สวัสดีค่ะ วันนี้ตอนเช้าๆที่เบอร์มิงแฮมมีหิมะตก เป็นหิมะแรกในชีวิตของหมีที่ได้ย้ายมาเรียนต่อที่อังกฤษ

ตอนหิมะตก สิ่งที่คิดถึงเป็นอย่างแรกคือ...กอดอุ่นๆของพ่อกับแม่ค่ะ

หิมะมันทั้งหนาวทั้งเหงา นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นปุยหิมะสีขาวปลิวโปรยปราย หัวใจมันหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก

เกล็ดน้ำแข็งใสๆที่เกาะหน้าต่างละลายทันทีที่เอามือไปแตะ พอลองออกไปบอกระเบียง เอามือรองรับ เกล็ดหิมะก็กลายเป็นน้ำเย็นๆในอุ้งมือ

อยู่ๆ..ก็คิดถึงคนที่บ้าน

ตอนนี้หิมะหยุดตก แดดออก หิมะตามยอดไม้ละลายซึมไปในดินแล้ว แต่ความเหงายังคงอยู่

จะสไกป์หรือไลน์...ยังไงก็ไม่เหมือนได้เจอหน้า ได้กอดกัน ได้หัวเราะร้องไห้ด้วยกันจริงๆ




คุณละคะ....คิดถึงอะไรกัน^^





ป.ล. เพจที่ทำไว้เพื่อบันทึกช่วงเวลาที่มาเรียนที่อังกฤษมีไว้เขียนแก้เหงา หรือยิ่งเขียนยิ่งเหงาก็ไม่รู้