ปี 2556 ที่เพิ่งผ่านไป จะว่าไปก็เป็นปีที่โอเคสำหรับผมนะ (^-^)

ถ้าจะมีอะไรที่ขาดหายไปในชีวิต...ก็เห็นจะมีอยู่ 2 อย่างด้วยกัน

1. ผมไม่ได้ไปเชียร์จามจุรี ยูไนเต็ดเลย...ไม่แม้แต่นัดเดียวจริง ๆ - -"

จำไม่ได้ว่าเพราะอะไร ถ้าให้เดา...ก็น่าจะเป็นเพราะเวลาของสองเราไม่ค่อยตรงกันนั่นกระมัง

และผลงานของ “ลูกพระเกี้ยว” ก็ช่างตกต่ำซะเหลือเกิน จบอันดับที่ 11 จาก 14 ทีม แต่ความจริงแล้วน่าจะจบที่ 12 ด้วยซ้ำ โชคดีเหลือเกินที่ “อีกานนท์” นนทบุรีไม่รู้ไปทำอีท่าไหนเลยโดนตัด 6 แต้มและหล่นมาตามตูดเด็ก ๆ สามย่านแทน

แต่ความตกต่ำของจามจุรี ยูไนเต็ดคงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับที่ผมไม่ (มีเวลา) มาเชียร์หรอกนะ ^^!

“ปีที่แล้ว...เราแย่จริง ๆ ความจริงผมมั่นใจในตัวเด็ก ๆ ที่เราบ่มมา บางคนก็ปีนึง บางคนก็สองปีนะ คิดว่าเวทีดิวิชัน 2 แบบนี้น่าจะเป็นเวทีที่ให้ดาวรุ่งอย่างพวกเค้าโชว์ฝีเท้าออกมาได้ แล้วเราก็ไม่ได้คาดหวังเยอะ เพราะรู้ศักยภาพของเด็ก ๆ ขอแค่เลขตัวเดียว แต่กลับต่ำกว่าเป้าที่วางเอาไว้” สัจจา ศิริเขตร์ เฮดโค้ชมาดนิ่งรำลึกอดีตเมื่อปีกลายให้ฟัง

แต่ในราตรีที่มืดสนิทที่สุดก็มักจะมีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาเสมอ ฉันใดก็ฉันและเธอ ^^! เอ้ย! ฉันนั้น ถึงแม้ผลงานโดยรวมของทีมจะแย่ แต่มันก็ยังมีสิ่งดี ๆ ในทีม (^-^)


สนามกีฬาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สังเวียนเหย้าของจามจุรี ยูไนเต็ด