ยาวหน่อยนะครับ ... ผมทนมาสามปีแล้ว...
ผมก็ไม่ใช่คนชอบจับผิด ชอบหาเรื่องแฟนผมไปเสียทุกเรื่องหรอกนะครับ แต่ผมเจอบ่อยมากตั้งแต่คบกันมา 3 ปี มาเนี้ยะ ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเวลา ทุกครั้งที่อยู่ห่างกันครับ ผมก็เข้าใจว่าเรื่องบางเรื่อง เรื่องบางอย่างมันมีความเป็นส่วนตัวอยู่ ผู้ชายแบบผมไม่ได้เป็นคนที่งี่เง่าถามไปซะทุกเรื่อง เช่น จะไปกินเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อน ผมไม่เคยบอกว่าห้ามไป เคยแต่ถามว่าที่ไหน ให้ไปส่งมั้ย และจะโทรไปกวนอีกช่วงช่วงคือ ตีหนึ่งก็ยังไม่เข้าบ้าน ตีสองก็ยังไม่มา ผมก็โทรไปถามและทุกครั้ง ผมก็มีแอบงอนบ้างแต่ผมคิดถึงเหตุผลและปัจจัยเสี่ยงหลายอย่างตามมา เช่น ธรรมดาครับเที่ยงสังสรรค์ก็ต้องมีการติดลมกันบ้างจะดึก จะเช้า ผมมีงอนแต่ไม่บ้อท่าไม่งี่เง่า และทุกครั้งผมจะถามเสมอกว่าถ้าเมามากก็ นอนแถวใกล้ๆที่เที่ยวนั่นเระ ซึ่งไม่เคยถามต่อว่าจะไปนอนคอนโดตัวเอง หรือจะไปนอนคอนโดเพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม หรือเพื่อนผู้ชายในกลุ่ม ซึ่งคำว่าเพื่อนมันก็คือเพื่อน... แต่สื่งที่ผมเริ่มทนไม่ได้คือพฤติกรรม ที่ผมถามว่าเอ่อเป็นไง อยู่ไหนเนี้ยะ คิดถึงนะ คำตอบคืออยู่แถวห้อง กำลังจะออกไปซื้อของ ถามผมว่าผมอยู่ไหน ผมบอกผมทานข้าวกับญาติร้านอาหารที่นี้นะกำลังจะกลับแล้วนะ ... บอกพิกัดร้านไป ระหว่างกลับบ้านผมเจอรถแฟนผม จอดที่หน้าร้านเพื่อนของผมซึ่งเธอก็ไม่รู้..ว่าร้านเพื่อนของผม ผมเลยโทรถามเพื่อนไปว่า... คนที่ขับรถคันนี้จอดหน้าร้าน มานานยัง มากับใครอ่ะ เพื่อนผมบอกจอดตั้งแต่ห้าโมงแล้ว.... มากับเพื่อนๆในกลุ่มดื่มกันได้ระยะหนึ่งแล้ว ..... ผมคิดในใจแว๊บหนึ่ง 10 นาทีที่แล้วบอกอยู่ห้องกำลังจะออกไปซื้อของ งง มากและแทบทุกครั้งจนบางครั้ง ผมต้องไปต่างจังหวัดด้วยเครื่องบิน แต่ถึงกำหนดกลับก่อน ผมแฟนผมว่าทานอะไรมั้ยจะได้หิ้วของใส่กล่องขึ้นเครื่องไป ซึ่งแฟนผมรู้ว่าผมกลับเย็น แต่ผมเลื่อนเวลาเป็นบ่ายสองและผมก็นำกล่องไปเซอร์ไพร้ โดยอยู่แถวหน้าหมู่บ้านถามว่าอยากกินรึเปล่าครับจะกลับแล้วนะ คำตอบคือ กินครับรออยู่บ้านนะครับ.... ผมเลี้ยวรถไปจอดหน้าบ้าน ไร้เงารถยนต์อีกคัน ผมปวดหัวมาก ผมต้องวนรถออกไปนั่งเล่นบ้านเพื่อน เพื่อโกหกว่าเลื่อนเวลากลับนะเป็นเท่านี้ๆ เมื่อถึงเวลาที่บอกก็เลี้ยวรถเข้าบ้านประหนึ่งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งก็อยู่บ้าน ผมถามว่าออกไปไหนมารึเปล่า แทบทุกครั้งที่ตอบก็คือบอกเปล่าออกไปไหนทำไมร้อนจะตาย... บางครั้งก็บอกซื้อโค้กปากซอย ... ก็จำได้เข้าบ้านมาก็ผ่านปากซอยไม่มีรถสักคัน ออกไปก็ไม่มีรถสักคัน หรือมันคนละช่วงหรือมันสวนกันนะ.. ผมก็ไม่ใส่ใจอะไร และบางทีก็จับได้คาหนังคาเขาอารมณ์ประมาณว่า รถยนต์ยนต์ยี่ห้อนี้มันไม่มีไฟเลี้ยวรึไงฟ่ะออกไม่ดูตาม้าตาเรือ อยากบีบแตรด่ามากๆ มองทะเบียน อ้าวรถที่บ้าน ขับรถเงอะงะไฟเลี้ยวไม่เปิด คุยโทรศัพท์ นิสัยแย่มาก ผมก็ปล่อยให้นำห่างๆ ไป อ่อ เลี้ยวเข้าคอนโดของเพื่อน โทรไปก็ไม่รับ.... พอผมเลยซอยคอนโดไปสองซอย สักพักโทรกลับ คุณมีอะไรรึเปล่า เข้าห้องน้ำอยู่ .... ตลกมาก ... (ผมได้แต่เงียบ นึกในใจแล้วหัวเราะปนน้ำตาเบาๆ เมื่อกี้เกือบขับรถยนต์ชนท้ายแฟนซึ่งออกจากทำธุระในห้องน้ำ) ..... ซึ่งบางครั้งถ้าเธอไหวตัวทันว่าผมกำลังรับรู้ในสิ่งที่เธอโกหก เช่น เผลอแชทเฟสบุ๊ค แล้วมันขึ้นว่าอยู่ต่างสถานที่เธอจะบอกว่า ...ทำไมไม่ทักในไลน์... หรือ .ไม่ก็บอกเพิ่งออกบ้านมาเพื่อนมันชวนเพิ่งบอกเมื่อกี้. ทั้งๆที่ร้านที่ไปนั่งกินแทบทุกครั้งก็ร้านของเพื่อนผม ซึ่งผมไม่เคยบอกเธอเลยว่าร้านเพื่อนผม ... ถามผมว่าผมให้เพื่อนไปดูมั้ยว่ามีผู้ชายนั่งโต๊ะรึเปล่า ผมเคยทำครับแต่ผมไม่โกรธเพราะผมจะไปกล่าวหาไม่ได้ กลุ่มเพื่อนผู้หญิง อายุ สามสิบต้น ๆ ส่วนใหญ่ในกลุ่มล้วนมีครอบครัวกันแล้ว จะไปหึงก็ใช่เรื่องอาจจะแฟนของเพื่อนในกลุ่มก็ได้ ผมก็ได้แต่คิดแบบนี้.. มีน้อยใจบ้างก็แค่เรื่องเท่านี้..
ปล. ผมควรจะเลิกแล้วหาแฟนใหม่ดีมั้ยครับ เรื่องอื่นก็ปกติครับใส่ใจดี ดูแลบ้าน ดูแลผมดี ดูแลครอบครัวผมดีในระดับหนึ่ง อาจเป็นเพราะที่ยังไม่ดีมากก็คงไม่ได้แต่งงานมั้งครับ ผมเข้ากับที่บ้านแฟนคนนี้ได้ดีทีเดียวครับ ไม่เคยมีปัญหากับที่บ้านเธอเลย มันเป็นเพราะอะไรหนอ .........
เคยพูดตรงๆไปแล้วครับ เธออ้างว่าบางทีอยากออกไปนอกบ้านแบบไม่อยากให้ผมเป็นห่วง .... ผมตอกกลับไปทุกทีคือผมไม่ห่วง ไม่หวง ไม่ว่าอะไรทั้งสิ้นแค่อยากให้บอกผมบ้างว่าไปไหน เกิดออกไปตายกลางทางรถคว่ำ รถชน อยู่ห้องดับจิตไป พยาบาล หมอ คนเฝ้าห้อง เจ้าหน้าที่โทรไปบอกที่บ้านแฟนผมก่อนว่าแฟนอยู่บ้านมั้ย .... ถ้าผมตอบว่าผมไม่ทราบแต่เพิ่งวางสายเมื่อห้านาทีที่แล้วเห็นว่าอยู่บ้านนะครับ... ผมคงมองหน้าที่บ้านของแฟนไม่ติดถ้าบอกว่าที่บ้านพร้อมหน้าอยู่ห้องดับจิตมาสักพักแล้ว... ... แล้วแบบนี้ผมจะไปดูแลลูกสาวคนโตของบ้านนั้นได้ยังไง หรือผมสมควรต้องแยกทางกันไปจริงๆ เพราะเรื่องแบบนี้ จนเป็นนิสัย.....
ผมจะทำยังไงดีกับแฟนชอบโกหกเรื่องเล็กๆน้อยๆ ทุกครั้งที่มีโอกาส
ผมก็ไม่ใช่คนชอบจับผิด ชอบหาเรื่องแฟนผมไปเสียทุกเรื่องหรอกนะครับ แต่ผมเจอบ่อยมากตั้งแต่คบกันมา 3 ปี มาเนี้ยะ ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเวลา ทุกครั้งที่อยู่ห่างกันครับ ผมก็เข้าใจว่าเรื่องบางเรื่อง เรื่องบางอย่างมันมีความเป็นส่วนตัวอยู่ ผู้ชายแบบผมไม่ได้เป็นคนที่งี่เง่าถามไปซะทุกเรื่อง เช่น จะไปกินเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อน ผมไม่เคยบอกว่าห้ามไป เคยแต่ถามว่าที่ไหน ให้ไปส่งมั้ย และจะโทรไปกวนอีกช่วงช่วงคือ ตีหนึ่งก็ยังไม่เข้าบ้าน ตีสองก็ยังไม่มา ผมก็โทรไปถามและทุกครั้ง ผมก็มีแอบงอนบ้างแต่ผมคิดถึงเหตุผลและปัจจัยเสี่ยงหลายอย่างตามมา เช่น ธรรมดาครับเที่ยงสังสรรค์ก็ต้องมีการติดลมกันบ้างจะดึก จะเช้า ผมมีงอนแต่ไม่บ้อท่าไม่งี่เง่า และทุกครั้งผมจะถามเสมอกว่าถ้าเมามากก็ นอนแถวใกล้ๆที่เที่ยวนั่นเระ ซึ่งไม่เคยถามต่อว่าจะไปนอนคอนโดตัวเอง หรือจะไปนอนคอนโดเพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม หรือเพื่อนผู้ชายในกลุ่ม ซึ่งคำว่าเพื่อนมันก็คือเพื่อน... แต่สื่งที่ผมเริ่มทนไม่ได้คือพฤติกรรม ที่ผมถามว่าเอ่อเป็นไง อยู่ไหนเนี้ยะ คิดถึงนะ คำตอบคืออยู่แถวห้อง กำลังจะออกไปซื้อของ ถามผมว่าผมอยู่ไหน ผมบอกผมทานข้าวกับญาติร้านอาหารที่นี้นะกำลังจะกลับแล้วนะ ... บอกพิกัดร้านไป ระหว่างกลับบ้านผมเจอรถแฟนผม จอดที่หน้าร้านเพื่อนของผมซึ่งเธอก็ไม่รู้..ว่าร้านเพื่อนของผม ผมเลยโทรถามเพื่อนไปว่า... คนที่ขับรถคันนี้จอดหน้าร้าน มานานยัง มากับใครอ่ะ เพื่อนผมบอกจอดตั้งแต่ห้าโมงแล้ว.... มากับเพื่อนๆในกลุ่มดื่มกันได้ระยะหนึ่งแล้ว ..... ผมคิดในใจแว๊บหนึ่ง 10 นาทีที่แล้วบอกอยู่ห้องกำลังจะออกไปซื้อของ งง มากและแทบทุกครั้งจนบางครั้ง ผมต้องไปต่างจังหวัดด้วยเครื่องบิน แต่ถึงกำหนดกลับก่อน ผมแฟนผมว่าทานอะไรมั้ยจะได้หิ้วของใส่กล่องขึ้นเครื่องไป ซึ่งแฟนผมรู้ว่าผมกลับเย็น แต่ผมเลื่อนเวลาเป็นบ่ายสองและผมก็นำกล่องไปเซอร์ไพร้ โดยอยู่แถวหน้าหมู่บ้านถามว่าอยากกินรึเปล่าครับจะกลับแล้วนะ คำตอบคือ กินครับรออยู่บ้านนะครับ.... ผมเลี้ยวรถไปจอดหน้าบ้าน ไร้เงารถยนต์อีกคัน ผมปวดหัวมาก ผมต้องวนรถออกไปนั่งเล่นบ้านเพื่อน เพื่อโกหกว่าเลื่อนเวลากลับนะเป็นเท่านี้ๆ เมื่อถึงเวลาที่บอกก็เลี้ยวรถเข้าบ้านประหนึ่งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งก็อยู่บ้าน ผมถามว่าออกไปไหนมารึเปล่า แทบทุกครั้งที่ตอบก็คือบอกเปล่าออกไปไหนทำไมร้อนจะตาย... บางครั้งก็บอกซื้อโค้กปากซอย ... ก็จำได้เข้าบ้านมาก็ผ่านปากซอยไม่มีรถสักคัน ออกไปก็ไม่มีรถสักคัน หรือมันคนละช่วงหรือมันสวนกันนะ.. ผมก็ไม่ใส่ใจอะไร และบางทีก็จับได้คาหนังคาเขาอารมณ์ประมาณว่า รถยนต์ยนต์ยี่ห้อนี้มันไม่มีไฟเลี้ยวรึไงฟ่ะออกไม่ดูตาม้าตาเรือ อยากบีบแตรด่ามากๆ มองทะเบียน อ้าวรถที่บ้าน ขับรถเงอะงะไฟเลี้ยวไม่เปิด คุยโทรศัพท์ นิสัยแย่มาก ผมก็ปล่อยให้นำห่างๆ ไป อ่อ เลี้ยวเข้าคอนโดของเพื่อน โทรไปก็ไม่รับ.... พอผมเลยซอยคอนโดไปสองซอย สักพักโทรกลับ คุณมีอะไรรึเปล่า เข้าห้องน้ำอยู่ .... ตลกมาก ... (ผมได้แต่เงียบ นึกในใจแล้วหัวเราะปนน้ำตาเบาๆ เมื่อกี้เกือบขับรถยนต์ชนท้ายแฟนซึ่งออกจากทำธุระในห้องน้ำ) ..... ซึ่งบางครั้งถ้าเธอไหวตัวทันว่าผมกำลังรับรู้ในสิ่งที่เธอโกหก เช่น เผลอแชทเฟสบุ๊ค แล้วมันขึ้นว่าอยู่ต่างสถานที่เธอจะบอกว่า ...ทำไมไม่ทักในไลน์... หรือ .ไม่ก็บอกเพิ่งออกบ้านมาเพื่อนมันชวนเพิ่งบอกเมื่อกี้. ทั้งๆที่ร้านที่ไปนั่งกินแทบทุกครั้งก็ร้านของเพื่อนผม ซึ่งผมไม่เคยบอกเธอเลยว่าร้านเพื่อนผม ... ถามผมว่าผมให้เพื่อนไปดูมั้ยว่ามีผู้ชายนั่งโต๊ะรึเปล่า ผมเคยทำครับแต่ผมไม่โกรธเพราะผมจะไปกล่าวหาไม่ได้ กลุ่มเพื่อนผู้หญิง อายุ สามสิบต้น ๆ ส่วนใหญ่ในกลุ่มล้วนมีครอบครัวกันแล้ว จะไปหึงก็ใช่เรื่องอาจจะแฟนของเพื่อนในกลุ่มก็ได้ ผมก็ได้แต่คิดแบบนี้.. มีน้อยใจบ้างก็แค่เรื่องเท่านี้..
ปล. ผมควรจะเลิกแล้วหาแฟนใหม่ดีมั้ยครับ เรื่องอื่นก็ปกติครับใส่ใจดี ดูแลบ้าน ดูแลผมดี ดูแลครอบครัวผมดีในระดับหนึ่ง อาจเป็นเพราะที่ยังไม่ดีมากก็คงไม่ได้แต่งงานมั้งครับ ผมเข้ากับที่บ้านแฟนคนนี้ได้ดีทีเดียวครับ ไม่เคยมีปัญหากับที่บ้านเธอเลย มันเป็นเพราะอะไรหนอ .........
เคยพูดตรงๆไปแล้วครับ เธออ้างว่าบางทีอยากออกไปนอกบ้านแบบไม่อยากให้ผมเป็นห่วง .... ผมตอกกลับไปทุกทีคือผมไม่ห่วง ไม่หวง ไม่ว่าอะไรทั้งสิ้นแค่อยากให้บอกผมบ้างว่าไปไหน เกิดออกไปตายกลางทางรถคว่ำ รถชน อยู่ห้องดับจิตไป พยาบาล หมอ คนเฝ้าห้อง เจ้าหน้าที่โทรไปบอกที่บ้านแฟนผมก่อนว่าแฟนอยู่บ้านมั้ย .... ถ้าผมตอบว่าผมไม่ทราบแต่เพิ่งวางสายเมื่อห้านาทีที่แล้วเห็นว่าอยู่บ้านนะครับ... ผมคงมองหน้าที่บ้านของแฟนไม่ติดถ้าบอกว่าที่บ้านพร้อมหน้าอยู่ห้องดับจิตมาสักพักแล้ว... ... แล้วแบบนี้ผมจะไปดูแลลูกสาวคนโตของบ้านนั้นได้ยังไง หรือผมสมควรต้องแยกทางกันไปจริงๆ เพราะเรื่องแบบนี้ จนเป็นนิสัย.....