อาจยาวสักนิดน้ะค้ะ คือตัวเรากับแฟนคบกันมาได้หนึ่งปีกับอีกเจ็ดเดือนแล้วหน่ะค่ะ เราเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น ส่วนแฟนเป็นคนญี่ปุ่น อายุเราห่างกันเกือบยี่สิบปี เค้า 39 เรา 20 เราคบกับเค้ามาเรารักเค้ามากหลายคนที่เห็นบอกว่าทำไมไม่คบคนที่ดีกว่านี้เธอสวยขนาดนี้คนจีบเยอะขนาดนี้เลือกคนที่ดีกว่านี้เถอะเราไม่ได้หลงตัวเองน้ะแต่คนส่วนมากบอกงี้เราเป็นคนชอบกอดชอบจูบชอบคลอเคลียแล้วมาช่วงนึงเรายอมรับเรานอกใจแต่เรานอกใจแค่คุยไลน์คนนี้เจอกันทุกวันเพราะทำงานที่เดียวกันแต่ฝ่ายนั้นมีครอบครัวแล้วแต่กลับมาชอบเรามากแต่เราไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นเราคุยแต่เราต่างยับยั้งถึงจะชอบกันมากแค่ไหนก็ตามเพราะคนนี้ก็เป็นรุ่นน้องแฟนเราเองกลัวแฟนเราเวลาแฟนมาหาทุกครั้งเราจะทำของชอบให้เค้าทานทานเสร็จเราจะอ้อนเค้ากอดเค้าหอมเค้าไม่หยุดเราจะน่ารักกับเค้ามากและมาถึงจุดนึงเราไม่ทำแบบนั้นเลยเราเย็นชาใส่เค้าเพราะเราคุยกับคนนี้มากไปเราไม่รู้ตัวเราไม่ทำแบบที่เคยทำแต่แฟนเราเค้าเป็นผู้ใหญ่เค้าไม่พูดแต่เค้าเหมือนดูเราออกเราเอาแต่ใจงอแงอยากให้เค้าเป็นฝ่ายกอดเราก่อนบ้างเรารักเค้ามากน้ะแต่เราขี้หึงมากเราชอบแอบเปิดโทรศัพท์เค้าดูถึงมันจะไม่มีอะไรแต่เค้าจับได้เค้าโกรธมากเค้าบอกว่ามันคือเรื่องส่วนตัวเราเข้าใจแต่เราเป็นแฟนกันน้ะเรางอแงหนักขึ้นเราเป็นฝ่ายบอกเลิกเค้าคงช็อควันนั้นเค้ากลับไปทันทีเราร้องไห้เหมือนคนบ้าเรารักเค้ามากจนวันต่อมาเค้ามาหาเค้าบอกเค้าเหนื่อยผลสรุปเราเลิกกันเค้าอยากกลับไปเป็นศูนย์ใหม่ แต่!! เค้ายังมาหาเรามากินข้าวกับเรานอนกับเรากอดเราเหมือนตอนเป็นแฟนกันเราขุ่นข้องใจว่ามันคืออะไร เราถามเค้าว่าเราเลิกกันอยู่ใช่มั้ยเค้าบอกว่าใช่ แต่เรายังเหมือนเป็นแฟนกันเค้ายังขาดเราไม่ได้ใช่มั้ยเค้าเองก็รักเรามากเรารับรู้ได้ในส่วนตรงนี้แต่เราอยากกลับไปมีความสุขเหมือนเดิมเราผิดเองที่ทำแบบนั้นแต่เราแค่ไม่เข้าใจว่าที่เค้าทำตอนนี้คืออะไร