สปป.ลาว เป็นประเทศบ้านใกล้เรือนเคียงของประเทศไทย ที่หลายๆคนก็ได้ไปเยี่ยมเยียนและเที่ยวชมมาแล้ว

แต่ที่ลาวแตกต่างกับประเทศอื่นๆในอาเซียนคือ ประเทศลาวไม่มีทางออกสู่ทะเล ดังนั้นอาหารทะเลก็ต้องมีการนำเข้าเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็มีส่วนหนึ่งที่มีภายใน แต่ก็จะเป็นตามแม่น้ำ



ปีใหม่ที่ผ่านมา ผมได้ไปเที่ยวเดินทางคนเดียว เพื่อไปพบเพื่อนชาวลาวที่รู้จักกันมา 2-3 ปีได้ ต่างฝ่ายต่างไปมาหาสู่กันเป็นระยะ และผมก็ดันเป็นพวกประเภทงานถล่มทลาย





กว่าจะได้ไปหาเขา ก็คงไม่พ้นช่วงเทศกาล แต่ทางนู้นมาไทยบ่อย แม้กระทั่งครั้งที่บาร์เซโลน่ายกพลมาเตะที่ไทย พวกเพื่อนๆชาวลาวก็ตีตั๋วเครื่องบิน มาลงกรุงเทพฯเพื่อมาดูเมสซี่โดยเฉพาะ

และครั้งนี้พิเศษหน่อยคือ ผมได้ออกไปเที่ยวนอกนครหลวงเวียงจันทน์แล้ว หลังจากที่มาหลายครั้ง ก็อยู่แต่ในตัวเมืองหลวง

ที่ไปนี่ ก็ห่างจากเมืองหลวงประมาณ 100 กิโล นั่นคือ แขวงเวียงจันทน์ (เวียงจันทน์มี 2 ที่คือนครหลวงเวียงจันทน์ กับแขวงเวียงจันทน์)

และเป้าหมายที่จะไปคือ “ทะเลลาว” หน้าตาจะเป็นยังไง เดี๋ยวเอาภาพให้ชมครับ แต่เส้นทางที่จะไปคือ “บ้านเกิ่น” ซึ่งเป็นเขตพื้นที่ที่ชาวบ้านมีรายได้จากการขายเกลือ

เท่านั้นแหละ ความสงสัยผมพุ่งขึ้นมาทันที “เฮ้ย!!! ลาวไม่มีทางออกทะเล แล้วทำเกลือได้ยังไง?”

เพื่อนผมก็บอกกลับมาว่า “ไม่รู้เลย แต่เขาขายเกลือกันเยอะอยู่”

เลยตัดสินใจว่า ก่อนไปเที่ยวชมทะเลลาว ก็ขอแวะดูวิธีการทำเกลือของชาวลาวหน่อย อาจจะทำให้คนไทยที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอย่างผม ได้กระจ่างกับวิธีภูมิปัญญาชาวบ้านก็เป็นได้