ตอนที่เราพิมพ์กระทู้นี้  เราคิดอยู่นานว่าจะพิมพ์ดีไหม  

ตลอด 3 ปี 4 เดือนที่ผ่านมา เรารู้สึกช่วงเวลาต่างๆ ที่เราทำงาน ถึงจะมีติดๆ ขัดๆ บ้าง

มีอุปสรรคให้เราแก้ปัญหา บางทีเรายิ้มทั้งน้ำตา ทำไมโชคชะตาถึงทำให้เราต้องเจอแบบนี้

แต่เราก็ปลอบใจว่า ยังมีคนที่เขาแย่กว่าเราอีกเยอะ ช่วงเวลาปี 54 เป็นช่วงเวลาทำงาน จนอยากจะทำตามหัวใจตัวเอง

จริงๆ เราคิดมาตลอด ถ้าจะมีความรักมันคงยาก แต่เรามีคนคนหนึ่งที่เราปลื้มเพราะว่า เขาเป็นคนที่เก่งมากในสายตาเรา

เราชอบวิธีการพูดของเขา ที่สำคัญน้ำเสียงเขาน่าฟัง จนเราลืมไปเลยว่าเขาพูดกับเราว่าอะไร บางทีมันก็เหมือนต้องมนต์

เรารู้สึกว่าเหมือนเขาอยากรู้จักเรามากนี้ ตอนแรกเราคิดนะว่า คนอย่างเราไม่มีอะไรที่น่าสนใจ เขาคงไม่มองมาหรอก

แต่มีหลายๆ เหตุการณ์ชวนให้เราคิดว่า เขาดูเป็นห่วงใยเราพิเศษ จนเมื่อวันอังคารที่ผ่านมา เราอ่านข้อความที่เขาส่งถึงเรา

"เพราะขาดคุณจะอุ่นไงละ" เราสรุปสั้นๆ ล่ะกัน เราอ่านซ้ำไปซ้ำมาแบบนั้น จนเราเก็บมาคิดและร้องไห้

ถ้าเราไม่เจอคนแบบนี้ เราคงแย่ เราแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างเรา จะมีคนทนคุยด้วยได้ไงตลอด 3 ปี 4 เดือน

เราไม่โกรธหรอกนะ บางครั้งเขามักจะอยากรู้เรื่องของเรา ถ้าเขาเข้ามาอ่าน ขอให้วันพรุ่งนี้ตอนสายๆ  เขา happy มากนะคะ