อยากถามความรู้สึกของเด็กซิ่ว หรือเอนทรานซ์ไม่ติด รู้สึกยังไงบ้างคะ เราซิ่วสองปี วันๆนึงนี่เราพูดนับคำได้เลย ปกติก็เพื่อนน้อยอยู่แล้ว และเพื่อนสนิทตั้งใจเรียนมากทุกคนเลยนานๆทีติดต่อเพื่อนทีไม่อยากกวน ไม่เที่ยว ไม่ใช้เงิน ไม่เล่นไลน์หรือเฟซบุ๊ค เกลียดการออกไปที่สาธารณะคนเยอะ  ไม่อยากรู้จักเพื่อนใหม่ๆ

รู้สึกแปลกๆ เหมือนตัวเองชอบอยู่คนเดียว ตอนแรกที่คิดจะซิ่วกะหวังเอาเทคนิคการแพทย์ พอติดแล้วก็ไม่อยากไปเรียนซะเฉยๆ มาสอบสัตวแพทย์แทน พอสอบติดก็ไม่อยากเรียนอีกแล้วตัดสินใจซิ่วอีกปีเอาเภสัช  คาดหวังไว้ว่าพอติดเภสัชจะหางานทำแต่พอเอาเข้าจริงสอบติดแล้ว เรากลับมีความคิดที่จะสอบหมออีก เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ระหว่างการไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองได้หรือหาข้ออ้างให้ได้อยู่คนเดียว  ตอนนี้สับสนมากไม่รู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ไม่รู้ว่าวันๆจะทำอะไรนอกจากการอ่านหนังสือและทำแบบฝึกหัด

เราผิดปกติหรือเปล่าเนี่ย?