๑. พวกรุ่มรวยอามิสบูชา พวกนี้เป็นศิษย์ที่นิยมการทำบุญ เพื่อแสดงถึงความมั่งมีทรัพย์สินของตนเองเป็นหลัก เวลามาพบพระก็แต่งกายหรูหราด้วยอาภรณ์ภัณฑ์ชั้นดี ประดับประดา แก้วแหวนเงินทอง เพชรนิลจินดา พราวแพรว บริจาคเงินแต่ละทีแต่ละครั้ง เป็นแสนเป็นล้าน น้อยกว่านั้นไม่ได้ เดี๋ยวอานิสงค์จะขาดไปพร่องไปไม่สมบูรณ์

๒. พวกศรัทธาความดัง พวกนี้เป็นศิษย์ที่ยึดความดังของพระอาจารย์เป็นสรณะ ไม่ได้ซาบซึ้งใจอันใดกับหลักธรรมคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์ท่านนั้น ๆ เท่าใดดอก ขอเพียงให้รู้ว่ามีพระอาจารย์องค์ไหนบ้าง ที่สื่อมวลชนตีพิมพ์ประวัติเรื่องราว พระอาจารย์องค์ไหนบ้างมีผู้คนบอกเล่ากล่าวขวัญถึง ฉันต้องไปทำบุญ ไปกราบไหว้ให้ได้สักครั้งหนึ่งก็ยังดี เพื่อเพิ่มเนื้อหาให้แก่การสนทนาโอ้อวดว่า องค์นั้น รูปโน้นได้ไปกราบมาแล้ว องค์นี้เคยนิมนต์มาฉันที่นี่ รูปนี้สนิทใกล้ชิดมาก เป็นต้น

๓. พวกหวังผลกำไร พวกนี้ถ้ามิใช่พวกหากินกับพระพุทธศาสนา ค้าเครื่องรางของขลัง วัตถุมงคล ก็มักจะเป็นพวกทำงานสถาบันการเงินประเภทต่าง ๆ ซึ่งอาศัยยอดเงินบริจาคของผู้มีจิตศรัทธา ไปฝากในที่ทำงานของตน เพื่อให้ตัวเลขพุ่งขึ้นในบัญชีเงินฝาก ช่วยหนุนทำให้หน้าที่ของตนก้าวหน้าตามไปด้วยนั่นเอง

๔. พวกใฝ่หาแก่นธรรมจริงแท้ พวกนี้เป็นศิษย์ที่กระทำการบูชาครูบาอาจารย์ด้วยการปฏิบัติตามคำแนะนำสั่งสอน โดยเคร่งครัดมีอันใดติดขัด ก็จะขอคำชี้แนะแก้ไข มีความพากเพียรในการค้นคว้าปฏิบัติธรรมเพื่อความพ้นทุกข์แท้จริง มีกิเลสไว้สำหรับละเลิก มีความตื่น ความรู้ ความเบิกบานไว้เป็นเครื่องภาวนาน้อมรำลึก ซึ่งมีอยู่ไม่ใช่น้อย แต่มักมาอยู่แบบเงียบเชียบสันโดษมักน้อยเป็นประมาณ ไม่ค่อยแสดงตนเอิกเกริกแก่ผู้ใด