คำเตือน : เนื้อหาค่อนข้างยาว ใครที่ไม่นิยมอ่านข้อความยาวๆ แนะนำให้ข้ามไปอ่านตรงเครื่องหมาย (*) นะครับ
ผมเป็นนักศึกษาภาควิชาหนึ่งในคณะวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเครือพระจอมเกล้าฯ ขณะนี้ศึกษาอยู่ชั้นปีที่สองกำลังจะเข้าชั้นปีที่สาม
ตัวผมเองสับสนมาตั้งแต่ตอนเลือกคณะเพื่อจะจัดอันดับแอดมิชชัน ผมรู้และตระหนักกับตัวเองอยู่เสมอว่าชอบทางภาษาและโดยมากแล้วจะเป็นภาษาอังกฤษ ทั้งที่รู้อย่างนั้นลึกๆแล้วกลับรู้สึกเสียดายเพราะก่อนหน้านี้เลือกที่จะสอบเข้าเรียนมัธยมปลายทางด้านสายวิทย์ฯ-คณิตฯ และค่อนข้างที่จะมีหัวทางด้านวิชาเคมีในขณะนั้น ถึงขั้นติดค่ายโอลิมปิกวิชาการ(สอวน.) ทำให้เกิดเป็นความเชื่อใหม่ว่าสามารถที่จะไปได้ดีในด้านนี้ แม้จะไม่ได้ชอบเลยก็ตาม ความเชื่อผิดๆที่เกิดขึ้นส่งผลให้แรงบันดาลใจในการต่อยอดทางด้านภาษาลดลงและคิดเอาเองว่าวิชาพวกนี้สามารถศึกษาด้วยตัวเองได้ในภายหลัง ซึ่งอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของแต่ละบุคคล
ต่อมาผมก็เลือกที่จะศึกษาต่อในคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งหลายคนคอยบอกคอยพูดว่าผมเองไม่ถนัดในด้านนี้ เรียนไม่ถึงปีก็คงต้องขอออก สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้ผมฮึกเหิมและพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยความเชื่อมั่น และตอนนั้นเองทำให้ผมรู้ว่าแท้จริงแล้วชีวิตไม่ได้เป็นดั่งที่หวังเสมอไป ในรั้วมหา'ลัยผมได้พบเจออะไรหลายอย่าง ซึ่งผมจะไม่ขอกล่าวถึงเรื่องอื่นนอกเหนือจากเรื่องการศึกษานะครับ
เนื้อหาการเรียนของผมค่อนข้างยากและจะยากขึ้นเรื่อยๆในแต่ละเทอม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังมีเวลาเล่น เวลาเที่ยว เวลาพัก มีเวลาอิสระที่จะทำอะไรมากมายหลายอย่าง ซึ่งเวลาของผมมักหมดไปกับการเที่ยวเล่น ไม่ใช่ว่าหัวผมได้หรือเกรดผมดีนะครับ ที่อยู่รอดมาจนถึงปัจจุบันได้เพราะอาศัยการยืมใช้สกิลดัดจริตของผู้คนรอบข้างบ้าง อ่านหนังสือก่อนสอบสองสามวันบ้าง ตามอัธยาศัย ที่ผมมักเที่ยวไป ไม่ค่อยคบหาใคร เพราะผมไม่ชินกับนิสัยและบุคลิกของคนบ้านเมืองนี้เอาเสียเลย ผมเป็นเด็กบ้านนอกสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่ย้ายเข้ามาเรียนใน กทม. ด้วยนิสัยและวัฒนธรรมที่แตกต่างจึงค่อนข้างยากที่จะปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ สาเหตุหลักอาจเป็นเพราะผมไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงบุคลิกตัวเองมากกว่า อยากจะรักษาความเป็นตัวเองไว้ให้มากที่สุด
เกรดของผมอยู่ในช่วงกลางๆครับ ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป แต่ก็น้อยลงทุกปี(ฮา) เป็นเพราะช่วงปีแรกมีวิชาทางภาษาอังกฤษและสังคมให้เรียน ผมทำได้ดีมากในวิชาพวกนี้ กลับกันผมทำได้แย่เกือบจะแย่ที่สุดในวิชาภาค เกือบทุกวิชาที่เป็นวิชาหลักๆเกรดผมมักผ่านแบบฉิวเฉียด ตีลังกาผ่าน กระโดดข้ามเส้น อะไรทำนองนี้ ที่สำคัญไปกว่านั้นคือวิชาทางด้านภาษาและสังคมก็จะมีให้เรียนน้อยลงในชั้นปีที่สูงขึ้น ตอนนี้อยู่ในชั้นปีที่สอง ไม่มีวิชาทางด้านภาษาหรือสังคมให้เรียนแล้ว ผมรู้สึกเหมือนชีวิตขาดสิ่งสำคัญไป การเรียนของผมคือการนั่งล่องลอยในห้วงความคิดตัวเอง ผมได้แต่คิดเสมอว่าทำไมต้องมานั่งทำอะไรที่ไม่อยากทำ อยู่ในสังคมที่ตัวเองไม่ได้ต้องการ ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ ผมถึงขั้นต้องหาหนังสือ Grammar หรือ Textbook ต่างๆมานั่งค้นคว้าที่บ้านเพื่อให้ผมได้ซึมซับความรู้สึกดีๆในการเรียนเหมือนอย่างเก่า เพราะปัจจุบันผมเรียนโดยคิดว่าชีวิตนั้นหมดหนทาง เรียนเพื่อจบรับใบปริญญา จะลาออกไปหาที่เรียนใหม่ก็ไม่ได้เพราะปัญหาทางบ้านค่อนข้างหนัก เหตุการณ์รุนแรงขึ้นทุกวัน ผมเหมือนเป็นความหวังของครอบครัวที่จะได้พาให้ครอบครัวได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
*อยากจะถามเพื่อนๆพี่ๆหรือผู้รู้ช่วยบอกทีนะครับ ว่าการเข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงนั้นสามารถทำได้ไหมถ้าหากผมยังศึกษาอยู่ในอีกมหาวิทยาลัยหนึ่ง แล้วคณะมนุษยศาสตร์ภาษาอังกฤษเป็นอย่างไรบ้าง หลักสูตรยากไหม เป็นไปได้ไหมที่จะศึกษาด้วยตนเอง เข้าเรียนบ้างไม่เข้าเรียนบ้างตามเวลาว่างที่มี แล้วสามารถโอนหน่วยกิตได้หรือไม่ ถ้าจะโอนหน่วยกิตตอนลงทะเบียนต้องลงทะเบียนเรียนแบบไหน ยังไง ใช้เวลาเรียนทั้งหมดกี่ปี ถ้าไม่ลงซัมเมอร์ผมจะสามารถจบพร้อมกับคณะที่เรียนอยู่ได้ไหม ฯลฯ
ก่อนหน้านี้ผมค้นกระทู้เก่าๆจากหลายๆที่ดูแล้วครับ รวมทั้งใน Pantip ด้วย แต่ที่ผมมาตั้งกระทู้เพิ่มเพราะว่าผมอยากรับข้อมูลที่สดใหม่ในหลายๆด้านของคณะนี้ เพราะผมมุ่งมั่นที่จะศึกษาต่อในคณะ ในภาควิชานี้จริงๆ และหากเรียนจบก็จะสมัครและทำงานในสายวิชานี้ด้วย ผมถือว่าวิชาหลักที่เรียนอยู่นั้นผมเรียนพอเป็นความรู้ เรียนให้พ่อแม่ หากผมต้องจมอยู่กับมันทั้งวัยเรียนและวัยทำงานจริงๆผมคงรับไม่ไหว ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบคงยากที่จะทำได้ดี
ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะต้องการที่จะศึกษาค้นคว้าข้อมูลไว้เป็นแนวทางเพื่อมุ่งมั่นทำตามเป้าหมายที่ผมวางเอาไว้ ไม่ได้มีเจตนาจะลบหลู่ดูหมิ่นวิชาอันเป็นที่รักของใคร เพราะผมเองเลือกเดินผิดทางและหวังเพียงว่าจะได้เดินในทางของตัวเอง ผมจึงเชื่อในคำที่ว่า " เปลวเทียนให้แสง รามคำแหงให้ทาง " เพราะฉะนั้นรบกวนท่านผู้อ่านโปรดอย่าถือสาหากเห็นว่าบางข้อความของผมเหมือนมีเจตนาว่าร้ายหรือบ่อนทำลายความเชื่อของท่าน
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆคำแนะนำนะครับ
กำลังศึกษาในมหา'ลัยปิดของรัฐ อยากลงคณะมนุษยศาสตร์ภาษาอังกฤษรามคำแหง ช่วยแนะนำหน่อยครับ
ผมเป็นนักศึกษาภาควิชาหนึ่งในคณะวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเครือพระจอมเกล้าฯ ขณะนี้ศึกษาอยู่ชั้นปีที่สองกำลังจะเข้าชั้นปีที่สาม
ตัวผมเองสับสนมาตั้งแต่ตอนเลือกคณะเพื่อจะจัดอันดับแอดมิชชัน ผมรู้และตระหนักกับตัวเองอยู่เสมอว่าชอบทางภาษาและโดยมากแล้วจะเป็นภาษาอังกฤษ ทั้งที่รู้อย่างนั้นลึกๆแล้วกลับรู้สึกเสียดายเพราะก่อนหน้านี้เลือกที่จะสอบเข้าเรียนมัธยมปลายทางด้านสายวิทย์ฯ-คณิตฯ และค่อนข้างที่จะมีหัวทางด้านวิชาเคมีในขณะนั้น ถึงขั้นติดค่ายโอลิมปิกวิชาการ(สอวน.) ทำให้เกิดเป็นความเชื่อใหม่ว่าสามารถที่จะไปได้ดีในด้านนี้ แม้จะไม่ได้ชอบเลยก็ตาม ความเชื่อผิดๆที่เกิดขึ้นส่งผลให้แรงบันดาลใจในการต่อยอดทางด้านภาษาลดลงและคิดเอาเองว่าวิชาพวกนี้สามารถศึกษาด้วยตัวเองได้ในภายหลัง ซึ่งอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของแต่ละบุคคล
ต่อมาผมก็เลือกที่จะศึกษาต่อในคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งหลายคนคอยบอกคอยพูดว่าผมเองไม่ถนัดในด้านนี้ เรียนไม่ถึงปีก็คงต้องขอออก สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้ผมฮึกเหิมและพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยความเชื่อมั่น และตอนนั้นเองทำให้ผมรู้ว่าแท้จริงแล้วชีวิตไม่ได้เป็นดั่งที่หวังเสมอไป ในรั้วมหา'ลัยผมได้พบเจออะไรหลายอย่าง ซึ่งผมจะไม่ขอกล่าวถึงเรื่องอื่นนอกเหนือจากเรื่องการศึกษานะครับ
เนื้อหาการเรียนของผมค่อนข้างยากและจะยากขึ้นเรื่อยๆในแต่ละเทอม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังมีเวลาเล่น เวลาเที่ยว เวลาพัก มีเวลาอิสระที่จะทำอะไรมากมายหลายอย่าง ซึ่งเวลาของผมมักหมดไปกับการเที่ยวเล่น ไม่ใช่ว่าหัวผมได้หรือเกรดผมดีนะครับ ที่อยู่รอดมาจนถึงปัจจุบันได้เพราะอาศัยการยืมใช้สกิลดัดจริตของผู้คนรอบข้างบ้าง อ่านหนังสือก่อนสอบสองสามวันบ้าง ตามอัธยาศัย ที่ผมมักเที่ยวไป ไม่ค่อยคบหาใคร เพราะผมไม่ชินกับนิสัยและบุคลิกของคนบ้านเมืองนี้เอาเสียเลย ผมเป็นเด็กบ้านนอกสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่ย้ายเข้ามาเรียนใน กทม. ด้วยนิสัยและวัฒนธรรมที่แตกต่างจึงค่อนข้างยากที่จะปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ สาเหตุหลักอาจเป็นเพราะผมไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงบุคลิกตัวเองมากกว่า อยากจะรักษาความเป็นตัวเองไว้ให้มากที่สุด
เกรดของผมอยู่ในช่วงกลางๆครับ ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป แต่ก็น้อยลงทุกปี(ฮา) เป็นเพราะช่วงปีแรกมีวิชาทางภาษาอังกฤษและสังคมให้เรียน ผมทำได้ดีมากในวิชาพวกนี้ กลับกันผมทำได้แย่เกือบจะแย่ที่สุดในวิชาภาค เกือบทุกวิชาที่เป็นวิชาหลักๆเกรดผมมักผ่านแบบฉิวเฉียด ตีลังกาผ่าน กระโดดข้ามเส้น อะไรทำนองนี้ ที่สำคัญไปกว่านั้นคือวิชาทางด้านภาษาและสังคมก็จะมีให้เรียนน้อยลงในชั้นปีที่สูงขึ้น ตอนนี้อยู่ในชั้นปีที่สอง ไม่มีวิชาทางด้านภาษาหรือสังคมให้เรียนแล้ว ผมรู้สึกเหมือนชีวิตขาดสิ่งสำคัญไป การเรียนของผมคือการนั่งล่องลอยในห้วงความคิดตัวเอง ผมได้แต่คิดเสมอว่าทำไมต้องมานั่งทำอะไรที่ไม่อยากทำ อยู่ในสังคมที่ตัวเองไม่ได้ต้องการ ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ ผมถึงขั้นต้องหาหนังสือ Grammar หรือ Textbook ต่างๆมานั่งค้นคว้าที่บ้านเพื่อให้ผมได้ซึมซับความรู้สึกดีๆในการเรียนเหมือนอย่างเก่า เพราะปัจจุบันผมเรียนโดยคิดว่าชีวิตนั้นหมดหนทาง เรียนเพื่อจบรับใบปริญญา จะลาออกไปหาที่เรียนใหม่ก็ไม่ได้เพราะปัญหาทางบ้านค่อนข้างหนัก เหตุการณ์รุนแรงขึ้นทุกวัน ผมเหมือนเป็นความหวังของครอบครัวที่จะได้พาให้ครอบครัวได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
*อยากจะถามเพื่อนๆพี่ๆหรือผู้รู้ช่วยบอกทีนะครับ ว่าการเข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงนั้นสามารถทำได้ไหมถ้าหากผมยังศึกษาอยู่ในอีกมหาวิทยาลัยหนึ่ง แล้วคณะมนุษยศาสตร์ภาษาอังกฤษเป็นอย่างไรบ้าง หลักสูตรยากไหม เป็นไปได้ไหมที่จะศึกษาด้วยตนเอง เข้าเรียนบ้างไม่เข้าเรียนบ้างตามเวลาว่างที่มี แล้วสามารถโอนหน่วยกิตได้หรือไม่ ถ้าจะโอนหน่วยกิตตอนลงทะเบียนต้องลงทะเบียนเรียนแบบไหน ยังไง ใช้เวลาเรียนทั้งหมดกี่ปี ถ้าไม่ลงซัมเมอร์ผมจะสามารถจบพร้อมกับคณะที่เรียนอยู่ได้ไหม ฯลฯ
ก่อนหน้านี้ผมค้นกระทู้เก่าๆจากหลายๆที่ดูแล้วครับ รวมทั้งใน Pantip ด้วย แต่ที่ผมมาตั้งกระทู้เพิ่มเพราะว่าผมอยากรับข้อมูลที่สดใหม่ในหลายๆด้านของคณะนี้ เพราะผมมุ่งมั่นที่จะศึกษาต่อในคณะ ในภาควิชานี้จริงๆ และหากเรียนจบก็จะสมัครและทำงานในสายวิชานี้ด้วย ผมถือว่าวิชาหลักที่เรียนอยู่นั้นผมเรียนพอเป็นความรู้ เรียนให้พ่อแม่ หากผมต้องจมอยู่กับมันทั้งวัยเรียนและวัยทำงานจริงๆผมคงรับไม่ไหว ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบคงยากที่จะทำได้ดี
ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะต้องการที่จะศึกษาค้นคว้าข้อมูลไว้เป็นแนวทางเพื่อมุ่งมั่นทำตามเป้าหมายที่ผมวางเอาไว้ ไม่ได้มีเจตนาจะลบหลู่ดูหมิ่นวิชาอันเป็นที่รักของใคร เพราะผมเองเลือกเดินผิดทางและหวังเพียงว่าจะได้เดินในทางของตัวเอง ผมจึงเชื่อในคำที่ว่า " เปลวเทียนให้แสง รามคำแหงให้ทาง " เพราะฉะนั้นรบกวนท่านผู้อ่านโปรดอย่าถือสาหากเห็นว่าบางข้อความของผมเหมือนมีเจตนาว่าร้ายหรือบ่อนทำลายความเชื่อของท่าน
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆคำแนะนำนะครับ