นึกถึงวันที่เดินได้คล่อง แต่ก็ยังต้องการแม่ให้อุ่นใจ แม้เพียงแค่เดินไปหน้าบ้าน


กลมกลืนกับสีสันหลากหลาย แม้จะกลายเป็นเด็กหน้าเด๋อ (เพราะพ่อเผลอหลับตอนพาไปตัดผม)


พ่อชอบทรมาณพาไปที่ร้อนๆ ก็ต้องหาหวานเย็นให้ปลอบใจคลายร้อน ก่อนเดินทางต่อ


ปีนป่ายได้ทุกที่ เพราะโลกของเขากว้างไกลกว่าโลกเราเยอะ


อยากรู้อยากเห็น


ฟ้าใสๆ กับใจเป็นสุข

ตอนเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ชอบพูดว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ชวนให้เด็กๆ อย่างเราสงสัยว่ามันเร็วตรงไหน จนมีลูกแล้วจึงได้เข้าใจ เคยเห็นเขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ อยู่ไม่ทันไร เผลอๆ ก็วิ่งได้ได้ ซนได้ และไกลห่างจากเราไปเรื่อยๆ

จนวันหนึ่งที่เขาเลือกเส้นทางได้เอง และเลือกทางที่ดีที่สุดด้วยความสามารถของเขาเอง คนเป็นพ่อก็ได้แต่เอาใจช่วย และพยายามคิดเสียว่าโลกของเขากว้างใหญ่กว่าโลกของเราเยอะ

ก็ได้แต่หวังให้เขาตักตวงประสบการณ์จากที่แสนไกลมาใช้ให้เยอะๆ

เฮ้อ… เขียนยังกะลูกจะไปดาวอังคาร...