ขออนุญาตเล่าให้ฟังนะครับ
สมัยผมเด็กๆ ตอนเกเร เกียจคร้านไม่สนใจเรียน ผลการเรียนไม่ดี แม่ดุด่าหลายครั้ง แต่ก็ไม่ค่อยจะดีขึ้น
จนครั้งหนึ่ง ผมโดนแม่ไล่ออกไปนั่งอยู่นอกบ้านหลายชั่วโมง บอกทิ้งท้ายไว้ว่า

"คิดเอาไว้เลยนะ ว่าจะไปไหน จะไปทำอะไรถ้าไม่อยากเรียนหนังสือ
ส่งให้เรียน ถ้าไม่อยากเรียน ก็ออกไปหางานทำรับผิดชอบชีวิตตัวเอง"

ตอนนั้นผมก็ยังอยู่ม.ต้น ผมนั่งตากยุงนอกบ้านหลายชั่วโมง ก็คิดอะไรไม่ออก นอกจากคิดได้แค่ว่า
ไปขอทำงานร้านก๋วยเตี๋ยว ล้างจานชาม ใช้แรงงาน หรือไม่งั้นก็กวาดบ้านถูกบ้าน หรือไปเป็นคนใช้นั่นแหละ
ถ้าเราต้องออกไปรับผิดชอบตัวเองตั้งแต่วันนั้น ที่จะซุกหัวนอนยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง

สุดท้าย แม่ออกมาคุยกับผม บอกผมว่า ถ้าจะไม่เรียนหนังสือ อย่าคิดนะว่าจะอยู่บ้านเป็นคุณชายนั่งๆนอนๆไปวันๆ
ผมไม่โดนตี ไม่โดหยิก ไม่มีการทำโทษรุนแรง แต่ผมจำได้ไม่ลืมเลย เพราะมันคือวันที่ทำให้ผมรู้ว่าต้องสนใจอะไร
ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่เล่นสนุก ไปโรงเรียน เราไปเพื่ออะไร
ถ้าเด็กมันคิดไม่ได้ ก็จะไม่เห็นความสำคัญของการศึกษาครับ

ลูกคุณสนใจผิดเรื่องครับ