ขอบอกก่อนนะคะ กระทู้นี้เป็นเรื่องที่ดิฉันสงสัยมานาน
รู้สึกคันใจอยากถามมากๆ คิดอยู่นานจะถามดีไหม (คาดว่าน่าจะมีอยู่จริงๆ ด้วยในโลกมนุษย์ที่นับวัน
ทุกสิ่งทุกอย่างมันอลเวงวุ่นวายมั่วซั่วไปหมด)

อย่างสมมุติ เราไปปฏิบัติธรรม ไปสวดมนต์แก้ใจฟุ้งซ่าน เกิดไปเจอภิกษุรูปงาม ท่าทางน่าเลื่อมใส
นิ่งๆ เวลาเราสวดมนต์พร้อมกะท่าน เสียงท่านไปกันได้กับเสียงทำนองสวดมนต์เรา ไม่เร็ว ไม่แซง
แม้อายุจะมากแล้ว แต่มีลักษณะที่งดงาม สูงโปร่ง ผิวขาวเหลือง ศีรษะทุย
คนไทยเชื่อสายจีน รูปงามมากๆ แม้วัยอาจจะ 50 ปลายๆ แล้ว
ท่ายืนตรง หรือยืนนิ่ง สง่างามอย่างบอกไม่ถูก  ถ้าเป็นคนธรรมดาอย่างเราๆ
ตอนหนุ่มๆ คงจะหล่อมาก  หล่อแบบที่เห็นแล้วต้องเหลียวสายตาตามหลัง ไปปฏิบัติธรรมทีไรเจอท่านทุกที
เห็นแล้วนึกถึงพระอานนท์ในบทละครของ อ. วศิน ต้องรูปงามแบบนี้แหงๆ นางโกกิลาจึงยอมสละชิวิต
เพื่อออกบวชเป็นภิกษุณี ในชีวิตทางโลกเราไม่เคยต้องใจ และประทับใจใครเท่านี้ ท่านสงบนิ้ง เยือกเย็น ท่านปลีกวิเวก
เพื่อเข้าสู่ทางธรรมทั้งชิวิตแน่ เพราะท่านบวชมากว่า 4 ปีแล้ว ไม่รู้เพราะสาเหตุใด คาดว่าคงจะบวชตลอดชีวิต
สมมุติว่าเราเกิดประทับใจ เราชอบคนแบบนี้แหละ คนดีที่เปี่ยมศีลธรรม รักสงบ ไม่ยุ่งกับใคร มีใจเมตตา
(ผู้ชา่ยในทางโลก ไม่มีใครเจอแล้วประทับใจอย่างงี้เลย ) แล้วเราบังเกิด
ความรีกต่อท่าน แต่แค่เก็บไว้ในใจ ท่านทำให้เรามีแรงบันดาลใจอยากไปปฏิบัติธรรม ไปสวดมนต์ ทำให้หัวใจเรา
คลายความรุ่มร้อนจากปัญหาชีวิต แค่มองท่านยิ้มใจก็เบิกบาน
ทำให้เรามีความสุข สดชื่นหัวใจเมื่อไปปฏิบัติธรรม การแอบรักแบบนี้ มันบาปไหม


ขอย้ำนะคะ ตัวอย่างที่ยกมาไม่ใช่เรื่องจริง เป็นเรื่องสมมุติค่ะ
แต่ก็อาจจะเป็นเรื่องจริงในโลกก็ได้ เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้
ถ้ามันได้เกี่ยวกับความรักแล้วล่ะก็ แต่สำหรับดิฉันยังไม่เกิดไรค่ะ
แค่ไปเจอพระภิกษุลักษณะแบบที่ว่ามา แล้วทำให้นึกถึงพระอานน์ตามเรื่องเล่า
เรื่องความรัก ความร้าย ท่านรูปงามมากจริงๆ ชวนให้นึกถึงคำบรรยายถึงพระอานนท์ของ
อ. วศิน

เคยฟังเรื่องของพระอานนท์กะนางโกกิลาแล้ว
รู้สึกซาบซึ้งใจมาก อินจัด มีแบบนี้ด้วยเหรอ ทาสสาวผู้ต้อยต่ำไปหลงรักพระภิกษุหนึ่มรูปงามจนถึงกับออก
บวชเป็นภิกษุณี สละชีวิตทางโลก หันเข้าร่มกาสาวพัสตร์ เพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดชายอันเป็นที่รัก
แม้จะรู้ว่าความรักของตนไม่มีทางสมหวังได้ แต่ได้เห็นหน้าทุกวันก็ยังดี ไม่ได้สนใจในธรรมะ
เท่าไหร่แต่เข้ามาบวชเพราะความรักเป็นอย่างเดียว
(แต่ตอนจบนางโกกิลาก็บรรลุเป็นพระอรหันต์ได้ด้วย)

แต่ในกรณีนั้น พระอานนท์รู้ค่ะ ว่านางโกกิลามีใจรักต่อตน แต่ตนเองไม่อาจรักนางได้
เพราะพระอานนท์มอบหัวใจให้แก่พระพุทธศาสนาไปแล้ว
และเรื่องราวของทั้งสองก็ไปอีกยืดยาว ตัดใจแล้วตัดใจอีกก็ตัดไม่ได้
ไฟอะไรก็ไม่ดับยากเท่าไฟรัก ต้องทรมานด้วยความรักที่ไม่มีวันสมหวัง
กว่านางโกกิลาจะประหารกิเลสได้ ก็หืดขึ้นคอ