เมื่อช่วงปิดเทอมใหญ่ของแปดปีที่แล้ว ตอนนั้นเราอายุอายุ 7 ขวบได้เดินทางไปเยี่ยมแม่ที่นนทบุรี
แม่เป็นครู... เราเลยได้ไปเรียนภาคซัมเมอร์ของโรงเรียนที่แม่สอน
แล้วก็เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกของครูเหมือนกัน
ฟลุ๊ค... เด็กผู้ชายที่อ่อนโยน ใจดี และเสียสละเสมอ ผิดกับเราที่ดื้อ เอาแต่ใจตัวเอง ก็ใครล่ะที่ตามใจตลอดเวลา ฮ่า ๆ

ด้วยความที่เป็นลูกของครูเหมือนกัน เลยมาโรงเรียน และกลับบ้านพร้อมๆ กัน ก็เวลาเข้างานกับเลิกงานของแม่ๆ นี่เนอะ
อีกอย่างเราสองคนก็มาจากต่างโรงเรียน เลยสนิทกันเอง สนิทมาก...

ตอนที่เราโกรธ ฟลุ๊คก็มาง้อ ตอนที่เราร้องไห้ ฟลุ๊คก็มานั่งข้างๆ ตอนที่เราล้ม ฟลุ๊คก็มาเป่าแผลให้ ตอนคาบศิลปะ ครูให้ทำปูนปลาสเตอร์ แต่เราไม่ชอบแม่พิมพ์ที่เราได้ (ครูไม่ให้เลือก) ฟลุ๊คก็ถาม 'แลกกับเราไหม' และตอนที่ไปว่ายน้ำกันที่เดอะมอลล์งามฯ ก็ไปเล่นกันสองคน ซึ่งตอนที่เราเกือบจม ฟลุ๊คก็มาช่วยอีก ถามจริง นั่นพวกเราอายุ 7 ขวบจริงหรอเนี่ย ฮ่าๆ

บางวันฟลุ๊คก็ไม่มาเรียน ทิ้งให้เราเหงา แต่ก็มีวันหนึ่งที่ฟลุ๊คเอา MP3 มา และบอกเราว่า 'อ.. มาฟังเพลงกัน' เพลง 'ไม่มีใครรู้' ของ เป๊ก ผลิตโชค ยังจำได้ดี เราสองคนยิ้ม และนอนมองหน้ากัน อย่างกับในนิยายไม่มีผิด

และแล้ววันสุดท้ายที่นนทบุรีก็มาถึง วันนั้นฟลุ๊คไม่มาที่โรงเรียน เราเลยไม่ได้บอกลา แต่เราก็คิดว่าเดี๋ยวปิดเทอมหน้ามาใหม่ ก็ต้องได้เจออยู่ดี แต่แล้ว สองสามเดือนต่อมา แม่ก็ลาออก และย้ายมาอยู่ที่บ้าน ไม่มีวันนั้นแล้ว ที่เราจะได้เจอกันอีก...

สองปีผ่านไป หน้าฟลุ๊คค่อยๆ เลือนลาง แต่วันหนึ่งใครบางคนได้เปิดเพลง ไม่มีใครรู้ คิดแล้วน้ำตามันก็ไหล ถามตัวเองว่าร้องไห้ทำไม ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน

ยังคิดถึงเสมอ คิดถึงตลอด... อยากกลับมาเป็นเพื่อนกันอีก อย่างเล่นซ่อนแอบด้วยกัน เล่นพ่อแม่ลูกด้วยกัน และกินข้าวเที่ยงด้วยกันอีก
จะได้เจออีกไหม ?

ก็แค่อยากมาเล่าสู่กันฟัง และเผื่อเขาคนนั้นจะผ่านมาเห็นกระทู้นี้
มีใครมีประสบการณ์รักแรกมาเล่าสู่กันฟังมั้ยคะ ?

#แก้คำผิด
ไม่รู้จะแท็กห้องไหนดี