****เจ้าน้ำตา****

นั่งเขียนกลอน ฉะอ้อนคำ ตามที่คิด
ด้วยน้อยนิด ความรู้ อยู่ชั้นต่ำ
ทั้งมัวหม่น หมองหมาง ทั้งระกำ
ร้อยลำนำ คำรัก ฝากก็มี

มีปัญหารุมเร้า เข้ามาก่อ
บางคราวท้อ อยากหาย ไกลหลบหนี
ด้วยคำคน หยามหยัน ผ่านวลี
เป็นไมตรี แฝงพิษ ติดเล่ห์กล

เบื้องหลังถ้อย พจน์ศิลป์ กวินหวาน
ซ่อนดวงมาน เจ็บช้ำ คำเขาบ่น
เขียนกลอนเศร้า ก็ว่าอ้อน ให้ย้อนยล
กลอนหวานล้น กลับค้นหาให้ท่าใคร

ต่อกลอนรัก ถักทอ กลายก่อผล
ให้ฉงน ดวงจิต คิดเฉไฉ
จินตนา จากฝัน ผันเปลี่ยนไป
เป็นเหตุให้ ใจหมอง คนจ้องมา

ประหนึ่งว่า เป็นเรื่อง เคืองเสียหาย
ช่างโหดร้าย ไหลลาม คำนั้นหนา
เรื่องเล่าลือ สื่อสาร กันต่อมา
พัฒนา เป็นหยามประณามคน

ฉันเริ่มท้อ ต่อคน ที่บ่นว่า
จินตนา ถูกทำลาย ไร้เหตุผล
เจ้าน้ำตา ก็หลั่งไหล ดั่งสายชล
หรือสิ้นมนตร์อักษร แล้วตอนนี้

คนเขียนกลอน อ่อนไหว เพราะใจรัก
ถูกทำร้าย มากนัก ยากหลบหนี
หวังเที่ยวท่อง มองหา ห้องกวี
เพื่อฤดี พิงพัก รักษาใจ

หนีความร้อน ซ่อนใจ ที่ไหวอ่อน
ให้บทกลอน กล่อมขวัญ คราวหวั่นไหว
กลับถูกมอง ค่านั้น เปลี่ยนผันไป
ฉันจะเหลือ สิ่งใด ให้ใจตรม

คงมีแต่ น้ำตา ที่บ่าไหล
เต็มห้องใจ เหนื่อยล้าท่วมถาถม
ผลงานศิลป์ สิ้นหาย กลายระทม
ห้วงอารมณ์ พลิกผัน ฝันเลื่อนลอย

จะตามฝัน ที่ไหน ให้บรรจบ
คงต้องหลบ ซบหมอน นอนหลับผล็อย
กับน้ำตา หลั่งนอง เป็นร่องรอย
เพื่อรอคอย ฝันให้ ได้ย้อนคืน.....


“สุนันยา”
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้