ฮึ่ย...ชื่อหนังว่าแมรี่มีความสุขแท้ๆ แต่ไหงกูดูแล้วเศร้าชิบ!!? //ล้มโต๊ะ

Mary is happy, but Apple101 is depressed.

ครึ่งแรกของหนังนี่สนุกมาก ฮามาก จะเป็นหนังของ Wes Anderson อยู่แล้ว แต่ครึ่งหลังของหนังดันทวีความรุนแรงจนกลายเป็นหนังของชุนจิ อิวาอิไปเฉยเลย(หา?) นี่ยังไม่รวมประเด็นเกี่ยวกับโรงเรียนของแมรี่ที่แบบว่ามัน 1984 ของ George Orwell มากๆ (ผ.อ.โรงเรียน = Big Brother, “จงทำตาม” = “2+2=5”) / ปี 2013 นี่คิดว่าตัวเองจะอินกับสาวฝรั่งเศสอย่าง Adèle แห่ง Blue Is the Warmest Color ที่สุดแล้ว แต่ที่ไหนได้ สาวหมวยอย่างแมรี่ มาโลนี่ เราก็อินมากๆเหมือนกัน(ปี 2013 นี่อินแต่กับตัวละครที่เป็นผู้หญิงแหะ 555+ ตัวละครผู้ชายที่ตัวเองอินก็เห็นจะมีแต่เฮีย Christian Bale ใน American Hustle คนเดียว) ประทับใจการแสดงของจูนจูน (พัชชา พูนพิริยะ) ในบทแมรี่ที่สุด

ยังอึนๆกับหนังอยู่เลยเขียนอะไรไม่ค่อยออกสักเท่าไหร่ ซึ่งในแง่หนึ่งก็คงถือเป็นเรื่องดีเพราะใจจริงก็อยากให้ทุกคนได้ไปสัมผัสหนังเรื่องนี้ด้วยตัวเองกันอยู่แล้ว(สาบานว่านี้ไม่ใช่ข้ออ้างเพราะขี้เกียจเขียน 555+) ส่วนตัวแล้วชอบมาก อินมาก และดีใจมากๆที่วงการหนังไทยมีหนังอย่าง Mary Is Happy, Mary Is Happy และคนทำหนังอย่างพี่เต๋อ (นวพล ธํารงรัตนฤทธิ์) ไว้ประดับวงการในฐานะคลื่นลูกใหม่ที่น่าจับตามอง นี่พูดเลย

8.5/10

ฝากเพจด้วยนะครับ >>> https://www.facebook.com/appleoneoone



ป.ล. ฉากหว่องกาไวนี่ว่าเด็ดสะระตี่แล้วนะ มาเจอฉาก Godard เข้าไปนี่กูตายเลย(เพราะตอนดูก็ยังคิดอยู่ว่าหนังเรื่องนี้นี่ใช้เทคนิค Jump cut บ่อยดีแท้)