แถ่มแท้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ชื่อกระทู้อาจทำหลายคนแอบยิ้ม ใช่แล้วก้ะ จขกท ยังมีหนุ่มๆซุกไว้เม้าท์ให้ฟังอีก อ๊ะหุๆๆ จริงๆพยายามจะอัพนานแล้ว แต่วันนั้นพิมจะเสร็จแล้ว ยัยแมวที่บ้านดันเดินเหยียบขึ้นมาบนแป้นพิมพ์ กดแบคสเปซให้เรียบร้อย...กลับไปหน้าตั้งกระทู้ทันที อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

คือว่า ต้องออกตัวก่อนเลยว่า อยู่เมืองไทย จขกท เป็นผู้หญิงที่ไม่เคยมีมนุษย์ผู้ชายที่ไหนหลงมาจีบเลยซักคน เน้นว่า ไม่มีเลย T^T ซึ่งไม่รู้ทำไม พอไปนิวยอร์ค ยัยผู้หญิงหน้าจืด ผิวเกรียมๆด่างๆ ตัวผอมก้างๆ กลับกลายเป็นมีหนุ่มหลงมาจีบซะงั้น (แฟนคลับตาสนูปี้อย่าว่าเก๊านะ เก๊าไม่ได้นอกใจสนูปี้นะ) ก็เลยเป้นที่มาของกระทู้ภาคต่อนี้ค่ะ เพราะมันมาเกิดเอาช่วงหลังๆก่อน จขกท กลับเมืองไทยไม่นานเท่าไหร่นี่เอง

ใครยังไ่ม่ได้อ่านทู้แรก ทางนี้เลยค่า http://ppantip.com/topic/31133020 (พื้นที่โฆษณา)

เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า อิอิอิอิ

เรื่องแรก...หนุ่มป้ายรถเมล์

วันนั้นเป็นวันที่อากาศหนาวเอาเรื่องค่ะ ใครที่เคยอ่านกระทู้เก่าๆอาจจะจำได้ว่า จขกท เจอกับพี่สาวตาสนูปี้ และสารภาพเรื่องว่าเราเป้นแฟนกัน และท่านพี่ก็ยอมรับแต่โดยดี วันนั้น จขกท ก็เดินหน้าบานเป็นจานดาวเทียมกลับบ้าน ระหว่างทางก็เลยแวะซื้อของกินกลับไปตุนตามปกติ และพอมันหนัก จขกท ก็เลยตัดสินใจที่จะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน แทนที่จะเดินเอาตามปกติ เพราะต้องใช้เวลา20นาทีเลยค่ะในการเดินจากสถานีรถไฟไปที่บ้าน

กำลังยื่รอรถเมล์อยู่เพลินๆ ก้มีหนุ่มคนนึงเดินมายืนข้างๆ เงียบ...จนผ่านไปสองสามนาที ฮีก็เปิดปากพูด

ฮี : ขอโทษครับ คุณรู้มั้ยว่ารถเมล์จะมากี่โมง
เรา : อ่า ไม่รู้ค่ะ เพราะป้ายนี้เค้าไม่เอาตารางรถมาแปะให้
ฮี : อ่อ ครับ
...แล้วก็เงียบไป จขกท ก็ยืนยิ้มเพ้อเจ้ออยู่ใต้ผ้าพันคอที่พันไว้ครึ่งหน้า เหลือแต่ลูกกะตาโผล่ เพราะกำลังดีใจที่ท่านพี่ยอมรับหนูแล้ว (ยังไม่เลิกบ้าบอคอแตกฮ่ะ) สักพัก ฮีก็ขยับมาอีกนิด เราเลยหันไปมองหน้าประมาณว่า อย่ามาแย่งที่ตรูนะเฟ้ย

ฮี : งั้น คุณพอจะรู้จักที่ไหนน่าสนใจแถวๆนี้บ้างไหมครับ
เรา : เอ๋?
ฮี : แบบ ร้านอาหาร หรือคาเฟ่ อะไรแบบนี้น่ะครับ พอดีผมเพิ่งย้ายมาจากเท็กซัส
เรา : เอ้อ เราก็ไม่รู้เหมือนกันง่ะ เพราะเราเองก็เพิ่งย้ายมาได้ไม่นานเอง
ฮี : อ้อ คุณอยู่แถวไหนเหรอครับ
เรา : เดินไกลอยุ่ค่ะ อยู่21St ตัดกับ 21Ave
ฮี : โอ้ น่าจะใกล้ๆกับผมนะ ผมอยู่ 21St กับ 21Rd (ห่างกันซอยเดียว ="=)
เรา : อ้อ
ฮี : คุณทำงานเหรอครับ
เรา : เปล่าค่ะ เราเรียนน่ะ
ฮี : ครับ
...เงียบกันไปสักพัก จขกท ทนอึดอัดและหนาวไม่ไหว เลยกะชิ่ง
ฮี : รถนานจัง
เรา : อื้อ งั้น เราเดินกลับก่อนละกันนะคะ
ฮี : อ้าวเหรอครับ
เรา : ช่าย (กำลังจะอ้าปากบอกว่าบ๊ายบาย)
ฮี : งั้นผมเดินกลับด้วยสิ

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ใครเชิญเอ็งมิทราบวะเฮ้ย...แต่ด้วยมารยาท จขกท ก็จำต้องยิ้มย้วย และพยักหน้าให้ฮี เอา อยากเดินด้วยก็เรื่องของแก แต่จู่ๆ กำลังจะหันหลังเดินออกจากป้ายรถเมล์ ฮีก็ถอดหมวกออก อุต๊ะ!!!!! น่ารักเว้ยเฮ้ย ตาสีอ่อน ยิ้มมีลักยิ้มข้างเดียว สูงซักหกฟุตกว่าๆ ใช้ได้นะเราเนี่ย หุหุหุ

จขกท ยืนเอ๋ออยู่แป๊บนึง ฮีก็เริ่มออกเดิน จขกท ก็เลยเดินออกไปด้วยกัน จากการพูดคุยระหว่างทางเลยทำให้ได้รู้ว่า ฮีเป้นหนุ่มเท็กซัส เพิ่งย้ายมาอยู่นิวยอร์ค ตอนนี้ทำงานอยู่เชลซี มาร์เก็ต (ไม่ได้ถามว่างานอะไรนะคะสาวๆ) และชอบออกไปเดินเล่นรอบเมืองเวลาว่างๆ อันที่จริงฮีก็พยายามชวน จขกท ไปหาอะไรดื่มกันที่บาร์เล็กๆแถวนั้น แต่ จขกท เป็นคนไม่ดื่ม ประกอบกับในกระเป๋าวันนั้นไม่มีเงินเลยซักเหรียญ ก็เลยปฏิเสธไปด้วยเหตุผลที่ดูดีมากกกก ว่าชั้นต้องเรียนเช้าพรุ่งนี้ คงไม่ได้อะจ้ะ ขอโทษนะ

ฮีบอก ไม่เป้นไร แต่ครั้งหน้าต้องไปนะ....ฮ่วย

พอเดินมาถึงซอยบ้าน จขกท ซึ่งเลยบ้านฮีมาบล๊อคนึง แต่ฮีบอกว่าจะเดินเลยไปเป็นเพื่อน ก่อนเราจะแยกกัน ฮีเลยบอก งั้น...ขอเบอร์หน่อยสิ ไอ้เราก็ เอ๊อออออ เอาไงดีฟะ เกิดมาไม่เคยมี ผช ขอเบอร์ (นอกจากในบาร์ ซึ่งไปกะเพื่อนสาว จริงๆหนุ่มอยากขอเบอร์เพื่อนสาว เลยให้เพื่อนที่มาด้วยกันมาขอ จขกท แทน ซึ่งอันนั้นไม่นับอะนะ) ก็เลย อะๆ กดให้ก็ได้ ซึ่งโชคดีมากที่ จขกท ไม่บ้าให้เบอร์มั่วๆไป เพราะทันทีที่กดเบอร์ให้ ฮีก็มิสคอลล์เข้ามาเครื่องเราทันที และโทรศัพท์ก็อยู่ในมือนั่นแหละ ถ้าไม่ติดก็คงบอกว่าแบตหมดไม่ได้แน่ๆ เวรกรรม

และหลังจากนั้น ฮีก็ขยันเท็กซ์มาหา ชวนเดทนู่นนี่ และ จขกท ก็ปฏิเสธทุกครั้ง(สวยเลือกได้) จนฮีงอนไปพักนึงและเลิกส่งข้อความมา จนกระทั่งกลับไทย ฮีก็เท็กซ์มาอีก เพื่อจะได้พบว่า จขกท ไม่ได้อยู่อเมริกาแล้ว ไชโย้ 55555

จนตอนนี้เราก็ยังคุยกันอยู่ ฮีชื่อเทเลอร์ค่ะ โสด อายุ24 (โถ เด็กเชียวหนู) สาวๆไหนสนใจบอกได้นะค้าาาาา


เรื่องที่สอง...หนุ่มยูเนี่ยน สแควร์

วันนั้น จขกท ไปนั่งรอเพื่อนสาวอยู่ที่ยูเนี่ยน สแควร์ ซึ่งอยู่ในละแวกเอ็นวายยู ทำให้มีนักศึกษาหน้าตาจิ้มลิ้มเดินไปเดินมมา เป็นอาหารตาที่ดีสุดๆในวันที่เซ็งๆค่ะ อิอิอิ

กำลังนั่งอ่านนิยายในมือถืออยู่ีๆ ก็มีผู้ชายคนนึงมาหยุดยืนตรงหน้า หน้าตางุ้งงิ้ง เป็นฝรั่งตาตี่ ใส่เสื้อเชิร์ตสีดำ ไทแดง ใส่หมวกปีก แต่งตัวได้เกาหลีมาก ซึ่งไม่ใช่แนวเลยซักติ๊ด จขกท ชอบผู้ชายใส่สูทย่ะ!!!!!

ฮี : (ยิ้มให้) หวัดดีครับ เราชอบสไตล์เธอจัง (วันนั้น จขกท ใส่เสื้อคอเต่าขาว เอี๊ยมกระโปรงบานสีดำลายจุด รองเท้าบู๊ท ก็ปกตินะ)
เรา : โอ้ ขอบคุณค่ะ (งง มันแนวตรงไหนฟะ)
ฮี : ขอนั่งตรงนี้ได้มั้ย (ชี้ไปตรงข้างๆ จขกท)
เรา : อ่อ ได้สิ (แล้วก็ขยับให้นิดนึง)
ฮี : เธอมาเรียนที่นิวยอร์คเหรอ
เรา : อื้อ เพิ่งมาได้ไม่นาน (โกหก หล่อนอยู่นั่นมาหกเดือนแล้ว ชิๆๆๆ)

สุดท้ายฮีก็ชวนคุยสัพเพเหระ เรียนที่ไหน ทำอะไร ได้ความว่า ฮีเรียนจบแล้วจากแคลิฟอร์เนีย เลยมาอยู่นิวยอร์ค ทำงาน(อะไรก็ไม่รู้) แล้วก็กำลังอยากเรียนการแสดงอยู่ เลยกำลังมองหาโรงเรียน และก็ชอบมีเพื่อนเยอะๆ เป็นคนช่างคุย ชอบเข้าสังคม

คุยไปคุยมา เพื่อนสาวเราโทรมาเป็นระฤังช่วยชีวอตจากอีตาพูดมากนี่ในที่สุด ฮีก็เลยขอตัวไปก่อน แต่ไม่วายหันมาขอเบอร์ แล้วก็มิสคอลล์กลับมาหาทันที (คือมันเป้นนิสัยของอเมริกันบอยหรือไร ที่ต้องโชว์เบอร์กลับทันทีเนี่ย ฮ่วยยยยย)

หลังจากนั้นก็มีชวนไปดูละคร และไปกินข้าวกะเพื่อนๆ จขกท แต่ฮีมาโดนตัดออกจากสารบบทันทีที่เนียนมาจับมือ จขกท ในรถไป ฝันไปเหอะ วันก่อนเสื้อดำไทแดง วันนี้เอ็งเสื้อแดงไทดำ ใส่หมวกใบเดิม บอกแล้วว่าไม่ชอบแนวเกาหลีฟีเวอร์เฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยย (ก็ยังคงทำตัวเลือกได้อยู่เช่นเคย) เลยเริ่มเหวี่ยงๆฮีไป สุดท้ายฮีงอแงเพราะคิดว่าเราชอบฮีแต่เล่นตัว เราเลยเลิกคุยมันซะเลย สบายใจ แง่งงงงงงงงงงงงงงงงงง


เรื่องสุดท้าย...หนุ่มซับเวย์ (อันนี้เด็ดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)

คือว่า...วันนั้นเป็นวันเสาร์สุดท้ายของ จขกท ที่นิวยอร์ค ก็สัญญากับพี่คนนึงเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวบ้านเค้า ซึ่งสัญญาเอาไว้ตั้งแต่พี่เค้าท้องได้เจ็ดแปดเดือน จนวันที่ไปหา ลูกสาวเค้าครบสองเดือนแล้ว ^^" ช่างเป้นสัญญาที่ทิ้งช่วงได้นานสะใจเหลือเกิน เอิ๊กๆๆ

วันนั้นก็เลยนั่งรถไฟปุเลงๆไปบ้านเค้า กินอาหารไทยโฮมเมดที่โหยหามานาน (กินที่ร้านยังไงก็ไม่ได้ฟีลนี้ค่ะ คอนเฟิร์ม) หลังจากเล่นยัยหนูจนน่วม เม้าทฺกันจนปากเปื่อย จขกท ก็ได้เวลากลับบ้านแล้ว ก่อนที่มันจะดึกเกินไป และอีตาสนูปี้ก็เริ่มส่งข้อความมาจิกยิกๆว่ากลับบ้านหรือยัง(ปกติต้องรีบโทรหา วันนั้นอ่านข้อความแล้วก็ไปเล่นเด็กน้อยต่อ อิอิอิ)

ะหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งดึกมากพอสมควร จขกท ก็นั่งหน้าเหี่ยวแห้งอยู่บนรถไฟสาย F ซึ่งไม่ค่อยมีคนน่าสนใจเท่าไรห่ จนกระทั่ง...

มีกระทาชายนายนึงเดินขึ้นรถมา มานั่งฝั่งตรงข้าม เยื้องๆกะ จขกท ซึ่งพอ จขกท หันไปเห็นก็เกิดอาการช๊อคตาตั้งทันที ทำไมนะหรือคะ... ก็ภาพที่เห้นตรงหน้ามันเป็นแบบนี้...



จบมะ....

แน่นอนว่าไอ้การที่ได้ภาพนี้า จขกท ก็ทำตัวเป็นยัยป้าโรคจิต สตอล์คเกอร์ แอบถ่ายหนุ่มมา (ชั่วมาก) และนั่งมองฮีไป น้ำลายไหลเยิ้มไป ณ เวนั้น ถ้ามีคนถามถึงสนูปี้บอย คงถามกลับไปว่า ใครเหรอ O_o"

มองไปมองมา จู่ๆฮีก็หันมาสบตาเข้าอย่างจัง อะชิ้งงงงงงงงงง จขกท ก็เลยยิ้มแหยๆให้เหมือนโดนจับได้ว่าเราแอบหื่นใส่เค้าอยู่ (ที่หล่อนทำไม่เรียกแอบนะคะ) และฮีก็ยิ้มตอบให้ อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

และฮีก็ทำสิ่งที่ จขกท แทบกรี๊ดกว่าเดิม โดยการย้ายมานั่งข้างๆทันที แต่ยังเว้นระยะไว้นิดหน่อยนะคะ ไมไ่ด้นั่งเบียดซะชิด

ฮี : หวัดดีครับ ผมเอริค
เรา : (เป็นบ้าไปแล้ว หน้าตาก็เสป็ค ชื่อก็ยังเป้นชื่อโปรดอีก โอ้แม่เจ้า ฆ่าเก๊าเลยเหอะ (จขกท ชอบชื่อเอริคค่ะ)) โอ้ แพนค่ะ
ฮี : เดี๋ยวผมต้องลงสถานีหน้าแล้วล่ะ อยากรู้จักจัง เอางี้มั้ย ผมขอเบอร์ได้มั้ยครับ
เรา : (เฮือกกกกก อีกสองวันตูจะกลับเมืองไทยแย้วอะ) ง่า เอาเบอร์คุณมาดีกว่าค่ะ
ฮี : อื้อ ได้เลย (แล้วก็จดเบอร์ใส่สมุดโน้ตของ จขกท)

คุยกันงุ้งงิ้งๆอีกนิดหน่อย ฮีก็ต้องลงจากรถไฟ ก่อนลงก็หันมายิ้ม แล้วบอกว่า Text me, ok? งื้อออออออออออออออออออ ไม่เอานะ เก๊าไม่อยากนอกใจแฟน ทำไงดีฟระ

สุดท้าย ด้วยความเด็ดเดี่ยวของหญิงสาว จขกท ก็เลยตัดใจ เอาเบอร์ฮีโยนลงถังขยะแถวสถานีนั่นแหละ รู้มั้ยคะ...มันทำยากแค่ไหน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด จะกลับไปคว้าก็ไม่ทันแล้ว ถังสูงเกือบถึงอก

จขกท ทำถูกป้ะเนี่ย T^T

มาโพสต์ลงเฟสบุค คนด่าเพียบ


เอาน่า เก็บไว้เซลฟ์เล่นไว่า อย่างน้อยก็มี ผช หน้าตางี้มาขอเบอร์นะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยย (นับเป้นความสำเร็จอันยิ่งใหญสินะ)

แล้วถามว่า กลับไทยมาเป้นไงมั่ง บอกได้เลย...ไม่มีใครแลเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปิดฉากกันเนียนๆ และทื่อๆด้วยประการฉะนี้แล...


เต้นออกฉาก...โอ๊ะ ยังๆๆๆๆๆ มีเรื่องเล่าแถมค่ะ หึหึหึ

เนื่องจากวันวาเลนไทน์ จะไม่เล่าเรื่องสนูปี้บอยเลยก็กลัวจะไม่ฟินเท่าที่ควร (และอาจมีการโดนด่าเล็กๆว่า วันวาเลนไทน์ แทนที่หล่อนจะคิดถึงแฟน หล่อนดันคิดถึง ผช คนอื่นเรอะ)

ก็คือ ช่วงนี้แพนจังเริ่มง้องแง้งขอให้สนูปี้บอยสอนภาษาญี่ปุ่นให้บ้าง และได้ผลค่ะ ฮีหน้าบานเชียวตอนบอกว่า ตัวเองสอนภาษาญี่ปุ่นให้เก๊ามั่งสิค้าาาาาา

สอนไปสอนมา แรกๆก็เป็นประโยคทั่วไป ใช้ในชีวิตประจำวัน ซักพักฮีเริ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วบอก พูดนี่หน่อยสิ...โอนิจัง สึกิ๊ แน่นอนว่านักเรียนที่ดีก็พูดตาม พอพูดจบ ฮีก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว แถมเอาผ้าห่มคลุมหน้าซะด้วย พอเปิดออกมาก็บอก พูดอีกทีสิ...

สุดท้าย วันนี้ก็เลยมีแต่คำว่า โอนิจัง สิกิ๊ (แปลว่าไรฮีไม่ยอมบอกด้วย โฮกกกกก) และฮีก็มุดลงไปหัวเราะคิกคักอยู่ใต้ผ้าห่มทุกครั้ง ฮ่วย!!!! (คราวนี้มุดโต๊ะไม่ได้ค่ะ เพราะฮีอยู่บนเตียง พร้อมนอน เหอๆๆ) ใครแปลได้บอกเก๊าที T^T

สุดท้าย ฮีก็จะเข้านอน ได้ยินเสียงเบาๆลอยลมมาก่อนสายจะตัดว่า Aishiteru กะรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เต้นออกฉากไปเนียนๆ  พร้อมคำในหัวที่ค้างคาว่า โอนิจัง สึกิ๊...กิ๊...กิ๊...กิ๊ ="=



ปล. ขอแท็กห้อง คนไทยในญี่ปุ่นด้วยนะคะ เพราะเผื่อจะมีคนใจดีมาช่วยบอกทีว่าอีคำนี้มันแลว่าอะไร งุงิๆ