ประชาธิปไตยที่น่าสงสารของไทย  สงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู่ใต้ร่มเงาของหายนะที่ไม่มีทางปิดป้อง สิทธิเสรีภาพที่โหยหาของเหล่าประชาราษฎร์ สัมผัสได้เพียงแผ่วเบา ราววูบหนึ่งของสายลมที่ลอยล่องและไร้ทิศทาง .....

อำนาจอธิปไตยที่เป็นของปวงชนชาวไทย ถูกหล่อหลอมด้วยเทพนิยายที่เปี่ยมด้วยอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ครอบงำ เมามัวจนโงหัวไม่ขึ้น  ปิดกั้นปัญญาทั้งดวงตาให้มืดบอดหาความสว่างไม่ได้แม้จะอยู่ท่ามกลางแสงจ้าแห่งอารยะกาล....

โอ้เอ๋ยอนิจจา อำนาจบริหาร  นิติบัญญัติ   และตุลาการ  ที่ควรจะใสบริสุทธิ์ดุจผ้าขาว กลับหมองคล้ำดำเปื้อนและเบี่ยงเบนไป กลายเป็นยาหลอนประสาทให้ลุ่มหลงความโป้ปด

ผู้แทนราษฎรและสมาชิกวุฒิสภาที่ราษฎรได้เลือกสรร ถูกกล่าวหาว่าไร้ประสิทธิภาพซึ่งจะต้องแก้ไขด้วยอิทธิฤทธิ์ของเหล่าทวยเทพ ( ความพยายามของกลุ่มคนที่จะให้สส.และสว.มาจากการสรรหา )

ผู้ผดุงความยุติธรรม  ล้วนถูกคัดสรรมาจากฟากฟ้า ที่มวลประชาไร้สิทธิจะรับรู้  ราวกับแดนสนธยาที่แสนจะมืดมน อนธการ   ( บรรดาตุลาการและองค์กรอิสระทั้งหลายที่มาจากการแต่งตั้งของกลุ่มคน )


จึงยากที่จะปฏิเสธว่าอำนาจอธิปไตยตามระบอบประชาธิปไตยของไทยนั้น พิกลพิการ และหาได้มีอยู่จริงตามเทพนิยายไม่  หากแต่เป็นได้เพียงนิทานหลอกเด็กที่ว่านอนสอนง่ายเท่านั้น