ดิฉันค่ะ ทะเลาะกับเค้าประจำ (อาจเพราะยังวัยรุ่นทั้งคู่ใจร้อนทิฐิแรง) เลยเลิกกันไป 10 กว่าปีช่วงนั้นคบไปเรื่อยๆ มีอีกหลายคน
แต่พอจะร่วมหอลงโรงเรากลับรู้สึกรังเกียจ มีความรู้สึกว่า "ไม่ใช่" เลยขอเลิกกันไป (เรื่องความรู้สึกมันเป็น sense ของแต่ละคนรุ้เองโดยธรรมชาติ) ทำผู้ชายอื่นน้ำตาแตกมาเยอะแล้วค่ะแต่ทุกครั้งจะหวนกลับไปคิดถึงคนเก่าเสมอ

แถมคนเก่าเป็นคนหยิ่งยะโส ทำอย่างไรให้รู้ว่าเรายังรัก-คิดถึงเค้า เลยออกอุบายให้เพื่อนทำทีไปเลียบเคียงได้ผลค่ะ
เพราะเค้าก็เหมือนเราเปี๊ยบ คือ คบกับหญิงอื่นมากมาย แต่ก็ตัดใจจากเราไม่ได้ พอได้ยินข่าวเราจากเพื่อนเท่านั้น กระดี๊กระด๊า
อยากพบเจออยากรู้ข่าว...

พอกลับมาพบกันครั้งสุดท้ายเหมือนความรู้สึกเก่าๆ + ผูกพันลึกซึ้งทำให้เราต่างปรับตัวเข้ากันอัตโนมัติ ต่างถามกันและกันว่า
เราจะยังอยากอยู่ด้วยกันมั้ย คำตอบคือ "ใช่" ถ้าง้านเราต้องปรับตัวทั้งสองฝ่าย
และสุดท้ายฝ่าฟันจนแต่งงานกันได้ ตอนนี้เรากะสามีอยู่กินกันมา 22 ปีแล้วคร่า....

แต่ก็ยังมีทะเลาะกันบ้างนะ แต่น้อยลงกว่าเดิมมาก อาจเพราะอายุสูงวัยขึ้นทำให้ได้คิด และยอมกันมากขึ้น
เราว่าการใช้ชิวิตอยู่ด้วยกันนานๆ มันอาจทำให้เบื่อน่ะ แต่ลึกๆ แล้วเรารักกันผูกพันกันแน่นแฟ้นลึกซึ้งมากกว่าวัยรุ่น

มีคติอยู่อย่างหนึ่งซึ่งเป็นข้อเท็จจริงที่ไม่อาจปฎิเสธ "ความรักอาจลดลงไปได้ แต่ความผูกพันจะมาแทนที่"