เรารู้จักคนคนนึง แต่ตอนนั้นเค้ามีแฟนอยู่แล้ว  เค้าทะเลาะกับแฟน เลิกกัน เค้าเลยมาสนิทสนมชอบพอกับเรา แฟนเค้าไปมีแฟนใหม่ แต่ไปกันไม่รอด กลับมาขอคืนดี เค้าสองคนกลับไปคืนดีกัน   เค้าบอกว่า เค้าคิดกับเราแบบแฟนไม่ได้จริงๆ. เค้าไม่อยากให้เรามีความหวัง เค้าไม่อยากทำร้ายใครอีก.  ที่ผ่านมาเค้ารู้สึกผิดที่ดึงเราเข้าไปเวลาเค้ามีปัญหากับแฟน. เราเสียใจมาก เค้าปฎิเสธเราแล้ว เราเลยแสดงท่าทีเย็นชา. เราไม่ไลน์ไปหาเค้า ไม่นัดเจอ ไม่อะไรอีกเลย คืออยากตัดใจ เพราะเรารู้ยังไงเค้าก็รักแฟนเค้า.  เค้าบอกว่าเรากับเค้าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน.  แต่เค้าก็ไม่ได้ห่างไปนะ ยังติดต่อเราทุกวัน เค้าไลน์มาหาทุกวัน. แต่ไม่ได้คุยแบบชู้สาวเลย.  คุยแบบเพื่อน   แกชั้นอะไรแบบนี้.  นัดเจอเรื่อยๆ บางทีเราแกล้งไม่ตอบไลน์.  เฉยไปวันนึง เค้าก็ไลน์มาตามตลอด.   ทะเลาะกันทุกครั้ง   ไม่ว่าเค้าจะโกรธเรา โมโหเราขนาดไหน  สุดท้ายพอเราหายไปไม่ง้อ เค้าก็ทำเนียนๆมาคุยเหมือนเดิมทุกครั้ง . ทุกครั้งเวลานัดเจอจะไปหาเค้าที่บ้านค่ะ  เค้าชวนเราไปเจอที่บ้านเอง. เราไม่ได้ถือวิสาสะเข้าไป   เวลาเราไปก็ไปนั่งเล่นดูทีวีเหมือนคนในครอบครัวเค้าคนนึง.  พ่อแม่เค้าก็ใจดีกับเรานะ เวลาเราหายไปนานๆ ก็จะชอบถามถึงเราว่า หายไปไหน   ( เค้าไม่พาแฟนเข้าบ้าน เพราะเคยมีปัญหากัน).  ลึกๆที่บ้านเค้าคงอยากให้เราคบกัน.   แต่ก็ไม่ได้เชียร์หรือบังคับจนออกนอกหน้าอะไร.  เราเองความที่รักลูกเค้า ทุกครั้งที่มีโอกาสก็จะซื้อขนม ของกินอร่อยๆมาฝากเค้าฝากครอบครัวเค้าตลอด. ถามว่ารู้มั้ยว่าผิด ก็รู้นะ. แต่ตราบใดที่ยังติดต่อเห็นหน้ากัน. มันก็ยังอยากทำดีๆให้. .  เราบอกเค้าเหมือนกันว่า คิดกับเค้าแบบเพื่อนไม่ได้หรอก ความรู้สึกมันรักไปแล้ว เปลี่ยนไม่ได้.  ทุกวันนี้ที่ทำดีๆให้เพราะรัก.   เป็นเพื่อนเราไม่มานั่งเอาใจ ทุ่มเทแบบนี้หรอก.   เราคิดว่าบอกเค้าแบบนี้ เค้าจะเป็นฝ่ายไปจากเราเอง เพราะเค้าคงไม่อยากมีเพื่อนที่ยังรักเค้าแบบแฟน แถมเค้ายังต้องโกหกแฟนอีกว่าไม่ได้ติดต่อกับเราแล้ว.   เรามองว่า ถ้าวันนึงแฟนเค้ารู้ความจริง. เค้าจะงานเข้า   เค้าเองพูดกับเราตลอดว่า เค้ากับแฟนยังไงก็ไปไม่รอด ต้องเลิกกันอยู่ดีไม่ช้าก็เร็ว แต่ตอนนี้ยังรัก. เราอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเรากันแน่  แล้วเราควรทำไงต่อไป ในเมื่อเค้าบอกเองว่าเป็นเพื่อน. เราก็เนียนๆเป็นเพื่อนเค้าแบบนี้ต่อไปดีมั้ย. เราไม่คิดจะแย่งเค้ามาจากแฟนเลยนะ.    เราคิดว่าเรารอเค้าได้. สิบปียี่สิบปีเราก็รอได้. เราก็ยังไม่อยากเสียเค้าไป. เค้าเองก็คงไม่อยากเสียเราไปเหมือนกัน  ไม่งั้น เค้าคงเลิกเป็นเพื่อนกับเราไปแล้ว.   เราเอาใจเค้าสารพัด. อยากได้อะไรบอกหาให้ได้ทุกอย่าง     แฟนเค้ายังไม่บริการเค้าขนาดนี้เลย. คือมันเหมือนเป็นห่วงโซ่. เค้าต้องเอาใจแฟน. แต่เวลาอยู่กับเราเราเอาใจเค้า. ทุกวันนี้เราไม่ได้ตื้อเค้าเลย. ทุกอย่างเค้าเริ่มเองก่อนหมดจริงๆ. ถ้าเราผิด เราคงผิดที่ไม่ปฎิเสธแค่นั้นเอง