เธอชอบพูดว่า
"แก่ป่านนี้แล้ว....
ยังนั่งเขียนกลอนหวานแหววอยู่ได้
มันก็คล้องจองดีนะ...แต่ไม่เห็นมีสาระอะไร
เฮ้อ!...ไม่เข้าใจ...ทำไมขยันเขียนได้เขียนดี"

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ฉันไม่ได้เขียนกลอน...ฉันแค่เขียนความรู้สึก
บางอย่างที่ซ่อนอยู่ลึกลึก...ก็ระบายด้วยวิธีนี้
ไม่ทันนึกหรอกนะ....ว่ามีสาระหรือไม่มี
ฉันว่า "สาระ" มันอยู่ที่...เธอ "เห็น" หรือ "อ่าน" มัน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

โลกของเธอคงหมุนไว
โลกของฉันอาจหมุนช้าไป...จนไร้สีสัน
เธอสนุกกับการนับว่า "รถไฟฟ้าจะมาหากี่คัน"
จนลืมว่ามี "ดอกไม้บานทุกวัน..และอยู่ไม่ไกล"
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ฉันเขียนเรื่องละเอียดอ่อน...แบบละเอียดอ่อน
ฉันไม่ได้เขียนกลอน...ฉันแค่เขียนความอ่อนไหว
ตราบใดที่เธอไม่ "อ่าน"...เธอจะไม่มีวันเข้าใจ

ขนาดฉัน "บอกรัก" ผ่านมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่
เธอยังไม่เคย "รับรู้" ได้...ซักครึ่งคำ


เขียนโดย สุทธิพงษ์ สมบัติจินดา