ตอนแรกก็คิดอยู่ว่า จะไปดูรอบติ่งที่บ้านสีชมพูเค้าจัดมั้ย เพราะหนังแบบนี้ ไม่อยากไปดูกับพี่ กับแม่ หรือกับเพื่อนอ่ะ เบ็ดเสร็จสรตะแล้ว วันนี้ขับรถไปดูมาคนเดียวเมื่อยามเย็น

กระทู้รีวิวหนังเรื่องนี้ เท่าที่เห็นในพันทิป มีทั้งแบบอวย แบบสับ แบบดี แบบไม่ดีหลากหลายมาก ก็ว่าจะไม่ตั้งกระทู้แล้วนะ แต่ขอเถอะ คือสำหรับติ่งอย่างเราแล้ว มีความรู้สึกหลาย ๆ อย่างปน ๆ กัน ขอไล่ไปตามใจฉันดังนี้

ถ้าคุณเป็นติ่งเจมส์จิ ไปดูเถอะค่ะ น่ารัก 360 องศาอยู่ค่ะ เรื่องการแสดงก็อินอยู่นะคะ คือก็ได้ฟิลบ้านนอกเข้ากรุงช่วงแรก ๆ ได้ฟิลเริ่มไม่สนใจแม่ที่รออยู่บ้านนอก ได้ฟิลเสียใจจะเป็นจะตายอยู่ แต่ฉากเจ็บเจียนตายนี่ เราว่ามันตัดสั้นไปหน่อยอ่ะ ร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่มาสั้นเลยดูไม่จะเป็นจะตายเลยอ่ะ ส่วนนักแสดงคนอื่น ๆ ฝีมือเทพอยู่แล้วค่ะ เอาอยู่ทู้กคน

ถ้าคุณเป็นคนจู้จี้เรื่องบทหนัง จะบอกว่าบทหนังเรื่องนี้มันเยอะแยะยัดเยียดไปหน่อยจริง ๆ นะ คือมันมีดราม่าแม่-พ่อที่ตายไป, แม่-ลูกชาย, ลูกชาย-นางเอก, พระเอกอกหัก แล้วยังแถมปมวัยรุ่นค้นหาความหมายของชีวิตอี๊ก พล็อตมันดีทุกอันเลยนะ แต่พอมารวมกัน แล้วเจอข้อจำกัดของเวลาแล้ว มันก็เลยกลายเป็นรวบรัดในบางฉาก เกิดอาการไม่ฟินเท่าที่ควร จุดหักเหในเรื่องที่เกี่ยวกับนางเอก เราว่าเค้าก็ยัดเยียดให้นางเอกไป เหมือนกับว่าตัวละครนี้ต้องเจอแบบนี้แหละ คนดูถึงจะช็อก แต่หนังมีข้อดีคือ ภาพสวย ฉากสวย แล้วก็คิดว่าเค้าตัดต่อดีนะ ทำให้ดูแล้วไม่เบื่อ คือไม่ถึงกับต้องหานาฬิกามาดูว่า มันใกล้จะจบหรือยังอ่ะ อ่อ ในฉากมีพี่ติ๊กเจษตอนเล่นหนัง 2499 ด้วย มีกรี๊ดเบา ๆ อยู่ในโรง

ร้องไห้ฟูมฟายมั้ย คือโดยส่วนตัว ตอนดู The Letter ก็ไม่ร้องไห้ ดูหนังเกาหลีอย่าง The Classic ก็ไม่ร้องไห้ ดูคู่กรรมโกโบบี้ก็ไม่ร้องไห้อ่ะนะ (ดันเป็นคนที่ร้องไห้กับการ์ตูนอย่าง bolt ฉากที่เจ้าหมาพยายามจะช่วยชีวิตเจ้าของ หรืออย่างก้านกล้วย 2 ฉากที่ช้างแสงดาตาย) เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรจะให้ร้องไห้ขนาดนั้น แต่คนในโรงเห็นเขาก็ซึม ๆ กันไปนะ

ถ้า benchmark กับหนังรักในตำนานเมื่อไม่นานเกินไปอย่างรักแห่งสยาม เรื่องนี้ก็ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกค่ะ แต่ก็ดูได้เรื่อย ๆ ค่ะ อุดหนุนในฐานะติ่ง คุ้มค่าตั๋วหนังมั้ย ใช้คำว่าตั๋วหนังสมัยนี้มันแพงเกินพอดีอยู่แล้วดีกว่าเนาะ ถ้าไม่เดือดร้อน และมีเวลาก็ไปดูได้จ้ะ