ปกติเราเป็นคนร่าเริงและเข้าได้ง่ายกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน แต่เมื่อฉันเรียนจบก็มาช่วยธุรกิจค้าขายของครอบครัว ทุกวันฉันต้องออกไปตลาด และได้เจอกับพ่อค้าแม่ค้ามากหน้าหลายตา และทุกคนก็รู้ว่าฉันเรียนจบมาสูง บางคนเขาก็มาทักว่า" เรียนจบแล้วมาขายของหรอ" ฉันก็ตอบแค่ "จ่ะ" แล้วก็ยิ้ม  เมื่อฉันเจอหน้าคนอื่นๆฉันก็มักจะยิ้มให้บ้าง หรือถ้าฉันกำลังทำงานอยู่ฉันก็จะเฉยๆ ฉันไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ไม่ค่อยพูด เพราะฉันรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยเพราะฉันมักได้ยินพวกแม่ค้าชอบมานินทาเรื่องของคนอื่นโดยที่ชีวิตตัวเองยังไม่มีอะไรดีเลย ฉันจึงรู้สึกไม่อยากคบด้วย  สำหรับตัวฉันเองไม่ใช่คนดีมากมายฉันเป็นคนธรรดาทั่วไป เป็นคนกลางๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดคือ การเสแสร้ง หรือที่เรียกกันว่า""นั่นแหล่ะ  ฉันมักจะรับไม่ได้มากๆ  แต่จนแล้วจนรอดไอ้การที่ฉันไม่สุงสิงหรือไม่ร่วมวงสนทนานินทาชาวบ้าน ก็ทำให้แม่ค้าบางคนเกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมา  เอาฉันไปนินทา ไปพูดไม่ดี เขากล่าวหาว่าฉันเป็นคนหยิ่ง นิสัยเสีย เจอแล้วไม่ยอมทัก ต่างๆนาๆ  ถ้าเขานินทาไม่ให้ฉันได้ยินก็คงไม่เท่าไหร่ แต่นี่เขานินทาระยะเผาขนเลย ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจหรอ  หรือเพราะเขาเห็นว่าฉันเงียบๆ และเด็กกว่า ก็เลยนึกจะทำจะพูดอะไรฉันก็ได้.......แต่ก็ผิดนะ  วันนั้นฉันปรอทแตกค่ะ ฉันก็ด่ากลับเหมือนกัน  "ถ้าคุณไม่รู้อะไร อย่าใส่ความคนอื่น อย่าเรื่องชาวบ้าน  ชีวิตคุณ ก็เอาให้รอดก่อนแล้วค่อยมาว่าคนอื่นเขา" ฉันก็พูดออกไปแบบนั้น ยัยป้านั่นก็หันกลับและไม่พูดกับฉันเลย  ป่านนี้มันคงเอาฉันไปพูดทั้งตลาดแล้วล่ะค่ะว่าฉันเป็นคนไม่ดีก้าวร้าว  ฉันก็ยังรู้สึกโกรธอยู่นะ บางทีก็กลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจเราผิด  ฉันพยายามอ่านหนังสือธรรมะค่ะ บางครั้งก็คุยกับเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันบ้าง ก็ทำให้สบายใจขึ้น   แล้วถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับคุณผู้อ่าน คุณจะจัดการมันอย่างไรดีคะ  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ