เมื่อวานไปส่งลูกเมียไปงานแต่งน้องเมีย ที่หัวลำโพงมา
เลิกงานก็รีบกลับไปช่วยจัดของ ดูลูกมาส่ง รถเที่ยว 21.50 น.
พอส่งไปก็กลับมาทำงานนอกต่อที่บ้านนอนหลับไป ตีสองกว่าๆ
ตื่นมาก็โทรหาถามว่าเป็นไง ลูกงอแงไหม กินข้าวหรือเปล่า ฯลฯ ก็ไม่มีอะไร
ตอนเที่ยงพักกลางวัน โทรไปถาม เหมือนเดิม ให้ส่งรูปทางไลน์มาให้ดูหน่อยว่าที่นั่นเป็นไงบ้าง ?
เห็นรูปส่งมา ลูกเล็กนั่งกินข้าว ลูกโตก็นั่งเล่นกับน้อง เท่านั้นแหละครับ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ตามันซึมๆ เลยเดินไปห้องน้ำ
นั่งร้องไห้คิดถึงลูก (เพิ่งจะแค่ไม่กี่ชม.เองนะ)
ทำใจอยู่นาน ออกมาล้างหน้าล้างตา
มานั่งทำงานต่อ ......
ปรับอารมณ์ได้แล้วโทรไป คุยกับเมีย ถามความเป็นอยู่ ฯลฯ
เมียบอกว่าลูกบอกคิดถึงพ่อ อยากกลับบ้านแล้ว (มันจุกอีกแล้ว..)
แต่ก็ต้องอดทน พยายามพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็เลยวางไป
เป็นผู้ชาย มันต้องอดทน จะแสดงความรู้สึกออกมามากๆก็คงไม่เหมาะ
คิดถึงลูกตลอด เพราะทุกวันต้องเล่นด้วยกัน นอนด้วยกันตลอด
พอไม่อยู่แล้วก็จิตตกเลย
กว่าจะกลับก็วันอาทิตย์โน่น.....
เฮ้อ..ไม่ไหวๆ
เกิดเป็นผู้ชายนี่มันต้องอดทนจริงๆนะครับ
เลิกงานก็รีบกลับไปช่วยจัดของ ดูลูกมาส่ง รถเที่ยว 21.50 น.
พอส่งไปก็กลับมาทำงานนอกต่อที่บ้านนอนหลับไป ตีสองกว่าๆ
ตื่นมาก็โทรหาถามว่าเป็นไง ลูกงอแงไหม กินข้าวหรือเปล่า ฯลฯ ก็ไม่มีอะไร
ตอนเที่ยงพักกลางวัน โทรไปถาม เหมือนเดิม ให้ส่งรูปทางไลน์มาให้ดูหน่อยว่าที่นั่นเป็นไงบ้าง ?
เห็นรูปส่งมา ลูกเล็กนั่งกินข้าว ลูกโตก็นั่งเล่นกับน้อง เท่านั้นแหละครับ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ตามันซึมๆ เลยเดินไปห้องน้ำ
นั่งร้องไห้คิดถึงลูก (เพิ่งจะแค่ไม่กี่ชม.เองนะ)
ทำใจอยู่นาน ออกมาล้างหน้าล้างตา
มานั่งทำงานต่อ ......
ปรับอารมณ์ได้แล้วโทรไป คุยกับเมีย ถามความเป็นอยู่ ฯลฯ
เมียบอกว่าลูกบอกคิดถึงพ่อ อยากกลับบ้านแล้ว (มันจุกอีกแล้ว..)
แต่ก็ต้องอดทน พยายามพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็เลยวางไป
เป็นผู้ชาย มันต้องอดทน จะแสดงความรู้สึกออกมามากๆก็คงไม่เหมาะ
คิดถึงลูกตลอด เพราะทุกวันต้องเล่นด้วยกัน นอนด้วยกันตลอด
พอไม่อยู่แล้วก็จิตตกเลย
กว่าจะกลับก็วันอาทิตย์โน่น.....
เฮ้อ..ไม่ไหวๆ