วันนี้นั่งดูนัดชิงซีเกมส์ แล้วเกิดความคิดอย่างหนึ่งตอนที่กำลังดู ทำไมโค้ชไม่ขอเวลานอกเลย
แล้วตอน 5 คะแนนสุดท้าย ที่ส่งชุดใหญ่ลงทั้งหมด ทำเอาเวียดนามเป็นเด็กอนุบาล ทั้งๆ ที่สูสีม่ตลอด
มองเผินๆ เหมือนเอาชุดใหญ่มาฆ่าให้ตาย เพราะถ้ายังให้ชุดเล็กเล่นต่ออาจมีดิว หรืออาจจะแพ้เสียเซ็ตได้

แต่เราคิดว่าโค้ชกำลังสอนและทดสอบชุดเล็ก ภายใต้ภาวะกดดันและแต้มที่สูสี
ให้ได้ลองเล่นว่า ณ ตอนนั้นคุณจะสามารถผ่านมันไปได้หรือไม่ ซึ่งสำหรับเราคือ "ไม่ผ่าน"
เกือบตายเลยทีเดียว ฝีมือชุดเล็กพอๆ กันกับเวียดนามชุดนี้แค่เค้าเก๋ากว่า

พอปลายๆ เซต ใกล้จะชนะ การเปลี่ยนเอานุสราลงมาเซ็ตแล้วเอาเด็กๆ นั่งดูพี่เล่น
มันเป็นเหมือนตำรามีชีวิต ขึ้นมาทันที สอนพู่ได้ว่าเซ็ทยังไงให้เข้ามือเพื่อน
ทัดดาวต้องเร็วแค่ไหน หักข้อมือยังไงเพื่อให้เล่นบอลเร็วได้เหมือนปลื้มจิตร
ณ ตอนนั้นเข้าใจเลยว่าทำไมต้องเรียกชุดใหญ่กลับมาเล่นซีเกมส์
โค้ชอยากสอนตำรามีชีวิต อยากให้เด็กๆ ได้เรียนรู้ว่าถ้าเล่นจริงๆ เป็นยังไง
เพราะในระดับโลกเพียว พู่  มะหมี่ เป็นตัวสำรอง ได้ลงเล่นถือว่าน้อย พวกเค้าจะเอาประสบการณ์มาจากไหน
คงต้องเป็นตอนนี้นี่แหละ ให้พวกเค้าได้ลองสนาม ลองพิสูจน์หัวใจนักสู้ว่าเป็นยังไง
ชุดใหญ่ในตอนนี้อดีตเค้าก็เป็นเพียงเด็ก แต่เพราะโอกาสที่ได้ลองลงสนามจริง จึงกลายมาเป็น 7 เซียนในวันนี้