วานนี้ ผมจะขึ้นรถไฟฟ้าไปลงสถานีเอกมัย แต่ไม่รู้ต้องขึ้นบันไดไปรอรถช่องไหน เจอน้องนักศึกษากำลังเล่นมือถืออยู่ ผมก็เดินเข้าไปถามเธอ

"ขอโทษนะครับ"  
(เงยหน้าขึ้นมาเห็นผม)------ว้ายยยย์!!! (ตกใจ กุมกระดุมเสื้อ มือถือแทบหล่น)
น้องครับ พี่จะมาถามทางนะครับ ไม่ใช่จะมาปล้นนะ ตกใจอะไรนักหนา
"ขอโทษนะคะพี่ รังสีอำมหิตพี่มันรุนแรงเหลือเกิน"

น้ำตาจิไหล-----------พี่คนนะน้อง ไม่ใช่ชาวไซย่า

ความจริงก็สังเกตแล้วนะว่า เวลาเดินสวนกับผู้หญิง แทนที่จะสวนกันธรรมดา เธอจะเลือกเดินออกจากรัศมีผม ประมาณ2-3เมตรเสมอๆ
บางทีหนักเลยนะ เดินมาจะถึงผมอยู่ละ วิ่งข้ามไปถนนอีกฝั่ง พอพ้นผมไป ก็กลับข้ามถนนมาเดินฝั่งเดิม

ขึ้นรถเมล์ ที่นั่งตรงผมโล่งเป็นแถบ แต่ไม่ค่อยมีผู้หญิงกล้ามานั่งใกล้ๆ