เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ อยากจะระบาย แต่ก็ระบายไม่ได้ แม้แต่เพื่อนสนิทยังไม่กล้าจะเล่าให้ฟัง เลยเลือกที่จะมาปลดปล่อยในโลก social ดีกว่า ถือว่าเป็นการแชร์เรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงบนโลกใบนี้ค่ะ

เรื่องก็เริ่มจากที่เราก็เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ คนนึง ไม่ได้หน้าตาดีเด่นอะไรมาก คบกับแฟนมานานแปดปีครึ่ง คบกันตั้งแต่ ม.4 จนจบปริญญาตรี และตัดสินใจต่อปริญญาโท ตัวผู้ชายเขาได้ทุนจนเรียนจบปริญญาเอก เราเลยตัดสินใจเรียนต่อโทด้วย ระยะเวลาแปดปีเกือบเก้าปี เราสองคนไม่เคยมีเรื่องทะเลาะจนต้องเลิกกันเลย มีก็แค่ทะเลาะกันเพราะเรื่องหึงหวง เรามีนิสัยที่คล้าย ๆ กัน คือขี้หึง เราเป็นแฟนคนแรกของเขา เราสองคนซื่อสัตย์ต่อกันมาตลอด และคบกันจนวางแผนอนาคตไว้ด้วยกันเรียบร้อยแล้ว เรารักกันมาก เจอกันทุกวัน เราเป็นคนที่ติดแฟนมาก อยากเจออยากอยู่กับเขาทุกวัน เราเรียนอยู่คนละที่กับเขา แต่นั่งรถไปหากันได้ไม่ลำบากมาก เราก็ไปหาเขาแทบทุกวัน แทบจะย้ายไปอยู่กับเขาแล้ว แต่เขามีรูมเมท เลยไปอยู่ถาวรไม่ได้ เรากับเขามีอะไรกันมาโดยตลอด เพราะเรามั่นใจแล้วว่าเราจะคือคนสุดท้ายของกันและกัน ครอบครัวเราทั้งสองรับรู้ เราวางแผนว่าถ้าเขาไปเรียนต่อปริญญาเอกต่างประเทศ เราจะตามเขาไปด้วย เราตัดสินใจซื้อรถด้วยกัน แล้วก็จองรถไว้เรียบร้อย ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ แล้วก็วางแผนไว้ว่าจะแต่งงานถ้าทุกอย่างพร้อม เขาพูดกับเราว่า เขาจะแต่งเมื่อเขามีเงิน มีบ้าน มีรถ พร้อม แต่เรารักเขามากอยากอยู่กับเขา เราบอกเขาไปว่าทรัพย์สินเงินทองมันไม่สำคัญเลย เราสร้างมันด้วยกันก็ได้ ขอเพียงให้เราได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว เราแพลนว่าจะมีลูกกี่คน จะทำอะไรหลังเรียนจบ วางแผนชีวิตร่วมกัน ตลอดเวลาที่คบกันทุกวันคือวันพิเศษ คนอื่นชอบถามว่าวันเกิดแฟนให้ไรเป็นของขวัญ บอกเลยว่าไม่มี เรามีของขวัญให้กันในทุกวัน ของขวัญที่ดีที่สุดของเราสองคน คือ ตื่นเช้ามาแล้วยังรู้ว่าเรายังมีเขาอยู่ข้าง ๆ ไม่มีวันไหนรู้สึกเบื่อ หรือไม่อยากมีเขาเลย มันเป็นอะไรที่พิเศษที่สุด
แต่สุดท้ายอะไร ๆ มันก็ไม่แน่นอนจริง ๆ เมื่อวันนึงเราต้องไปฝึกงานอยู่ที่ต่างจังหวัดเป็นเวลา 5 เดือน แต่เป็นจังหวัดที่ไม่ไกลจากกรุงเทพมาก สามารถกลับได้ทุกอาทิตย์ ช่วงอาทิตย์แรกที่ไปอยู่ที่โรงงาน เรารู้สึกคิดถึงเขามาก มากที่สุดเท่าที่เคยมี พอถึงวันหยุด คือวันอาทิตย์ เราเฝ้ารอมันตลอด พอถึงเวลาเลิกงานเย็นวันเสาร์ เราก็รีบนั่งรถกลับกรุงเทพเพื่อกลับมาหาเขา มันทำให้เรารู้ว่าเราคิดถึงกันมากแค่ไหน มันเป็นอย่างนี้เป็นเวลาเดือนกว่า ๆ ก็เริ่มมีพี่ที่โรงงานเข้ามาจีบ แต่เราก็ไม่รู้ทำไมเราต้องคุย เราเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้ามาในชีวิต ทั้ง ๆ ที่เราก็รักแฟนเรามาก แต่เมื่อมีอีกคนนึงเข้ามา และเราก็อยู่ห่างจากแฟน เราให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตเราแบบเต็มตัว เรารู้ตัวว่าเราเปลี่ยนไป แฟนเราก็รู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป จนสุดท้ายเรายอมเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง ว่าเรามีคนอื่น ณ เวลา ตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่าทำไมเราตัดสินใจแบบนั้น ทำร้ายคนที่รักเรามากที่สุด แล้วเดินจากไปหาคนที่เพิ่งเข้ามาในชีวิตเรา โดยที่เรายังไม่รู้จักเขาดีเลย และที่สำคัญเขามีแฟนอยู่แล้ว แค่เขาพร่ำบอกกับเราว่าชอบเราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เขากำลังมีปัญหากับแฟน แล้วจะเลิกกับแฟนมาหาเรา ให้เรารอ แค่นั้น ทำไมมันทำให้เราตัดสินใจที่จะเลิกกับแฟนแล้วเลือกเขา นี่คือสิ่งที่คิดในตอนนี้ ว่าทำไมเราถึงเลือกแบบนั้น ในตอนนั้นแฟนเราเขาดิ้นรน กระวนกระวาย ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เรากลับไป เขาเสียใจมาก ยอมรับเลยว่าเราทำร้ายเขามากจริง ๆ เราบอกเขาว่าเราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วจริง ๆ ลืมเราซะเถอะ แล้วเปิดใจรับคนใหม่ เขาขู่เราว่าในเมื่อเป็นคนดีแล้วไม่ชอบ เขาก็จะเป็นคนเลวให้ดู เขาจะทำร้ายผู้หญิงทุกคนที่เข้ามา จนเรามารู้ว่าเขาคุยกับผู้หญิงคนนึง ที่เป็นเพื่อนที่เรียนปริญญาโทด้วยกันกับเขา เราถามเขาตรง ๆ ว่าเขาคุยกับผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย เขาบอกคุยเพราะเขาไม่รู้จะคุยกับใคร ข้อความที่เราเห็นเขาคุยกันหวานแทบปานจะกลืนกิน ยอมรับเลยว่าใจตอนนั้นเจ็บ และสั่นไม่เป็นจังหวะ น้ำตามันไหลออกมา แต่ก็บอกกับตัวเองว่าทำไมต้องรู้สึก มันเป็นสิทธิ์ของเขา เราเองต่างหากที่เลือกจะเดินจากมากจากเขา เลือกทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นในระยะเวลาที่รวดเร็วเหลือเกิน เราตัดสินใจเร็วเหลือเกิน เวลามันแค่ 1 เดือน