ผมอยากจะถามพวกพี่ๆ ลุงป้า น้า อา ตา ยาย ทั้งหลายที่เล่น pantip กันรุมแขวะผมหน่อยครับ จากเรื่องที่ผมศึกษาอยู่ตามชื่อกระทู้เลยครับ เนื่องจากใกล้วาเลนไทด์แล้วเลยหาเรื่องถกสักหน่อยดีกว่า

ทีนี้ ผมจะขอพูดเกริ่นก่อน คือผมอิโนเซ้นมาก(จนไม่รู้สึกรักใครหรือรักไม่เป็นก็ว่าได้) หรืออาจเป็นเพราะโรคประจำตัวของผมรึเปล่าก็ไม่รู้ซึ่งอันนี้ผมไม่ขอเอ่ยนะ

ทีนี้จากที่ผมเห็นมาและเจอกับตัว จะมีพวกคู่รักอยู่ 3 Section ของชายรักหญิง หรือหญิงรักชาย ที่พบกันตามช่วงเวลาต่างๆของชีวิต(ไม่รับYนะครับคุณผู้หญิง-0-*)
1.รักวัยเด็ก (คือเจอกันรู้จักกันตั้งแต่เด็กจนถึงวัยอันควร)
2.รักวัยเรียน แบ่งเป็น3ช่วงย่อยคือ
>ประถม5ถึงม.3
>ม.4ถึงม.6
>วัยมหาลัย
3.รักวัยมนุษย์เงินเดือน แบ่งเป็น2ช่วงย่อยคือ
>เรียนจบแล้วทำงานเก็บตังไป จีบหญิงไปด้วย
>ทำงานจนมีหน้ามีตามีฐานะพวกตัวแล้วไปจีบหญิง

ทีนี้ ผมอายุ 20 อยู่ปี1 เกือบมีแฟนมาแล้ว3ครั้ง(แต่ตายจากเสียก่อน) จากประสบการณ์ผม ผมก็รู้สึกแค่ว่า คุยด้วยแล้วสนุกดี น่าสนใจ น่าติดตาม และสบายใจเมื่อมีเขาอยู่ทำโน้นนี้ด้วยกัน แต่ที่ผมไม่รู้สึกเลยคือ ถึงผมอยากจะอยู่กับเขา แต่ผมไม่เคยรู้สึกถึงนัยน์ตา สัมผัส แม้แต่กลิ่นและเสียงของเธอ เพื่อที่จะให้รู้จักจิตใจของคนอื่นเลย(เดิมทีก็มีปัญหานี้อยู่แล้ว)  แต่พอพวกเธอลาลับจากโลกนี้ไป ผมก็เสียใจมากอยู่เหมือนกัน แต่ที่เสียใจไม่ใช่เพราะเธอจากไป แต่เสียใจเพราะเราช่วยอะไรเธอไม่ได้อีกแล้ว ทำอะไรให้เธอไม่ได้อีกแล้ว จนถึงครั้งที่ 3 มาลองมองดูตัวเองว่า "นี้เราเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า หรือ เราเพียงแค่รู้สึกผิดที่ไม่ได้ทำอะไรให้ได้อีกต่อไปแล้ว"  ซึ่งผมแคร์ตรงนี้มากซึ่งเป็นเหมือสัญชาตญาณของผมเลยคือ "การที่ใครทำอะไรไว้ให้กับเราแล้วเราไม่มีปัญญาหรือโอกาสตอบแทนเขาแล้ว คือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของชีวิตที่ต้องมีคนอื่นเข้ามายุ้งเกี่ยวกับชีวิตเรา" จึงเป็นที่มาของการสรุปตัวเองว่า  เราคงไม่ได้รักเธอ เพราะเราไม่เคยรู้สึกรักเธอเลย เราแค่ตามสัญชาตญาณของเราก็เท่านั้น...

ทีนี้ลองมาดูของคนอื่นมั้ง ผมเจอคนมาหลายรูปแบบ ทั้งๆเลว(หยาบไปหน่อยขออภัยครับ) และ เทพบุตรจุติ และ แน่นอน คนที่เกิดมา มันก็มีให้เลือกในชีวิตแล้วว่า จะตายโดดเดียวและขึ้นคานอย่างภาคภูมิใจ หรือ จะตายด้วยคู่ชีวิตและลูกหลานที่น่ารัก ซึ่งไม่ว่าจะดีหรือเลวขนาดไหน ก็ต้องเป็นแบบนี้แน่ ถ้าคุณได้มีอายุถึงตามค่าเฉลี่ย แต่ที่ผมสนใจคือ เรารู้จักพวกเขา รักกัน และอยู่ด้วยได้อย่างไร นี้แหละที่ผมศึกษามาซึ่งแบ่งออกตามอายุไว้แล้วที่กล่าวไว้ข้างตนเริ่มจากข้อ1ก่อนเลย

1^st  รู้จักกันตั้งแต่เด็ก/มั้นปั้นเหมือนในเรื่องแฟนฉัน  แต่ประทานโทษ อยู่ไปอยู่มาก็โดนเวลาและระยะทางพราจากไปแล้วกว่า 70% ส่วนที่รอดมา 30% ก็ต้อง มาเจอกับความเบื่อหนายและรู้นิสัยกันมากเกินไป จนเหลือแค่ 0.01% ที่รอดมาแต่งงานมีครอบครัวได้ และกว่า90%แต่พวกนี้จะรักกันมาก เพราะรู้นิสัยใจคอมาดี ผ่านอะไรมามากมายแล้ว (เช่นตบแย่งผัว แฟนมีกิ้ก นอกใจ ไปโน้นมานี่แล้วทิ้งกัน) เลยไม่ถือสาอะไรกัรมาก เพราะความไว้ใจสูงที่สุดแล้ว ในบรรดาคู่รักทั้งหมดที่ผมเห็น

2^nd พวกรักวัยเรียน เป็นคู่ที่ปิ้งปั้งกันเพราะได้ทำงานกลุ่มด้วยกันบ่อย หรือ แต่ละคนโชว์พาวและสง่าราสีเข้าตาอย่างจังจนเริ่มตามติดสอยห้อยตามไปทุกหนแห่งเพื่อทำความรู้จักให้มากขึ้น(พวกกลุ่ม1ก็จะผ่านพวกนี้มาแล้วด้วยและมักจากจากกันแถวนี้แหละ)  แต่ทั้ง3กลุ่มย่อย ต่างก็มีวีธีการที่เจอกันแบบเดียวกัน จนถึงระยะจีบ ฝ่ายรุกก็จะเริ่มจัดหนัก จนฝ่ายรับกว่า 80% เริ่มรำคาญซึ่งบางคู่ก็เลิกราไปเพราะจีบไม่ติด 15%น่าสนใจ ลองดูไปเรื่อย แต่ครึ่งหนึ่งก็ถอดใจไปซะงั้นทั้งๆที่ฝ่ายรับก็ลุ้นใจเต้นตึกตัก อีก5%ดี๊ดีออกตัวดีใจเกินเหตุซึ่งอันนี้จีบติดแน่นอนเพราะรอเหยือมาติดนานแล้ว (ไม่เกี่ยงว่าเป็นชายหรือหญิงเริ่มก่อน) พอจีบติดปุ๊บ ก็จะมีความสนิทสนมกันและทำความรู้จักกัน แต่มีกว่า40%ที่ตายอกตายอยาก เลยโดนครั้งแรกกันไปพอสมควรแล้ว 37%โดนครั้งแล้วเลิกราไป 20%เป็นแฟนรู้สึกไม่ใช่เลยเลิกกันไป(ส่วนใหญ่เป็นแฟนกันสั้นๆ) ส่วน3%จีบกันจนน่าจับกดไปได้ละ แต่ก็ยังรักษาความซิงกันไว้จนถึงวัยทำงานและแต่งงาน รอดถึงวัยแต่งงาน แต่อัตราการรอดของ3ช่วงอายุจะไม่เท่ากัน คือประถม5ถึงม.3 จะเหลือมาน้อยมากแต่ส่วนใหญ่จะยังรักษาความซิงไว้ได้
ม.ปลายมีน้อยที่ยังโสดไม่เคยถูกจีบ และมักจะเริ่มมีแฟนกันไปครึ่งนึงแล้ว ส่วนที่เป็นแฟนกันแล้ว มักจะกันตั้งแต่ม.5ม.6แล้วแต่ให้ถูกก็คือ ปวช.ปี2และ3ครับ ส่วนมหาลัยไม่ต้องพูดถึงเปิดกันตูดแหกรูบานกันเต็มเหนี่ยวไม่ใช้แซ้ก็เข็มขัด(ล้อเล่นๆ)แต่ส่วนใหญ่จะโดนรุ่นพี่ไปล่อล่วงเพราะฝ่ายรับที่เต็มรุ่นน้องส่วนใหญ่ก็อยากสละโสดเปิดซึงกันเพราะบรรลุนิติภาวะกันแล้ว(แต่เอ็งไม่คิดกันเลยหลังจากนั้น...) ส่วนคนโสดก็เล่นแผลงๆช่วงตัวเองกันไปก่อนนะ
แต่ก็เหลือน้อยแล้วละ คงไม่ 25%แล้วละคนโสดที่ยังรอดจากชีวิตมหาลัย แต่พวกนี้ที่รักกันในวันเรียนรอดไปแล้วมีครอบครัว ก็จะมีปัญหาน้อยพอๆวัยเด็กครับ แต่จะมีแค่60%จากคนโสดที่เหลือที่จะรอดไปแต่งงานได้ และพวกที่เป็นแฟนกันแต่รักษาความซิงไว้กันและกันมักจะ มีปัญหาครอบครัวน้อยมาก(แทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ) ซึ่งปัจจัยหนึ่งอาจเป็นเพราะความรับผิดชอบและรู้อะไรควรไม่ควร

3^rd มนุษย์เงินเดือน หรือวัยทำงาน มี2กลุ่มย่อยตามอายุ แต่จะมีพวกของ มือ2 มือ3 มือ4 ที่ผ่านสมรภูมิมาอย่างโฉกโฉนและวรยุธสูงกันแล้วทั้งกินกันเอง(Y) นักหักอกมืออาชีพ วัน/เดือน/ปีละคน  จะต้องมาปะทะกับ พวกโสดสนิทอิโนเซนท์เหลือหลายที่แม้แต่พัดลมยังสายหน้า(ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง) ของสงวนรอโชว์ของ  ซึ่งสมรภูมิสุดท้ายนี้จะดุเดือดเผ็ดมันส์แม้แพ้วันรุ่นแต่จะไม่ใช่ความรุนแรงกันมากละโดยจะเริ่มตั้งแต่
>จีบไปทำงานไป พวกที่มีประสบการณ์จะเริ่มกวาดส่องหาเป้าหมายกัน แต่พวกโสดอาจจะหัดๆลอง พอเป็นความรู้และประสบการณ์กันไปและมักโดนแย่งไป แต่พอแต่งานไป พวกนี้จะมีปัญหาเยอะที่สุด แค่อยู่ด้วยกันเกิน2ปีพวกพวกคุณก็มีปัญหาแล้วครับมีแค่40%ที่อยู่แล้วรอดถึงฝั่งกัน และมีแค่0.1%ที่อยู่รอดโดยไม่มีปัญหา
>ทำงานจนมีตัง มีฐานะ ซึ่งเป็นด่านสุดท้ายของคนที่ยังโสดทั้งหลาย(เลยนี้ก็คานทองเหลืออร่ามรอท่านแล้วไม่ก็Yกันครับ) ซึ่งพวกปล่อยของมากเริ่มจีบและมีคู่ชีวิตกันไป  ซึ่งตรงนี้ผมไม่มีข้อมูลพอสรุปได้ครับ เพราะมันยังมั่วมากจนวางผังไม่ถูก

สรุป...(ของผมเอง)  เจอกันยิ่งเร็วและนานเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีโอกาสได้มองหาและทำความรู้จักเร็วขึ้นเท่านั้น จะได้รู้จักปัญหากันและกันปรับตัวปรับแก้กัน ถ้าไม่ได้ก็ยังมีเวลาหาใหม่ได้อยู่ และที่สำคัญที่สุดคือเป็นประสบการณ์ในชีวิตที่หาอีกแล้วเพราะเวลา1ปีผ่านแล้วผ่านเลย คุณรวยล้นฟ้าเป็นศาสดาหรือพระเจ้าก็ห้ามและคืนเวลาที่ผ่านไปไม่ได้  ส่วนตัวผมถึงแม้อยากแฟนจะมีกับเขาบ้าง แต่คงหมดโอกาสแล้วเพราะผมไม่มีทักษะเพื่อการรู้จักมนุษย์เลยและผมก็ไม่ต้องการรอให้ใครผ่านเข้ามาแล้ว เพราะสิ่งที่ตามมานั้นทำให้ผมเห็นแล้วว่า ผมรู้สึกผิดจนหน้ามืดตามัวทันทีเมื่อผมไม่สามารถตอบแทนช่วยเหลือเขาได้ โดยไม่ได้เข้าใจหรือเรียนรู้จิตใจเขาได้เลย แม้แต่สีหน้า ท่าทาง แล้วแววตาที่ยังติดอยู่หัวผม และติดไปจนวันตาย

หมายเหตุ ตัวเลือกเหล่านี้เป็นเพียงแค่การประมาณการหยาบๆ การใช้คำอาจมีส่วยใหญ่ไม่เหมาะสมหรือผิดพลาด สามารถแขวะมาได้ครับ