บ่อยครั้งที่ฉันกลัวความเจ็บปวด บ่อยครั้งที่ฉันกลัวความเสียใจ
หากเมื่อมันมีเค้า มีลางของความเจ็บปวด

จะเป็นฉันเสียเอง ที่เดินจากหนทางนั้น
จะเป็นฉันเสียเอง ที่พร้อมจะเป็นคนเลว เพื่อทำร้ายความรู้สึกคนอื่นก่อน
เพียงเพราะฉันเห็นเงามีดอยู่ด้านหลังเขา
วาจาเชือดเฉือน การกระทำไร้หัวใจ หรือจะความเย็นชาของฉันก็พรั่งพรูออกมาไม่หยุด

เมื่อใดที่ฉันเห็นว่าฉันจะถูกปฏิเสธ ฉันจะเป็นคนปฏิเสธเสียเอง
เมื่อใดที่ฉันเห็นว่าฉันจะถูกลืม ฉันจะเป็นคนออกปากก่อนเสียเองว่า "ไม่ไปนะ"
ไม่ใช่ไม่อยากไป แต่รู้ดีว่าจะต้องถูกลืม
อย่างน้อยๆการที่ฉันได้ปฏิเสธไปก่อน มันก็ช่วยให้ฉันหลอกตัวเองได้
ว่าที่จริงน่ะเขาไม่ได้ลืมหรอก แต่เพราะเราไม่อยากไปเองต่างหาก

ฉันรู้ดีว่า ฉันไม่ใช่คนสำคัญ ไม่ใช่คนมีความหมายหรือคุณค่าอะไรสำหรับใคร
แต่ฉันก็ลืม และไม่สนความทุกข์นั้น
ฉันแกล้งลืมว่าฉันเดียวดาย ฉันแกล้งลืมว่าฉันอ้างว่าง
โธ่เอ๋ย นี่ฉันจะย้ำตัวเองทำไม จริงๆแล้วไม่ใช่หรอก ฉันชอบอยู่คนเดียวมากกว่า นี่คือคำตอบที๋ฉันให้กับตัวเอง

การคิดให้เข้ากับสถาณการณ์มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น

และเพราะความ "กลัว"
นั่นไม่ทำให้ฉันกล้ารักใครได้อีก
เพราะความรัก มันทำให้เกิดความน้อยใจ มันทำให้เกิดความคาดหวัง เกิดการเปรียบเทียบ
ฉันเคยลองแล้วนะ ลองที่จะรักโดยไม่หวังผลตอบแทน
แต่มันทำให้ฉันได้รู้ว่า.. เรื่องรักโดยไม่สนปฏิกิริยาตอบรับใดๆมันเป็นเพียงนิยายโง่ๆที่ถูกสร้างขึ้นมาก็เท่านั้น