เคยมั๊ยครับ มีเพื่อนที่ขี้โม้ ขี้อวดมากๆ เรื่องที่รู้ไม่จริงก็โม้ซะเชี่ยวชาญ คิดไปเองบ้าง เล่าเกินจริงบ้าง บราๆ จนเราหมั่นไส้ จะออกนอกหน้าก็ไม่ได้ เดี๋ยวหาว่าเราอิจฉา ต้องทำเป็นเฉยๆ แต่ก็ยังหมั่นกรอกหูเหลือเกิน จนต้องหาวิธีอำ!

เรื่องมีอยู่ว่า สมัยม.ต้น นิตยสารฉบับหนึ่งมีคอลัมภ์หาเพื่อนทางจดหมายหรือเฟรนด์ชิพนั่นเอง (ดักแก่) เป็นยุคแรกของโซเชี่ยลเลยมั้ง
แล้วความที่เราเรียนชายล้วน ทำให้เพื่อนผมคนนี้โอ้อวดว่าได้ติดต่อกับเด็กโรงเรียนคอนแวนต์น่ารักคนนึง มาเล่าให้ฟังเช้า เย็น จนผมเกิดอาการอิจฉา เอ๊ย เบื่อหน่าย เลยคิดอำเพื่อนคนนี้

ก็เลยจัดให้เพื่อนที่ลายมือสวยๆเขียนจดหมายรักปลอมๆขึ้นมา แล้ววันไปเรียนพิเศษก็เริ่มดำเนินตามแผน ชวนเข้าห้องน้ำ แล้วให้เพื่อนแอบเอาจดหมายใส่กระเป๋า .......พอเลิกเรียนก็เพื่อนผมก็เจอ หน้าแดง เขินตามระเบียบพวกผมก็แกล้งแซว เห้ย หล่อหว่ะ เสน่ห์แรงจริง งู้นงี้ โดยไม่ได้เอะใจซักนิดว่าพวกผมปั้นแต่งขึ้นมา หึหึ...

แล้วจากนั้นกระบวนการเขียนจดหมายโต้ตอบก็เกิดขึ้น จำไม่ค่อยได้ว่าคุยอะไรมั้ง แต่เพื่อนผมมาแนวหล่อเต็มที่ ไอ้เราก็โม้ไปว่า เนี่ยถ้าไม่ติดสอบ ตอนนี้คงอยู่ที่ซิดนีย์ ดูโอลิมปิก....ที่บ้านกำลังทำสระว่ายน้ำ....บราๆ เด็ดสุดก็อวดน้ำหอมจากฝรั่งเศส โดยผมอัดน้ำหอมจากในห้องน้ำลงไป
เพื่อนผมก็ไม่ได้เอะใจซักนิด ยังมาเล่า จดหมายหอมมากๆ น้ำหอมจากฝรั่งเศส 55 ให้ได้ฮาก๊ากกัน
จนผมมาเฉลยในจดหมาย เพื่อนผมรู้ว่าเสียฟอร์มก็ยังแกล้งทำเป็นว่ารู้ตั้งนานแล้ว หึหึ....

อีกครั้งนึงมันว่าเสียงผมเหมือนกับเพื่อนอีกคนในโทรศัพท์ ก็แกล้งอัดเสียงก่อน เว้นจังหวะพูดคุย แล้วทำทีเป็นคุยกับเพื่อนอีกคนก่อนยื่นให้เจ้าเพื่อนคนนี้ อะ...มันอยากคุยด้วย ก็คุยเป็นตุเป็นตะ จนหมดไป ฮาก๊ากอีก

แล้วคนอื่นเคยอำเพื่อนยังไงกันมั้งครับ ฮาๆ

ปล.ทุกวันนี้ยังเป็นเพื่อนรักเหมือนเดิมนะครับ แฮะๆ