยการหาวิธี สารพัดการโกง ตั้งแต่โกงเชิงนโยบายคือบรรจุกีฬาพื้นบ้านที่ตัวเองถนัด การสร้างกติกาที่ตัวเองได้เปรียบ ไม่รวมถึงการตัดสินที่เข้าข้างตัวเอง ผู้คนพากันชื่นชมความสำเร็จแบบนี้ แต่หากเราไปแพ้ที่ประเทศอื่น กลับกล่าวหาว่าเค้าเหล่านั้นโกงทุกอย่าง แบบที่เราเคยทำมา ฮึ ฮึ
    หรือจะเป็นแข่งขัน ประกวด ประชัน นอกเหนือจากกฏเกณฑ์ กติกา หากใช้ความรู้สึกเข้าไปมีส่วนตัดสินหาผู้ชนะในการแข่งขันนั้นๆด้วย ถ้าตัวแทนเราพ่ายแพ้กลับมา ผู้คนกลุ่มนึงก็ไม่ยอมรับคำตัดสินหาว่ากรรมการขี้โกงบ้าง ผู้ชนะมีเส้นสายกับองค์กรของผู้จัดบ้าง ไม่ยอมรับคำตัดสิน ลองนึกถึงใจเขาใจเราดู หากเราเป็นกรรมการหรือบุคลากรในองค์กรนั้น ถ้าหลายเคนดิเดตมีคุณสมบัติที่ใกล้เคียงกัน แล้วเราจะเลือกจากอะไร เราไม่เคยเรียนรู้ประสบการณ์จากการพ่ายแพ้ แล้วแก้ไขส่วนที่เป็นจุดอ่อนของเรา บางครั้งเรากระหน่ำโหวตโดยไม่สนใจหลักความถูกต้อง ใช้ความรู้ทางเทคโนโลยี เอาเปรียบ หรือการล๊อบบี้ การใช้ความสัมพันธ์ต่อองค์หรือเส้นสาย เรากลับยอมรับได้ หากชัยชนะนั้นตกเป็นของเรา
    เรามักจะมีคำเยินยอกันเอง แบบที่ชาวโลกไม่ได้รู้สึก หรือแกล้งรู้สึกตามมารยาท อย่างที่เรียกว่า"หลงตัวเอง" ทั้งๆที่หลายสิ่งก็มีส่วนจริงอยู่บ้าง แต่หลายอย่างก็เยินยอออกไปจนทำให้ชาวโลกดูแคลน เพราะในคำเยินยอกันเอง อาจจะกลับเป็นหอกแหลมไปทิ่มแทงจิตใจคนอื่น ยกตัวอย่าง คุณเยินยอว่ายิ่งลักษณ์เป็นผู้นำที่ทำงานหนักที่สุดในโลก นั่นเท่ากับคุณกำลังดูถูกว่าผู้นำประเทศอื่นขี้เกียจโดยไม่ได้ตั้งใจ เอาแค่พอดี และเป็นจริง เพียงนายกเป็นคนหนึ่งที่ทำงานหนักมากก็พอ
    นี่เป็นบางส่วนที่ยกตัวอย่างให้เห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันหล่อหลอมให้เป็นคนไทยในทุกวันนี้ คนไทยที่เห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงคนอื่น ไร้ซึ่งระเบียบวินัย ขาดการยอมรับในความเป็นคนของคนทุกคน ทุกชนชั้น ทุกเชื้อชาติ ส่งผลให้เกิดวิกฤติในปัจจุบัน
    ไม่ใช่ผมไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงนะ ผมอยากเห็นผู้คน บ้านเมืองถูกพัฒนาไปอย่างมีระเบียบแบบแผน เป็นสังคมอุดมสุข ผู้คนใจกว้าง ไม่ยึดติดกับความเป็นตัวตน หรือความเป็นคนไทย ทุกคนสามารถอยู่ร่วมกันบนโลกนี้ ได้อย่างมีความสุขต่างพึ่งพาอาศัย ช่วยเหลือ เกื้อหนุนกัน เริ่มจากวงแคบๆไปสู่วงกว้าง ผมอยากเห็นคนไทยที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล มองโลกในแง่บวก ช่วยกันนำพาประเทศไปสู่ความทางเจริญทัดเทียมประเทศที่พัฒนาแล้วให้ได้
            
ผมยังไม่หมดหวังใช่ไหม?