สวัสดีค่ะ หนูเพิ่งเป็นสมาชิกpantip วันนี้เอง
ก้อติดตามpantip มาตลอด แต่ไม่คิดว่าวันนึงจะได้มาตั้งกระทู้ บรรยาย ปัญหาของตัวเองให้เค้าฟัง บางที่มันก้อไม่รู้จะไปถามใครเพราะบางเรื่องเราก้อไม่กล้าถามปรึกษาเพื่อนหรืออาจารย์ เรื่องที่หนูจะถามและปรึกษาก้อคือปัญหาครอบครัวหนูเอง
....(( ที่หนูไม่กล้าปรึกษาเพื่อนหรืออาจารย์ ญาติผู้ใหญ่เพราะหนูอาย อายที่ว่า ครอบครัวของหนู มีความสุขทุกอย่าง เงินทอง ความรักที่พ่อแม่มีให้กัน พ่อแม่ไม่เคยทะเลาะกัน น่ารักหยอกล้อกัน และความรักที่มีให้ต่อลูก ตลอดมาระยะเวลา18 ปี ทุกอย่างดีหมด ....
จนกระทั้งหนูอายุ19 ครอบครัวเริ่มมีปัญหามาบางนิดหน่อยๆ หรือบางที่ก้อมีคนนอกเข้ามาวุ่นว่ายปั่นป่วน ทำให้พ่อแม่ผิดใจกัน แต่ก้อไม่อะไรมาก แต่มันก้อเริ่มมีปัญหาเรื่อยๆ จนกลายเป็นปัญหาเรื่อรัง มั้ง หนูก้อไม่ได้คิดมากอะไร คิดว่ายังไงเดี๋ยวปรับความเข้าใจกัน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น
ตั้งแต่หนูอยู่ปี3 พ่อเปลี่ยนไปเยอะมาก พ่อขี้บ่น ชอบดุด่าแม่ ว่าแม่เสียๆหาย ด่าคำหยาบทราม ต่ำมาก จนแม่ร้องไห้ ทั้งที่แม่ไม่ได้ทำอะไรผิด แม่เดินไปคุยกับเพื่อนบ้านข้างๆ กลับมาบ้านก้อด่า ขึ้นนอนก่อนลูกก้อด่า ไปงานเลี้ยงสังสรรค์ก้อด่า (หนูก้อไปกับแม่นะ) คือแม่ทำอะไรก้อผิดไปหมดในสายตาพ่อ ทั้งที่ แม่ไม่เคย ขาดตกบกพร่องเรื่องงานบ้านเลย แม่รับผิดชอบงานในบ้านได้ดีมาก แต่พ่อก้อหาเรื่องแต่ดุด่าว่าแม่ตลอด ตอนกลางคืนแม่นอนอยู่พ่อก้อปลุกแม่มาด่า ก้อมี (พ่อเป็นแบบนี้จริงๆนะ)
และวันนี้ก้ออีกวันที่พ่อด่าแม่แรงมากกกก แรงจนเรารับไม่ได้เหมือนกัน ((แล้วล็อคบ้านไม่ให้แม่เข้าบ้าน ให้แม่นอนกับนอกบ้าน แม่ร้องไห้ หนูสงสารแม่มาก หนูบอกให้แม่ออกจากบ้านนั้นซะ ไม่ต้องอยู่หรอก อยู่ไปก้อช้ำใจ สุขภาพจิตเสีย ส่วนน้องให้พ่อดูแล แม่ก้อบอกว่าอยากออกไปจากบ้านนี่เหมือนกันแต่ห่วงน้อง แม่ไปไม่ได้ ถ้าแม่ไปน้องจะอยู่ยังไง จะกินยังไง (( หนูก้อเลยบอกแม่ว่าให้พ่อเป็นคนดูแลก้อได้ ))
>>ทุกวันนี้หนูไม่ค่อยจะมีสมาธิเรียนเท่าไร ห่วงแต่แม่ จะเป็นยังไงบ้าง มีการบ้านก้อเอากลับไปทำที่บ้านเสาร์อาทิตย์
((ใช้เวลาเดินทางกลับบ้าน 2ชั่วโมง ครึ่ง)) หนูเรียนอยู่ต่างจังหวัด
>>บางวันนั่งเรียนอยู่ นึกถึงแม่ น้ำตาก้อไหล ((อาจารย์ก้อคิดว่าหนูอกหัก)) หนูคิดถึงแม่ไม่อยากให้แม่อยู่ในสภาพแบบนั้น สงสารแม่
>>>>1 หนูอยากจะถามว่า ที่หนูบอกแม่ว่าให้แม่ออกมาจากบ้านนั้น แล้วมาอยู่ใกล้ๆหนู หรือไม่ก้อหาห้องพักอยู่กันสองแม่ลูก นั้นถูกมั้ย หรือหนูควรทำยังไง หนูไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้
>>>>2 ทำไมพ่อถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี่ จากหน้ามือเป็นมือ ((เคยถามเปิดใจคุยกับพ่อนะ แต่พ่อเงียบแล้วก้อไม่ตอบคำถามเรา บอกแค่ว่าลูกตั้งใจเรียนไปเถอะ แค่นั้น แล้วเดินหนี หมายความว่างายยยย)) หนูก้อตั้งใจเรียนอยู่แล้ว พ่อมาทำแบบนี่กับแม่ หนูก้อไม่มีสมาธิเรียนหรือทำงานหรอก
>>>>หรือว่าพ่อไม่รักแม่แล้ว หรือว่าพ่อมีคนใหม่ แต่ก้อน่าจะพูดกันดีๆ ไม่น่ามาพูดทำร้ายจิตใจกันไม่ใช่หรอ
ณ ตอนนี้หนูอยากให้แม่มาอยู่กับหนูมากกกกก ไม่อยากให้อยู่บ้านนั้นแล้ว
หนูรักแม่ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้อีก
สุดท้ายนี่หนูควรทำเช่นไร บอกหนูแนะนำหนูหน่อยนะคะ
บางทีหนูก้อรู้สึกแย่กับตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมเรียนขนาดนี่ ปัญหาหาเรื่องเรียนยากๆยังแก้ได้ แต่ปัญหาครอบครัวทำไมหนูแก้ไม่ได้ TT_TT
หนูควรแก้ปัญหาครอบครัวยังไงดี
ก้อติดตามpantip มาตลอด แต่ไม่คิดว่าวันนึงจะได้มาตั้งกระทู้ บรรยาย ปัญหาของตัวเองให้เค้าฟัง บางที่มันก้อไม่รู้จะไปถามใครเพราะบางเรื่องเราก้อไม่กล้าถามปรึกษาเพื่อนหรืออาจารย์ เรื่องที่หนูจะถามและปรึกษาก้อคือปัญหาครอบครัวหนูเอง
....(( ที่หนูไม่กล้าปรึกษาเพื่อนหรืออาจารย์ ญาติผู้ใหญ่เพราะหนูอาย อายที่ว่า ครอบครัวของหนู มีความสุขทุกอย่าง เงินทอง ความรักที่พ่อแม่มีให้กัน พ่อแม่ไม่เคยทะเลาะกัน น่ารักหยอกล้อกัน และความรักที่มีให้ต่อลูก ตลอดมาระยะเวลา18 ปี ทุกอย่างดีหมด ....
จนกระทั้งหนูอายุ19 ครอบครัวเริ่มมีปัญหามาบางนิดหน่อยๆ หรือบางที่ก้อมีคนนอกเข้ามาวุ่นว่ายปั่นป่วน ทำให้พ่อแม่ผิดใจกัน แต่ก้อไม่อะไรมาก แต่มันก้อเริ่มมีปัญหาเรื่อยๆ จนกลายเป็นปัญหาเรื่อรัง มั้ง หนูก้อไม่ได้คิดมากอะไร คิดว่ายังไงเดี๋ยวปรับความเข้าใจกัน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น
ตั้งแต่หนูอยู่ปี3 พ่อเปลี่ยนไปเยอะมาก พ่อขี้บ่น ชอบดุด่าแม่ ว่าแม่เสียๆหาย ด่าคำหยาบทราม ต่ำมาก จนแม่ร้องไห้ ทั้งที่แม่ไม่ได้ทำอะไรผิด แม่เดินไปคุยกับเพื่อนบ้านข้างๆ กลับมาบ้านก้อด่า ขึ้นนอนก่อนลูกก้อด่า ไปงานเลี้ยงสังสรรค์ก้อด่า (หนูก้อไปกับแม่นะ) คือแม่ทำอะไรก้อผิดไปหมดในสายตาพ่อ ทั้งที่ แม่ไม่เคย ขาดตกบกพร่องเรื่องงานบ้านเลย แม่รับผิดชอบงานในบ้านได้ดีมาก แต่พ่อก้อหาเรื่องแต่ดุด่าว่าแม่ตลอด ตอนกลางคืนแม่นอนอยู่พ่อก้อปลุกแม่มาด่า ก้อมี (พ่อเป็นแบบนี้จริงๆนะ)
และวันนี้ก้ออีกวันที่พ่อด่าแม่แรงมากกกก แรงจนเรารับไม่ได้เหมือนกัน ((แล้วล็อคบ้านไม่ให้แม่เข้าบ้าน ให้แม่นอนกับนอกบ้าน แม่ร้องไห้ หนูสงสารแม่มาก หนูบอกให้แม่ออกจากบ้านนั้นซะ ไม่ต้องอยู่หรอก อยู่ไปก้อช้ำใจ สุขภาพจิตเสีย ส่วนน้องให้พ่อดูแล แม่ก้อบอกว่าอยากออกไปจากบ้านนี่เหมือนกันแต่ห่วงน้อง แม่ไปไม่ได้ ถ้าแม่ไปน้องจะอยู่ยังไง จะกินยังไง (( หนูก้อเลยบอกแม่ว่าให้พ่อเป็นคนดูแลก้อได้ ))
>>ทุกวันนี้หนูไม่ค่อยจะมีสมาธิเรียนเท่าไร ห่วงแต่แม่ จะเป็นยังไงบ้าง มีการบ้านก้อเอากลับไปทำที่บ้านเสาร์อาทิตย์
((ใช้เวลาเดินทางกลับบ้าน 2ชั่วโมง ครึ่ง)) หนูเรียนอยู่ต่างจังหวัด
>>บางวันนั่งเรียนอยู่ นึกถึงแม่ น้ำตาก้อไหล ((อาจารย์ก้อคิดว่าหนูอกหัก)) หนูคิดถึงแม่ไม่อยากให้แม่อยู่ในสภาพแบบนั้น สงสารแม่
>>>>1 หนูอยากจะถามว่า ที่หนูบอกแม่ว่าให้แม่ออกมาจากบ้านนั้น แล้วมาอยู่ใกล้ๆหนู หรือไม่ก้อหาห้องพักอยู่กันสองแม่ลูก นั้นถูกมั้ย หรือหนูควรทำยังไง หนูไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้
>>>>2 ทำไมพ่อถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี่ จากหน้ามือเป็นมือ ((เคยถามเปิดใจคุยกับพ่อนะ แต่พ่อเงียบแล้วก้อไม่ตอบคำถามเรา บอกแค่ว่าลูกตั้งใจเรียนไปเถอะ แค่นั้น แล้วเดินหนี หมายความว่างายยยย)) หนูก้อตั้งใจเรียนอยู่แล้ว พ่อมาทำแบบนี่กับแม่ หนูก้อไม่มีสมาธิเรียนหรือทำงานหรอก
>>>>หรือว่าพ่อไม่รักแม่แล้ว หรือว่าพ่อมีคนใหม่ แต่ก้อน่าจะพูดกันดีๆ ไม่น่ามาพูดทำร้ายจิตใจกันไม่ใช่หรอ
ณ ตอนนี้หนูอยากให้แม่มาอยู่กับหนูมากกกกก ไม่อยากให้อยู่บ้านนั้นแล้ว
หนูรักแม่ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้อีก
สุดท้ายนี่หนูควรทำเช่นไร บอกหนูแนะนำหนูหน่อยนะคะ
บางทีหนูก้อรู้สึกแย่กับตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมเรียนขนาดนี่ ปัญหาหาเรื่องเรียนยากๆยังแก้ได้ แต่ปัญหาครอบครัวทำไมหนูแก้ไม่ได้ TT_TT