คุณรู้ไหม แค่รอยยิ้มเล็กๆของใครบางคนที่ส่งมาไม่กี่วินาที่ ก็ทำให้ใครอีกมีความสุขไปได้ทั้งวัน

เรื่องมีอยู่ว่า

เราปลื้มเพื่อนคนนึงมาตั้งแต่ปี1แล้ว เรียนคณะเดียวกัน ปลื้มครั้งแรกตอนเจอกันที่ห้องสมุด เค้ามีรอยยิ้มที่น่ารักมาก น่ารักเหมือนแมวเลย แถมชอบแมวเหมือนเราด้วย เป็นคนเรียบร้อยและค้องมากๆ แล้วเราชอบเจอกันที่ห้องสมุดบ่อยๆค่ะ เพราะตอนปี1ที่ที่เราชอบที่สุดก็คือห้องสมุดเหมือนกัน เราแอบเรียกเค้าว่าแมว ไม่ก็เหมียวด้วยแหละ หุหุ

วันนึง ก็มีเหตุการณ์แบบในหนังเกิดขึ้นกับเรา คือแบบนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆเค้า(ที่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันเพราะที่มันเต็ม) แล้วไฮไลท์อันกลมๆมันกลิ้งค่ะ แบบกลิ้งไปตามความลาดของหนังสือ ซึ่งเค้านั่งอยู่ทางขวาของเรา แล้วเราก็เห็นอยู่ว่าไฮไลท์กำลังจะหล่น แต่ไม่ได้หันไป ก็แค่เอื้อมมือไปแปะไฮไลท์นั้นอย่างรวดเร็วให้หยุดตามสัญชาตญาณ แล้ว..............เค้าก็จะช่วยเราเก็บไฮไลท์อยู่เหมือนกันค่ะ มือเค้าก็เลยมาวางบนมือเราพอดี อร้ายยยยยยยย ตอนนั้นตกใจค่ะ รีบเอามือออกเลยยังไม่ทันหยิบไฮไลท์ขึ้นมา เขินไม่กล้าหันไปเลย แล้วเค้าก็หยิบไฮไลท์ส่งมาให้เรา
เราก็แค่ขอบคุณ แต่หน้านี่ก้มตลอดเลยอ่า

เค้าเคยมาขอนั่งกินข้าวเที่ยงกับเราด้วยแหละ แต่ตอนนั้นคือพลาดสุดในชีวิต เพราะคืนก่อนนั้นทำงานคณะดึกมาก คือเลยจะซื้อขึ้นไปกินที่ห้องเพราะจะไปนอนก่อน ที่พลาดคือเราต่อแถวอยู่หน้าเค้าแล้วสั่งว่าเอาใส่กล้องไปแล้วก่อนที่เค้าจะชวนกินข้าว

ถึงจะเรียนคณะเดียวกันแต่ก็แบบคณะมันช่างกว้างขวางเหลือเกิน ห้องเลคเชอร์ใหญ่มโหฬารมาก ไม่ค่อยได้เจอกัน ยกเว้นแต่ วิชานึงที่มหาลัยเค้าจัดให้เรียนแบบคละๆกับคณะอื่น นั่นเหละถึงจะได้เจอกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะได้นั่งใกล้กันบ่อยๆอยู่ดีอะนะ
แล้ววันนึง แบบเพื่อนคณะอื่นเอาไอแพดมาเปิดแอพpianoแล้วเพื่อนก็ให้เราสอนเล่นในไอแพด แล้วแมวน้อยคนนั้นวันนั้นเค้านั่งหน้าเราพอดี
เค้าหันหลังมาเห็นเลยถามเราว่า เล่นเปียโนเป็นด้วยหรอ
เรา : อื้มๆ เล่นเป็น
เค้า : เล่นให้ฟังหน่อยสิ
เรา : ให้เล่นเพลงอะไรอะ
เค้า : เพลงอะไรก็ได้ เล่นมาเหอะ
เรา : เกิดภาวะโง่เฉียบพลัน สมองไหล นึกเพลงไม่ออก
เค้า : แบบพวก canon ก็ได้
แล้วเราก็เล่นcanonให้เค้าฟัง แบบเล่นแต่มือขวาอะนะ เค้าพูดแบบโอ้ย..... ชอบๆ เล่นเปียโนเป็นด้วย
คือเป็นความภูมิใจที่สุดในวันนั้นที่เราเล่นเปียโนเป็น วันนั้นเค้าเอียงหูมาฟังเพราะแอพเปียโนในไอแพดเสียงมันไม่ค่อยดังเท่าไหร่ คือหน้าเค้าแทบจะชิดกะมือเราอยู่ละ >///<


พอมาปี2 ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ นั่งเรียนเลคเชอร์คนละฝั่ง เรียนแลปก็อยู่คนละห้อง เจอแต่ละทีก็บังเอิญๆ
แต่มีครั้งนึงเรียนแลปเลิกช้า แบบเหลือไม่กี่กลุ่มที่อยู่ แล้วก็เลยเจอเค้า ระหว่างลงลิฟต์เค้าถามเราว่า
เค้า - กินข้าวเปล่า
เรา - อ๋อ เราคงไม่กินอ่า เราว่าจะลดความอ้วน คือวันนั้นอ่ะ เราอยากกินสลัด จำไม่ได้ว่าซื้อมาไว้ยังอะนะ ก็คิดในใจ.........พลาดอีกละ โอกาสจะได้ไปกินข้าวด้วยกันจะหาได้กี่ครั้งในชีวิต ขึ้นปี2มายังแทบจะไม่ได้เจอเลย .....ได้แต่เศร้าเพราะตอบไรไปไม่เคยคิดก่อน
เค้า - อ่าวววว แล้วเค้าก็หันไปถามเพื่อนเค้าในลิฟว่า ทำไมผู้หญิงต้องลดความอ้วนด้วยอะ
เพื่อนเค้า - ก็ปกติปะ

แล้วก็เดินออกจากลิฟกันมา........ เรายังคงคิดในใจด้วยความเสียดาย แต่แล้วเพื่อนๆก็คุยกันว่า จะไปกินสุกี้ร้านหนึ่งกันมั้ย ซึ่งเรานั้นเราก็ชอบ
เรา - จะไปร้าน***หรอ
เพื่อน - อื้มๆ ไปมั้ยๆ
เรา - จะกินดีมั้ยอ่า (บอกเพื่อนคนอื่น)

แต่แล้ว
แมวสุดหล่อ - ไปเหอะๆ ไปกินข้าวกัน

อร้ายยยยยยยยย นี่ชวน2ครั้งเลยหรอ ปฏิเสธอีกก็ไร้สมองละหล่ะ แต่
เรา - ก็มีแต่ผู้ชายไปกินอะ แล้วเราก็ต้องเดินกลับหอคนเดียวอะดิ
เค้า - เดี๋ยวเดินมาส่งก็ได้

อร้ายยยยยยย OMG มากกว่าคำว่าฟิน ณ จุดนี้

ในที่สุดก็ได้กินข้าวด้วยกัน กิกิ แต่อดนั่งโต๊ะเดียวกันเพราะคนมันเยอะเลยต้องนั่งแยกโต๊ะ แถมเค้ายังมะได้เดินมาส่งด้วย เพราะมีเพื่อนผู้หญิงอีกคนตามไปกินด้วยพอดีเลยเดินกลับมาด้วยกัน

แต่แค่นี้ก็ฟินมากละ


เรื่องราวยังไม่หมดเพียงเท่านี้ เพราะปี3 เราก็ยังปลื้มเค้าอยู่ ปีนี้ย้ายห้องเลคเชอร์ เราได้มานั่งใกล้ๆเค้าด้วย อยู่แถวหลังเค้าไป2แถว ก็เลยได้เจอกันบ่อยขึ้น ปี3มีกำลังใจเรียนมากเลย แบบ เวลาเหนื่อยๆ เรียนๆไปแล้วจะหลับเราจะหันไปมองเค้า พอเห็นเค้ากำลังตั้งใจจดอยู่ เราก็จะฮึดเรียนขึ้นมา

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ย้ายห้องเรียนจ้าาาาา ...............จะย้ายทำ***อะไรฟร่ะ ย้ายห้องเรียนก็ต้องเปลี่ยนที่นั่งแล้วก็อดเจอแมวเหมียวแล้วสิ สวรรค์ใจร้ายยยยยยยที่สุด

เดี๋ยวว่างๆจะมาเล่าความฟินในปี3ต่อนะคะ ขอตัวไปอ่านหนังสือก่อน อ๊ากกกกกกกกกกกก เวิ่นเว้อกะแมวน้อยนานไปละ