เดือนมกราคมปีที่แล้ว คลั่งกอล์ฟอย่างหนัก เล่นแทบทุกวัน วันไหนที่ไม่ได้เล่นก็ออกไปซ้อมเช้าซ้อมเย็น กะว่าต้องไดร๊ฟ์ให้ไกล ไปให้ตรง ลูกชิฟ ลูกพัตต้องเด็ดขาด ผลจากการซ้อมอย่างหนักก็ทำให้เล่นกอล์ฟสนุกขึ้น สกอร์ค่อย ๆ ลดลงจนอยู่ในระดับเลข4 ปลาย ๆ ประคับประคองให้เกินดับเบิ้ลโบกี้ หลุมไหนได้พาร์ก็ดีใจเหมือนได้ถ้วยรางวัล แต่ก็พยายามเก็บอาการไม่แสดงออกให้เป็นที่น่าหมั่นไส้ของใคร เก็บความภูมิใจนั้นไว้อย่างปิดลับที่สุด วันไหนได้เบอร์ดี้ก็แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน สงสัยว่าเป็นเพราะฟลุ๊คหรือเพราะฝีมือที่ได้รับการพัฒนาแล้วของเราล้วน ๆ  แต่อย่างว่ากอล์ฟนั้นก็เหมือนกับชีวิต ไม่ดีดีไปเสียทุกวัน บางวันก็เล่นออกทะเล ตกน้ำไม่พอ ขึ้นจากน้ำก็ตกทราย จากซ้ายข้างซ้ายก็ดันไปตกทรายข้างขวาอีก พาร์สี่ สกอร์กระโดดพรวดไปออกสิบ วันนั้นแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ

เล่นกอล์ฟใหม่ ๆ ใครพูดว่าสนามที่ไหนสวยก็พยายามหาทางไปดูไปเล่นให้ได้   นักกอล์ฟรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์โชกโชนก็บอกว่า สนามเขื่อนศรีฯที่ตากนั้นสวยสุดยอดก็หาทางชวนเพื่อนร่วมก๊วนไปจนได้ เขาว่า ชีวิตนักกอล์ฟควรไปเล่นสนามหลวงหัวหิน ก็ไม่ลังเลไปลุยเสียสามสี่รอบ ประทับใจกับต้นไม้ใหญ่ยักษ์ในสนามเสียจนตีลูกแทบไม่ถูก เขาว่าสนามสามพรานนั้นเก่าแก่ไม่แพ้สนามหลวงหัวหินก็ไปเล่นมาหลายรอบ จนกระทั่งน้ำท่วมใหญ่ สนามปิด จนป่านนี้ไม่รู้ว่าซ่อมเสร็จหรือยัง เขาว่าสนามที่บางปะกงนั้นสวยไม่แพ้ใครก็ไปลองเล่นมาแล้ว สนามเขื่อนสิริกิตติ์ที่เขาว่านอกจากสวยแล้วยังเล่นยาก ก็ยังอุตส่าห์ถ่อไปเล่นเสียสองรอบ จนกระทั่งมีคนยืนยันเป็นเสียงเดียวว่า แม่เมาะเป็นหนึ่งในสุดยอดของสนามกอล์ฟที่สวยติดอันดับ ก็ต้องไปลองดูให้รู้กับตา ชวนใครก็ไม่มีคนว่าง ทุกคนติดภารกิจหน้าที่การงาน ว่างไม่ตรงกัน ตัดสินใจลุยเดี่ยวขับรถไปคนเดียว นอนที่บ้านพักรับรองในสนามก่อนคืนหนึ่ง รุ่งขึ้นตื่นตีห้า แต่งตัวออกไปยืนรอแคดดี้ตั้งแต่ฟ้ายังไม่ส่ว่าง หกโมงครึ่งมองเห็นลูก ก็ขึ้นแท่นทีออฟที่หลุมหนึ่งเลย คราวนั้นจำอะไรไม่ค่อยได้ว่า แต่ละหลุมนั้นยากง่ายและสวยงามแค่ไหน มัวแต่ตื่นเต้นอยู่กับทัศนียภาพที่แปลกตา บางหลุมแท่นทีออฟลอยเด่นอยู่บนยอดเขา บางหลุมก็เล่นอยู่ในหุบ แฟร์เวย์ค่อนข้างกว้าง ตีออกไปตกขอบซ้ายบ้างขวาบ้าง แต่ก็ยังรู้สึกสนุกอยู่ดี เล่นไปจนครบสิบแปดหลุม ขึ้นจากแฟร์เวย์เข้าคลับเฮ้า อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า หาข้าวกินจานหนึ่งและก็ขับรถกลับ

เป็นการเดินทางที่มุ่งมั่นอย่างเหลือเชื่อ

ปีนี้วนมาถึงเดือนมกราคมอีกครั้งหนึ่ง เจ้าภาพคือพี่โต้งพายัพ น้องชายของพี่เต้ย บูรพา หัวหน้าก๊วนพวกเรา โทรมาบ่อยถามตลอดว่า พร้อมกันหรือยัง ยกก๊วนมาเล่นที่แม่เมาะกันได้แล้ว สนามได้รับการปรับปรุง สวยกว่าปีที่แล้วอีก พี่เต้ยก็เลยทำการนัดหมาย ถามลูกทีมว่า มีใครว่างวันไหนกันบ้าง หารือกันอยู่หลายรอบ จนในที่สุดตกลงกันได้ในวันที่28-29 ช่วงปลายมกรา ตกลงกันว่า ล้อหมุนออกจากกรุงเทพเวลา5.00น. ผลัดกันขับ ไม่แวะที่ไหน ถึงลำปางไม่น่าจะเกินเที่ยง บ่ายโมงขึ้นแท่นทีออฟ เสร็จไม่น่าจะเกินหกโมง นอนพักคืนหนึ่ง รุ่งขึ้นเล่นซ้ำอีกรอบ บ่าย ๆ อาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ขับรถกลับ ถึงกรุงเทพสามทุ่มสี่ทุ่มสบาย ๆ

ทางฝ่ายพี่โต้งก็นัดหมายกับพรรคพวกให้จัดทีมไว้ต้อนรับเรา มีการจองห้องพักไว้ให้เรียบร้อย อาหารการกินนั้นไม่ต้องเป็นห่วง พี่โต้งบอกว่าจัดการสั่งไว้ให้เป็นที่เรียบร้อย

ทีแรกมีเพื่อนร่วมก๊วนยกมือจองที่นั่งจะไปกันหลายคน แต่พอถึงเวลา คนหนึ่งติดประชุม คนหนึ่งติดงานด่วน ในที่สุดก็คือเหลือเราแค่สี่คนเหมือนเดิม มีพี่เต้ย พี่เจน หน่อยและผม

เราออกจากกรุงเทพฯตามเวลานัดหมาย ขึ้นทางด่วนที่แคลาย ไปลงที่อยุธยา และตีรถเข้าสายเอเชีย แวะกินข้าวแกงกันแถวอุทัยธานืและก็ขับไปเรื่อย ๆ บางช่วงถนนโล่ง หน่อยเหยียบจนเข็มไมล์กระเด้งไปที่160 ทำให้ผมซึ่งเป็นคนปอดแหกใจคอไม่ดี สะกิดไหล่ บอกเบา ๆ หน่อยลูกพี่ เขาก็เลยลดความเร็วลงมาที่140 คนตาขาวก็เลยนั่งอย่างสบายใจขึ้น

ถึงแม่เมาะเอาเกือบเที่ยง เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้เกือบสองชั่วโมง พี่โต้งรอต้อนรับอยู่หน้าประตูทางเข้าการไฟฟ้าแม่เมาะ ถามเราวาทานข้าวเที่ยงกันมาหรือยัง เราบอกว่ายัง พี่เขาก็เลยขับนำไปทานก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นที่หลุม10 ในสนาม รสชาติใช้ได้ทีเดียว ผมกลัวว่า กินมากจะจุกเล่นกอล์ฟไม่สนุกก็เลยขยักไว้แค่ครึ่งชาม กินน้ำเยอะ ๆ และก็เดินออกไปถ่ายรูปทิวทัศน์ที่เวิ้งว้างสุดสายตาสองสามรูป รอให้พรรคพวกอิ่มแล้วจึงเข้าไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายในคลับเฮ้าส์ บ่ายโมงตรงขึ้นแท่นทีออฟที่หลุมหนึ่ง พร้อมกับทีมของคุณสายัณห์ผู้จัดการสนามที่ลงเล่นรับแขกด้วยตัวเอง

บรรยากาศในสนามเป็นไปด้วยความสนุกสนาน มีลุ้นกันแทบทุกหลุมว่าใครจะพัตสองพัตสาม เพราะกรีนนั้นดูยาก หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากแคดดี้รับรองพัตไม่ลงหลุม ไม่รู้ว่ากรีนเทขึ้นหรือเทลง มองจากสายตาเหมือนขึ้น แต่ความจริงคือลง บางหลุมกรีนเป็นเนินหลังเต่า พัตยังไงก็ไม่มีทางไปถึงหลุม หากแคดดี้ไม่บอกไลน์ให้

ส่วนแฟร์เวย์นั้น บางหลุมก็มองไม่เห็นอุปสรรค์ ต้องฟังแคดดี้ว่าให้เล็งไปทางไหน อย่าไปทางต้นไผ่นั้นนะ เพราะมีน้ำล้อมรอบ หรือบางหลุมแคดดี้ก็บอกว่า อย่าให้เกิน170 เพราะมีน้ำขวางอยู่ เราก็ต้องฟังแคดดี้และจำไว้ให้แม่น  ไม่อย่างนั้นลูกตกเหว ตกน้ำ หายไปเลย
จบหลุมสิบหก ความมืดก็โรยลงมาจนทั่วบริเวณ ทางผู้จัดการบอกว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ตอนนี้เลิกก่อน จะได้ไปอาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนเสื้อผ้า และไปทานข้าวด้วยกันที่ใต้ถุนที่พัก ทางพี่โต้งเขาโทรมาบอกว่า ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ผมยังรู้สึกสนุกอยู่ คิดว่าถ้าฝืนเล่นอาจจะได้อีกสักหลุม แต่ในเมื่อที่ประชุมบอกว่าเลิกก็ต้องเลิก พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
ตอนที่นั่งทานข้าว ผมเอาสกอร์มาพิจารณาดู ผมไม่ได้พาร์ เสียโบร์กี้ไปหกหลุมติดต่อกัน นอกนั้นก็หลุดไปดับเบิ้ลโบกี้บ้าง และก็หลุดยาวพาร์สี่ออกแปดไปสองหลุม สกอร์53 ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจ ผมคิดว่า พรุ่งนี้จะตั้งใจเล่นให้มากกว่าเดิม จะลดแต้มลงมาให้เหลืออยู่ที่หลัก4จะ48 หรือ49 ก็ขอให้ลงมาที่เลขสี่ก่อน ความภูมิใจจะติดตัวไปจนกว่าจะขึ้นแท่นทีออฟที่สนามใหม่

ในวงข้าว ก็ไม่เห็นมีใครคุยกันถึงเรื่องอื่น ต่างก็งัดเอาประสบการณ์กอล์ฟของแต่ละคนมาเล่ากันอย่างสนุกสนาน ผู้จัดการสายัณห์นั้นเขาเฮฮากว่าเพื่อน เพราะเป็นผู้จัดการสนาม มีสิทธิ์ไปเล่นกอล์ฟทั่วประเทศ ทำจดหมายไปหนึ่งฉบับ ยื่นให้ผู้จัดการสนามไหนก็ได้ในประเทศนี้ ด้วยเหตุผลว่ามาขอดูงาน จากนั้นก็ควงแคดดี้กับเพื่อนร่วมก๊วนลงไปเล่นได้เลย เขาว่า มีไม่กี่สนามหรอกที่เขาไม่เคยลง เอ่ยชื่ออะไรมาก็จำได้หมด แถมยังบอกว่า คราวหนาอย่ามาแค่คืนเดียว ลางานมาสักอาทิตย์ เริ่มกันที่สนามเขื่อนศรี ไปต่อที่แม่เมาะ และไปที่เชียงใหม่ เขาว่าไล่ไปเล่นกันให้ครบ แล้วจึงค่อยกลับ

ฟังแล้วผมก็ตาลุก ถ้าทำได้อย่างนั้น ก็น่าจะสนุกแน่นอน

เล่นเสียตอนที่ร่างกายยังแข็งแรง แก่กว่านี้ เกิดมีโรคประจำตัว ปวดแข้ง ปวดขา ปวดหัวเข่าขึ้นมา ถึงตอนนั้นอยากเล่นก็กลับไม่ได้เล่น แล้วจะเสียใจทีหลัง

ผมก็เลยว่า เดือนหน้าเอาเลยไหม

ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน มองจนผมรู้สึกเขิน เลยแกล้งก้มลงกินข้าวต่อทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้