[ บอกก่อนนะคะว่าเราอยู่มอปลาย และเคยบอกแฟนว่าตัวเองแต่งหน้าค่ะ ]

คือตอนนี้แฟนอยู่ปีสามค่ะ  ความคิดของเค้าคือ การแต่งหน้าของเด็กมัธยม มันดูแก่แดด เกินวัย และทำให้หน้าแก่ตอนโตขึ้น
ซึ่งเราก็ไม่ปฏิเสธค่ะว่าการแต่งหน้ามันทำให้หน้าแก่  ใช่ค่ะ การแต่งหน้ามันทำให้แก่จริง
[เค้าเคยถามเพื่อนผู้หญิงตอนมัธยมว่าแต่งหน้าเพื่ออะไร  ซึ่งเพื่อนเค้าตอบว่า หาผู้ชาย สนุกๆเฉยๆ]

แต่สำหรับเรา แต่งหน้าของเราคือแต่งไปเรียนนะคะ ไม่ใช่แต่งไปเดินแคทวอล์ค
ไม่ใช่การทาปากแดงๆ อุทัยทิปนี่ไม่เคยแตะ อายไลเนอร์ มาสคาร่าไม่มีเลย ไม่เคยเขียนคิ้วด้วยค่ะ

ทุกๆวันที่ออกจากบ้าน  ขั้นตอนของเราคือ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เช็ดโทนเนอร์ ทาครีมบำรุง  กันแดดอะไรก็ว่าไป
จนมาถึงสิ่งที่เรียกว่าการแต่งหน้า   เราลงแป้งแข็งที่สีเดียวกับผิว ใช้พัฟแตะๆ ไม่ได้ทาบีบีก่อนด้วยซ้ำ
หลังจากนั้นปัดบรัชออนที่แก้มบางๆให้หน้าดูไม่เป็นปื้นๆ สีเดียวกันทั้งหน้า  สุดท้ายคือทาลิปมัน

เราพยายามอธิบายให้เค้าเข้าใจ ว่ามันเป็นแบบนี้ๆๆนะ  ไม่ใช่จะแต่งอะไรขนาดนั้น [ตอนเจอกันในชุดนร.เค้ายังไม่รู้เลยค่ะว่าเราแต่งหน้า]
แต่เค้าก็ยังพูดว่า เค้าไม่ชอบ เกินวัยไปมั๊ย  แล้วถ้าเราทำอีก  เค้าจะมองว่าเราเอาแต่ใจค่ะ  รู้แล้วยังจะทำ

คิดว่าเราควรทำยังไงดีคะ  คือไอจะเลิกทำก็เลิกได้ แต่เราคิดว่าเอิ่มม ... แต่งหน้ามันเลวร้ายขนาดที่ต้องเลิกนะๆๆๆ แบบนี้เลยหรอ
กลุ้มใจมากๆค่ะ  ไอเราก็อยากให้บุคลิกตัวเองดีขึ้นบ้าง ไม่ใช่จะแต่งไปหาผู้ชายที่ไหน แต่เค้ากลับยังคิดแบบนั้น

จะอธิบายยังไงดีคะ
[ ใจลึกๆคืออยากให้แฟนเค้าเข้าใจ และเราได้ทำแบบปกติของเราด้วย ]


#แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ