สวัสดีฮับ.... ผมชื่อ มีตังค์ฮับ
อดีตเด็กบนหลังคาบ้าน แม่ทิ้งไปตั้งแต่อายุ 2 เดือน คุณแม่ที่เลี้ยงผมทุกวันนี้ทนไม่ได้กับเสียงร้องของผม เลยใช้วิธีการนำอาหารเปียกทาถุงพลาสติกขนาดใหญ่ ผูกเชือกแล้วโยนไปบนหลังคาบ้านตรงกันข้าม จากนั้นผมก็หลงกลเพราะความหิวจัด มุดเข้าถุงเรียบร้อย คุณแม่ก็กระตุกเชือกเลยฮับ.... ผมเคยเป็นอดีตเด็กหาบ้าน ได้บ้านแล้วฮับ แต่ผมดันเข้ากับพี่ๆ ที่บ้านไม่ได้ คุณแม่ก็เลยเอากลับมาเลี้ยงเอง ....




ที่บ้าน..ผมมีพี่สาว 4 นาง พี่สาวคนโต...พี่ลีอ้วน พี่สาวคนรอง ... พี่หมูอ้วน พี่สาวคนกลาง..พี่มีโชค และพี่สาวคนเล็กสุด...พี่หนำเลี๊ยบ ฮับ
พี่สาวที่รักผมมากที่สุดคือพี่มีโชคฮับ... นอกนั้นไม่ค่อยจะถูกจริตกับผมเท่าไร ตบ ตี จิก ผมตลอดเลย แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมนะฮับ... ผมอดทนอดกลั้น ตอนเล็กๆ ผมยอมทุกอย่างฮับ แต่ตอนนี้หรอ...พี่ตีมา ตบมา ผมคืนทุกดอกฮับ




ผมมักเป็นส่วนเกินของพี่ๆ เสมอเลยฮับ





เล่ามาซะยาว... ผมจะมาเล่าให้ฟังแค่ว่า ผมเป็นขันทีสุดหล่อเรียบร้อยแล้วนะฮับ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เองฮับ
ผมได้ยินคุณแม่บอกว่า...."มีตังค์ วันเสาร์เราไปทำหมันกันน๊อ"... ผมก็ไม่เข้าใจว่าแม่หมายถึงอะไร..ผมก็ยังเฉยๆ อยู่นะฮับ
1 สัปดาห์ก่อนไปทำหมัน คุณแม่โพสต์รูปผมผ่าน Facebook เพื่อหาคู่ให้ผมฮับ มีพี่สาวใจดีคนนึงชอบผมมากอยากได้ผลผลิตจากผม เลยรีบไปถามคุณน้าของพี่สาวอย่างรวดเร็ว แต่ผมก็ต้องผิดหวัง เพราะเจ้าถิ่นนั้นเป็นผู้ชายเหมือนผม และทำหมันแล้วด้วยฮับ





เวลางวดเข้าไปทุกที... จนสุดท้ายผมก็ไม่ได้มีครั้งแรก จนได้ฮับ
เย็นวันศุกร์ที่ 20 ธันวาคม คุณแม่รีบเร่งให้พวกผมกับพี่ๆ กินอาหารเม็ด น้ำ  แล้วจากนั้นก็เททุกอย่างหมดเลยฮับ
ผมตกใจมาก แล้วคืนนี้ผมจะกินอะไรล่ะนั่น...
เช้าวันที่ 21 ธันวาคม คุณแม่ตื่นตั้งแต่ตีห้านิดๆ ซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน แล้วก็รีบอาบน้ำ
จับผมขังในตระกร้าใส่แมว แล้วก็ไปเทอาหาร และน้ำให้พี่ืๆ
ผมตกใจพอสมควร ทำไมคุณแม่หวงของกินกับผม...
ไม่นานก็มีรถมารับผมกับคุณแม่ไป ... ผมใจไม่ดีแล้วคับ หิวก็หิว หนาวก็หนาว เชียงใหม่เช้าวันนี้ 11 องศานะฮับ
ผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง ก็ถึงที่หมาย คุณแม่พาผมเข้าไปใต้ตึกแล้ววางผมไว้บนโต๊ะ



และแล้ว...ก็มีทั้งผู้คน ฝูงแมว ฝูงหมา มาจากไหนไม่รู้ฮับ.. กลิ่นแมวตัวอื่นรบกวนผมมากๆ
จริงๆ งานนี้ผมเจอเนื้อคู่ด้วยนะฮับ...เค้าชื่อ โซจู ฮับมาจากอำเภอหางดง.. สวยทีเดียว แต่ก็นะฮับ... มาเจอไม้งามเมื่อยามขวานกำลังจะบิ่น!!!



จากนั้นก็มีพี่สาวหน้าตาใจดี มาตรวจสุขภาพของผม แล้วเอาเชือกผูกที่คอของผม...เบอร์ 1 ฮับ ผมได้เบอร์ 1 เลย
พี่สาวทั้งหลาย ทั้งจับ ทั้งคลำ แหกปากดูฟัน ดูปากของผม...วัดอุณหภูมิ เบ็ดเสร็จ พอผมเผลอพี่สาวทั้งหลายก็จับผมกดลงกับพื้น แล้วก็ทิ่มของแหลมคมเข้าที่สะโพกผมฮับ... จากนั้นไม่นาน ผมก็จำอะไรไม่ได้แล้วฮับ




ผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้...ผมฟื้นขึ้นมาแบบงงๆ ที่นี่ที่ไหนกัน..ทำไมทุกอย่างดูมึนๆ มัวๆ ไปหมด...
คุณแม่อยู่ใกล้ๆ ผมตอนผมฟื้น.... พอผมตะหงกหัวขึ้นได้ พี่สาวที่มารุมล้อมผมตั้งแต่แรก ก็ถอดอะไรซักอย่างออกจากขาหน้าของผม
แล้วคุณแม่ก็จับผมใส่กล่องเหมือนเดิม..... ผมรู้สึกว่า โลกนี้หน่วงๆ นะฮับ




คุณแม่รอเวลาจนผมฟื้นตัวดี... ถึงได้กลับบ้าน ถึงบ้านก็ราวๆ บ่ายสองโมง
ผมได้ออกจากกล่องแล้วฮับ.... แต่ทำไมการทรงตัวของผมมันแปลกๆ ผมเดินไม่ค่อยจะไหวเลย
และที่สำคัญพี่สาวทั้งสี่ของผม..ขู่ใส่ผมทุกนางเลยฮับ
จากนั้นคุณแม่ก็เอาอาหารเปียกมาวางไว้ให้ผม... ของโปรดนี่ฮับ พลาดไม่ได้เลย
ผมเลยจัดไปเต็มๆ 1 กระป๋องใหญ่ ตัวเดียวเลยฮับ
อิ่มแล้วผมก็นอน... แต่นอนไม่หลับฮับ ผมรู้สึกว่าผมเจ็บๆ ปวดๆ ตรงโป๊ยผม..



ตกเย็นคุณแม่ป้อนยา แล้วก็เรียกไปนอนด้วยกันในห้องนอน
คืนนี้แม่ให้ผมนอนบนผ้าห่มของคุณแม่ ซึ่งเป็นผืนที่ผมจำได้ว่า ผมฉี่ใส่ไว้ก่อนหน้านี้...
พี่สาวทั้งสี่คงจะกลัวคุณแม่ตี เลยยอมให้ผมในใกล้ๆ ด้วย...
เอาเข้าจริงๆ ทั้งคืนผมนอนไม่หลับนะฮับ วิ่งเข้า วิ่งออกห้องคุณแม่ตลอดเลย...



เช้าวันอาทิตย์...ผมค่อยยังชั่วแล้วฮับ กินได้ ขับถ่ายได้ดี แผลปกติ คุณแม่ป้อนยาผมตลอด
อุ้มผมมากขึ้น หอมผมมากเป็น 10 เท่าตัว แล้วก็กระซิบบอกผมว่า..... "สบายตัวแล้วลูก หายเร็วๆ นะ"


ผมมีเรื่องจะเล่าแค่นี้แหละฮับ... ยาวไปนิด แต่ผมอยากเล่าฮับ....
อย่าลืมผมนะฮับ ผมชื่อ มีตังค์ ขันทีสุดหล่อฮับ!!!