ผู้เฒ่าเล่าอดีต

ความผิดพลาด

ความผิดพลาด

" เพทาย "

กาลครั้งหนึ่ง สมัยที่ยังไม่เกษียณอายุราชการ ผมไปบ้านเพื่อนที่ บางป่ามุง จังหวัดนครสวรรค์ ขากลับนั่งรถทัว์ รู้สึกว่านานเหลือเกินกว่าจะเข้าถึงสถานีขนส่งสายเหลือ (ตลาดหมอชิตเก่า) ผมบิดตัวด้วยความเมื่อยขบ เนื่องจากต้องนั่งงอเข่ามาเป็นเวลาเกือบสี่ชั่วโมง ตั้งแต่รถโดยสารปรับอากาศที่ผมโดยสาร ออกจากนครสวรรค์ มาจนถึงสถานีขนส่งสายเหนือ เมื่อรถจอดสนิทแล้วจึงลุกขึ้นยืน แต่ก็ยังออกจากที่นั่งไม่ได้ เพราะผู้โดยสารอื่น ๆ ที่มีสัมภาระข้าวของพะรุงพะรัง พยายามที่จะเบียดแทรกไปลงบันไดด้านหน้ารถกันอย่างเร่งรีบ ผมไม่มีอะไรนอกจากกระเป๋าใส่เสื้อผ้าชุดเดียว และก็ไม่มีธุระร้อนที่จะต้องรีบไปไหน จึงยืนรออยู่จนเกือบ ๆ จะเป็นคนสุดท้าย

เมื่อผ่านเบาะนั่งที่อยู่ข้างหน้าของผมสองแถว ก็มองเห็นกระเป๋าสตางค์ของผู้ชาย หล่นอยู่บนเบาะริมในใกล้หน้าต่างขวา จึงรีบหยิบขึ้นมา และร้องตะโกนบอกผู้โดยสารที่อยู่ข้างหน้าว่ากระเป๋าของใครหล่น หลายคนคลำดูของตัวเอง เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ของตนก็ช่วยบอกกันต่อ ๆ ไป แต่ก็ไม่มีใคร แสดงตัวว่าเป็นเจ้าของ

ผมจึงก้าวลงมายืนงงอยู่ข้างประตูรถ เพราะผู้โดยสารรถคันนั้นทุกคนต่างก็แยกย้ายกันเดินออกจากสถานีขนส่งไปจนหมดแล้ว ผมจะฝากคนขับไว้ก็ไม่ได้ เพราะอีกไม่นานเขาก็จะต้องออกรถ กลับไปนครสวรรค์อีกแล้ว เขาบอกให้ผมเอาไปฝากไว้ที่ห้องขายตั๋ว เผื่อเจ้าของรู้ตัวแล้ว กลับมาถามหา ผมจึงเดินข้ามมาทางห้องขายตั๋วของบริษัทนั้น แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าเขารู้ช้าแล้วกลับมาถามเอาวันหลัง เขาจะถามกับใครที่ไหน ผู้คนเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจะมีใครไว้ใจใครได้ พลเมืองดีก็ยิ่งหายากอยู่ด้วย บางทีอาจถูกหาว่าโง่ไปเสียอีก

ขณะที่ผมยืนลังเลอยู่ใกล้กับห้องขายตั๋ว ผมก็เปิดกระเป๋านั้นออกดู เห็นมีธนบัตรสีม่วงอยู่หนึ่งใบ สีแดงอีกหลายใบ เป็นเงินเกือบพันบาท แบะออกดูซอกอื่น ๆ ก็มีบัตรประจำตัวทหารบก รูปถ่ายยศสิบเอก กับมีใบขับขี่รถจักรยานยนต์ บอกบ้านที่อยู่เอาไว้ชัดเจน รวมอยู่กับนามบัตรและภาพถ่ายหญิงสาวซึ่งคงจะเป็นภรรยาของเขา

ผมมองเห็นหนทางที่จะส่งกระเป๋าใบนี้ไปให้จนถึงมือเจ้าของแล้ว เขาคงจะยินดีมาก เพราะฐานะของเขาก็คงจะไม่ต่างไปกว่านายสิบทั่วไปเท่าใดนัก แม้จะมีรายได้พิเศษจากการขับขี่รถมอเตอร์ไซค์รับจ้างก็ตาม ผมเดาเรื่อยเจื้อยไปตามเรื่อง ถ้าไม่ได้ของคืนเขาคงจะเสียดาย และเสียใจไม่ใช่น้อยโดยเฉพาะใบขับขี่ เครื่องมือหาลำไพ่พิเศษ นอกเวลาราชการของเขา

ผมจึงเห็นใจเขา ชายหนุ่มเจ้าของกระเป๋าเงิน ที่นั่งในรถโดยสารปรับอากาศ ถัดไปสองเก้าอี้นั้น เขามากับแฟนสาวและเอนกายลงคุยกัน ตลอดเวลาที่เดินทาง โดยไม่สนใจใครเลย เขาทั้งสองเลื่อนตัวลงจนศรีษะไม่โผล่พ้นขอบพนักพิงของเก้าอี้นั่ง จึงอาจเป็นเหตุให้กระเป๋าเงิน ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง เลื่อนหลุดออกมาโดยไม่รู้สึกตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมจึงเอากระเป๋าใบนั้น ใส่กล่องส่งเป็นพัสดุไปยังบ้านเลขที่ตามใบ ขับขี่นั้น พร้อมด้วยจดหมายสั้น ๆ และบอกชื่อที่อยู่ กับหมายเลขโทรศัพท์ในที่ทำงานของผมไปด้วย และขอร้องให้ตอบเมื่อได้รับของแล้ว เพื่อความสบายใจในการทำหน้าที่พลเมืองดีของผม

อีกหลายวันต่อมา จึงได้รับโทรศัพท์จากเขา ที่โต๊ะทำงาน เขาถามว่าผมใช่ไหมที่รับโทรศัพท์ เมื่อผมตอบรับว่าใช่เขาก็แนะนำตัวและขอบคุณที่ผมได้ส่งกระเป๋าไปให้เขา พร้อมด้วยสิ่งของภายในครบถ้วน แม้แต่เงินก็ไม่ขาดสักบาทเดียว

" แต่กระเป๋าใบนั้นทำผมเสียแทบแย่ "

เขาอุทธรณ์

" อ้าว...ทำไมล่ะ "

ผมชักสงสัย

" คือพัสดุมาถึงบ้านก่อนผมกลับ แม่เสือที่บ้านก็รื้อดูหมดทุกซอกทุกมุม จนเจอรูป อีหนู ที่ผมเพิ่งขั้วที่นครสวรรค์เข้าซีครับ แถมเบอร์โทรศัพท์อีกต่างหาก ก็เท่านั้นแหละ"

ดูเหมือนเขาพยายามจะหัวเราะ แต่ฟังแห้งแล้งเต็มที

" ก็โดนเล่นงานซะอ่วมไปเลยละครับ “

อนิจจา..เวรแท้ ๆ ทีเดียว ผมรำพึงอยู่ในใจเมื่อวางหูโทรศัพท์เข้าที่ กลับกลายเป็นทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป ไปเสียแล้ว….ขออโหสินะน้อง.

##########