ข่าวหนึ่งที่เป็นที่ติดตามกันตั้งแต่เมื่อวานนี้จนถึงวันนี้(17-18 ก.พ. 57) คงไม่พ้นข่าวที่ผู้ฝากแห่กันมาถอนเงินจากธนาคารออมสินมากจนสาขาไม่มีเงินสดเพียงพอที่จะจ่ายให้กับผู้ฝากในหลาย ๆ พื้นที่ หลายจังหวัด และไม่ว่าเหตุการณ์นี้จะเป็นเกมการเมืองหรือไม่ก็ตาม แต่ในมุมของผู้ประกอบการ ท่านได้เห็นสิ่งใดบ้าง

          สืบเนื่องจากการที่ธนาคารออมสินปล่อยกู้อินเตอร์แบงก์ให้กับธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร หรือ ธ.ก.ส. เพื่อเสริมสภาพคล่องนั้น โดยที่ ณ ปัจจุบัน ธ.ก.ส. ยังมีปัญหาไม่สามารถจ่ายเงินให้กับชาวนา ตามโครงการรับจำนำข้าวของรัฐบาล(ซึ่งรัฐยังไม่เงินจ่ายครบตามจำนวน) และ ธ.ก.ส. เองเคยออกข่าวว่ากิจการมีสภาพคล่องอย่างเหลือเฟือ จึงไม่น่ามีความจำเป็นอะไรที่จะต้องกู้เงินจากธนาคารอื่น นอกจากเพื่อจะนำไปใช้เพื่อเรื่องใดเรื่องหนึ่ง และผู้ฝากเงินหรือบุคคลทั่วไปก็มองว่านำเงินไปชำระค่าข้าวตามโครงการรับจำนำ ซึ่งลุกลามกระทบกระเทือนต่อความเชื่อมั่นของลูกค้าเป็นอย่างมาก ผลที่เกิดจึงเป็นไปตามที่หลาย ๆ คนคิดได้ (แต่บอร์ดบริการธนาคารออมสินกลับไม่ระวัง)

          แล้วกิจการได้เห็นบทเรียนอะไร “ความเชื่อมั่น” ยิ่งหากกิจการของเราเกี่ยวข้องกับการเงิน ยิ่งต้องพึงระลึกไว้เสมอว่า การสร้างความเชื่อมั่นให้ลูกค้าเชื่อในกิจการ ในตัวผู้บริการ ในตราสินค้า ในคุณภาพ นั้นยากแค่ไหน การรักษาไว้ยิ่งยากเป็นเท่าตัว เพราะเมื่อลูกค้าสิ้นความเชื่อมั่น กิจการย่อมอยู่อย่างลำบากหรือดำรงคงอยู่ไม่ได้ ดังเช่นปัญหาเศรษฐกิจไทยในปี40 ที่มีกิจการต้องปิดตัวลงจำนวนมากก็เริ่มต้นที่กิจการที่เกี่ยวข้องกับการเงินการธนาคาร

         และแม้ธนาคารออสินจะออกมาประกาศหยุดปล่อยกู้และเรียกเงินกู้คืน รวมถึง ผอ.ธนาคารจะประกาศลาออก แต่ความเชื่อมั่นได้เสียไปแล้วไม่มากก็น้อย เปรียบเหมือนไฟลามทุ่ง ไฟไหม้ลามไปแล้วก็ยากที่จะหยุดลงได้ง่าย ๆ และต้องเหนื่อยเพื่อให้เหมือนดังเก่า   บทเรียนในครั้งนี้นับว่าธนาคารต้องเจ็บตัวมาก เพราะไม่คำนึงถึงความรู้สึกของผู้ฝากเป็นที่ตั้ง (ธนาคารอยู่ได้เพราะมีผู้ฝาก)

          เมื่อผู้ประกอบการได้สร้างความน่าเชื่อถือ ความเชื่อมั่นให้กับกิจการ แล้วจงรักษามันไว้ เพราะไม่แน่หากเสียมันไปคุณอาจไม่มีโอกาสเช่นที่ผ่านมาอีกเป็นครั้งที่สองก็เป็นได้.....