Dallas Buyers Club (Jean-Marc Vallée,2013)

ยกให้ 4 นิ้วหัวแม่โป้งจาก 5 นิ้ว

เราค่อนข้างชอบที่หนังไม่พยายาม "ทำตัวน่าสงสาร" กับตัวละครที่ติดเชื้อเอดส์ แต่นำเสนอความพยายามและหาหนทางเอาชีวิตรอดได้อย่างน่าซูฮก แม้ว่าพฤติกรรมของรอน (แมคคอนนาเฮย์) จะน่ารังเกียจแค่ไหนก็ตาม แต่ในเรื่องความพยศซึ่งเปรียบเปรยกับกระทิงคลั่งแล้วเขาก็ไม่ได้แตกต่างกัน

สำหรับเรย์ออน (จาเรด เลตโต้) นอกจากสวมบริบทความเป็น "กะเทย" ได้อย่างแนบเนียนแล้ว เขายังลงลึกไปถึงความเปราะบางของความเป็นมนุษย์ เอื้อประโยชน์ในการแสดงจริตแบบเป็นหญิง สวมทับบนความลักลั่นที่เขาต้องแต่งตัวเป็น "ผู้ชาย" เพื่อกลับไปขอเงินพ่อของตนพร้อมกับสารภาพว่าตนติดเชื้อเอสด์และใกล้ตาย

อย่างไรก็ตามเราจะค้นพบว่า บางทีแล้วข้อกฎหมายที่มีอยู่ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง ก็ไม่ได้เอื้อประโยชน์แก่คนชายขอบเท่าไหร่นัก ความพยายามของ อ.ย.ในการตรวจยึดของกลางที่ช่วยเยียวยาผู้ติดเชื้อนอกจากยาทดลองอย่าง AZT แล้ว ยังเป็นการฆ่าคนไปโดยปริยาย

อย่างน้อย Dallas Buyers Club ก็ไม่ได้พยายามทำตัวให้เราสงสารหรือเศร้าไปกับการจากไปของตัวละคร แต่มันทำให้เรายืนหยัดจะสู้เพื่อชีวิตและลมหายใจของตัวเราเอง

อ้างอิงจาก https://www.facebook.com/EntertainmentBite