เรื่องมันมีอยู่ว่า...วันนี้ผมมีนัดคุยงานกับลูกค้าท่านนึง ซึ่งเป็นผู้ชายประมาณสี่สิบ ค่อนข้างดุและเคี้ยวมาก!! ก้คุยกันอยู่นานสองนาน ตกลงกันไม่ได้ซะที คือแกบีบผมจนไส้แทบจะปลิ้นออกมาอยู่ละ กำไรแทบไม่มี งานก้ยาก เวลาก้จำกัด ผมก้พยายามต่อรองสุดพลัง แต่ก้ไม่เป็นผล จนผมจะถอดใจกลับบ้านละ ไม่เอาก้ได้ว่ะ จนกระทั้ง.....

ตื่อ ตือ ตึง ตึ้อ ตื่อ ตือ ตึ่ง ตึ่ง ตึ้ง!! มีสายเข้ามาที่โทรศัพท์ผมพอดี ผมก้กดรับตามปกติ และเมื่อผมคุยเสร็จ แกก้ทักผมว่า....

ลค. :: นี่คุณก้ใช้โนเกียเหมือนกันหรอ (พลางหยิบมือถือของแกขึ้นมาด้วย รู้สึกจะเป็นลูเมียสักรุ่น)
ผม :: ครับ พี่ก้ใช้เหมือนกันหรอครับ แสดงว่าพี่ต้องชอบถ่ายรูปมากแน่ๆ
ลค. :: ใช่ ผมชอบถ่ายรูปมากและผมก้ว่ามันทนดีด้วย ตั้งแต่ใช้มายังไม่เคยมีปัญหาเลย
ผม :: จริงคับพี่ เนี่ย..ที่ผมใช้ก้เพราะผมต้องถ่ายงานบ่อย และต้องทนแดดทนฝน อึดมากๆครับ(ไม่รู้หรอกว่ามันทนรึป่าว เพราะใช้มายังไม่ถึงเดือน แต่แหลไปก่อน ฮ่าๆๆ) บลาๆๆๆ

คุณพระ!! ผมคุยเรื่องโนเกียลูเมียกับแกนานมาก จนแกเริ่มอารมณ์ดี เหมือนแกเก็บกดอัดอั้นมานานเรื่องมือถือ อารมณ์ถูกพวกไอโฟนและแอนดอยที่มีอยู่เกลื่อนเมืองดูถูกเหยียดหยามมานาน พอมาเจอวินโดว์โฟนพวกเดียวกันแกก้เลยระบายซะเต็มที่เบยยย

จนเมื่อผมเห็นจังหวะที่เหมาะสม ผมจึงใข้ลูกหึดลูกสุดท้าย แย็บแกเรื่องราคาไปอีกหนึ่งรอบ แกตอบกลับมาว่า...
ลค. :: ได้สิ โนเกียเหมือนกันก้ต้องช่วยเหลือกัน!!

พระจ้าวววว นี่ผมไปเป็นพวกเดียวกับแกอย่างสมบูรณ์แล้วสินะ!! (ทั้งๆที่สิบห้านาทีก่อนแทบจะมองหน้ากันไม่ติด) และในที่สุด ผมก้ปิดดีลนี้ได้เป็นผลสำเร็จ เย เย่ เย้!!

บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่ลืมเลย Nokia & Windowsphone!!

/me กราบบบบบบ