ขอมองในมุมผู้ชายที่ดูเรื่องนี้แล้วมันสนุกนะครับ
1. เรื่องนี้ไม่หวานเลี่ยนจนเปรี้ยวลิ้น แต่มันเป็นหวานอมขมกลืน ซึ่งสำหรับละครเมโลดราม่าแล้ว ความรู้สึกอย่างหลังดูจะดึงอารมณ์เศร้าได้แนบเนียนกว่า

2. ความรู้สึกอึนๆ มึนๆ ผมเข้าใจว่ามาจากท่าทางการแสดงของพระเอกบวกกับซาวด์ดนตรีของเรื่องนี้ เรื่องนี้พระเอกแสดงออกไปในทางว่างเปล่า ไร้ความรู้สึกต่อสิ่งรอบข้างที่มากระทบ พูดง่ายๆ ว่าเป็นคนเก็บกดอยู่ลึกๆ อีกอย่างคนที่รับบทนี้ก็ทำดวงตาได้เลื่อนลอยดีมากจริงๆ (ไม่แน่ใจว่าเป็นบุคลิกของเค้าเองหรือปล่าว) และซาวด์เพลงเรื่องนี้ก็ตั้งใจทำให้ออกมามืดมน และให้อารมณ์ความรู้สึกจมลึกอยู่กับก้นบึ้งที่ดำมืดของตัวเอง (ผมเข้าใจว่าคนทำซาวด์ดนตรีของเรื่องนี้ค่อนข้างเก่ง และเชี่ยวชาญในด้านดนตรีทีเดียว)

3. ที่ว่าพระเอกรักนางร้ายเกินไปนั้น เป็นปกติมากของผู้ชายที่จมอยู่กับอดีต เพราะเรื่องนี้ได้บอกเชิงสัญลักษณ์ตั้งแต่ฉากเปิดเรื่องแล้วว่า "พระเอกหยุดเวลาตัวเองไว้กับอดีต" และความสุขเกือบจะทั้งหมดในอดีตของเค้าตกไปอยู่กับนางร้ายของเรื่อง ในเมื่อเค้าหยุดตัวเองไว้กับนางร้าย แต่นางร้ายกับเดินหน้าต่อไปและไกลจากเค้าไปเรื่อยๆ สิ่งเดียวที่เค้าจะทำคือ ดึงเธอกลับมา

4. ส่วนนางเอกที่มองว่ารักพระเอกมากเกินไปนั้น ผมมองว่านั้นแทบจะเป็นปกติของผู้หญิงเลยทีเดียว ยิ่งกับผู้หญิงหัวรั้นและต้องการเอาชนะแบบนั้น และเชื่อเถอะครับถ้าคุณมองคนรอบข้างตัวเองให้มากๆ จะพบว่าหลายครั้งที่ความรักมักทำให้คนๆ นั้นมีพฤติกรรมที่ขัดต่อมุมมองของคนอื่นอยู่เสมอ

โดยส่วนตัวที่ผมดูเรื่องนี้แล้วสนุก เพราะเรื่องนี้แทรกนัยยะให้ตีความไว้เยอะมาก ตัวละครแต่ละคนในเรื่องเป็นตัวแทนของบุคคลที่จมปลักอยู่กับอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง (จึงทำให้การกระทำของตัวละครบางครั้งจะสุดโต่งมาก เพื่อให้เข้าใจว่าเค้าแทนอารมณ์ใดอยู่) พระเอกจมอยู่กับความรักในอดีต นางร้ายจมอยู่กับความทะเยอทะยานและเกลียดความจน นางเอกจมอยู่กับอดีตของแม่ ทนายนางเอกในช่วงหลังจมอยู่กับความผิดของพ่อ พ่อนางเอกจมอยู่กับอำนาจ คือทุกคนล้วนจมอะครับ ดูแล้วมันเลยจมๆ มึนๆ อึนๆ สรุปสำหรับผมคือมันดึงอารมณ์เศร้าได้ดีเลยทีเดียว

....เขียนเยอะไปปล่าวครับนิ ....