ดิฉันโชคดีมากค่ะที่ได้เพื่อนบ้านแบบนี้เพราะตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามาเธอก็ออกตัวว่าเธอขี้เกรงใจคนมากจะทำอะไรทีก็เกรงใจเพื่อนบ้านไปหมดจนทุกวันนี้ดิฉันตาสว่างแล้วค่ะเพราะว่าพฤติกรรมเกรงใจแต่ปากของเธอมีดังต่อไปนี้
จอดรถขวางหน้าบ้านดิฉันตลอดทั้งรถตัวเองและบรรดาเซเลปทั้งหลายที่มาหาเธอทีแรกเราก็ไม่เป็นไรบ้านใกล้กันแต่พอมาได้ยินคำพูดที่เธอบอกเพื่อนๆเธอที่จอดรถขวางบ้านเราว่าช่างมันเหอะเราไม่เดือดร้อนก็พอ ปรี๊ดแตกเลยค่ะ ต่อมาเธอไม่จอดขวางบ้านเราแล้วค่ะแต่มาจอดในซองบ้านเราเลย(บ้านเราบ้านพักข้าราชการไม่มีรั้วกั้น) พอเรามาบอก นึกว่าไม่อยู่เลยมาจอด ไม่มีการขอโทษหลุดจากปาก เราเลยจัดการด้วยการไม่พูดด้วย ความเกรงใจของนางยังไม่หมดแค่นั้น ญาติ เพื่อนฝูงมาทีตะโกนคุยกันตั้งแต่บ่ายจนดึก เราต้องปิดทั้งประตูหน้าต่าง รำคาญค่ะไม่อยากมีเรื่อง คนแถวนั้นพอเห็นนางออกมาหน้าบ้านกลับเข้าบ้านใครบ้านมันหมด คิดดูละกันค่ะ ดิฉันโชคดีจริงๆ ขอบคุณนะคะที่มีพื้นที่ให้ระบายไม่งั้นดิฉันจิตตกแน่ๆค่ะ