เมื่อวานมีโอกาศได้ติดตามคุณสามีไป ณ. สถานที่แห่งหนึ่ง
ระหว่างรอคุณสามีเสร็จธุระ ก็เริ่มหิวละ มาตั้งกะเช้า บวกกับต้องกระเตงลูกสุดที่รักที่กำลังงี่เง่าๆ ก็คงหิวเหมือนกัน
จึงเดินเข้าร้านๆนึง ที่ตั้งอยู่ในอาคารสถานที่นั้นๆ เป็นร้านกึ่งๆคอฟฟี่ช๊อป นั่งกินชิลๆ แอร์ในร้านเย็นๆ โอเค...
เดินไปเลือกข้าวกล่องแช่แข็งสำเร็จรูปมา 1 กล่อง เช็คตังค์.. รอเวฟ..  ลูกก็งี่เง่างอแง พล่านทั่วร้าน
พอเวฟเสร็จ คนขายถาม ทานที่ร้านรึปล่าวคะ ..........
..."ค่ะ" ตอบพร้อมกระเตงลูกข้างนึง อีกข้างกำลังคิดอยู่ว่า...
( --- กุจะถือถาดอาหารร้อนๆที่พึ่งออกจากเวฟ โดยที่คุณลูกที่รักไม่ตะปปถาดข้าวร่วงยังไงดีหว่าาา----)

ทันใดนั้นนนน ...คนขายก็ถือถาดข้าวไปวางให้.....น่ารักจัง ขอบคุณเจ้าของร้านไปงาม ๆ ทีนึง

--- และแล้วก็มานั่งกินอย่างมีความสุข...แบบทั้งน้ำตา ....ลูกไม่เอาอะไรทั้งนั้นแล้ว งอแงอย่างเดียว อิแม่เลยต้องรีบกิน รีบออกจากร้าน
       (ถึงจะมีลูกค้าคนอืนแค่คนเดียวก็เถอะ เกรงใจอ่ะ )
ก่อนออกจากร้าน มองซ้ายมองขวาหาถังขยะ ในร้าน ... ไม่มี    เหลือบมองนอกร้าน ...ไม่มี  
ถาดอาหารสำเร็จรูป กะนมอีกกล่อง ซื้อของในร้านมานั่งกินในร้าน เดี๋ยวเจ้าของร้านคงมาเก็บเองมั้ง ........ในใจคิด
จึงเดินอุ้มลูกออกจากร้านไป แวบนึงนึกอะไรขึ้นได้ เปิดประตูเข้าไปใหม่ .......
" พี่คะๆ สถานที่นี้มีมุมสำหรับเด็กๆมั้ยคะ เผื่อลูกหนูจะหายงอแงหน่อย "
"ถือเศษขยะออกไปทิ้งรึยังคะ " คำถามจากเจ้าของร้าน
..." คะ ? "....
"ถือเศษขยะออกไปทิ้งรึยังคะ " คำถามเดิมจากเจ้าของร้าน
..." คะ ..เอิ่มมม... ถังขยะอยู่ตรงไหนคะ "
"เดินออกประตูไป ด้านซ้าย อยู่ข้างร้านค่ะ ..... ส่วนมุมเด็ก ที่นี่ ไม่มีค่ะ"

......"ค่ะ" อิชั้นต้องเดินเข้าไปหยิบสินค้าที่ซื้อมานั่งกินในร้านตะกี้ ถือออกมานอกร้าน เดินมาด้านซ้าย.........อยู่ไหน(วะ)
มองไปหลืบข้างร้าน ...ข้างร้านที่ไม่ใช่ทางสันจรผู้คน โห.....

---- ตั้งตรงนี้ อิชั้นเรียกหลังร้านค่ะ ---- เพราะมันอยู่จุดที่เป็นหลังเคาเตอร์ในร้าน

ที่มาระบายซะยาวเหยียด มิใช่อันใดหรอกค่ะ แต่รู้สึกได้ ถึงแววตาลูกค้าที่นั่งรออาหารอยู่ในร้านท่านนั้น คงคิดว่าอิชั้น "ชุ่ย" เป็นแน่แท้
...มาซื้อของร้านเขา มานั่งกินในร้านเขา แล้วยังไม่ถือขยะออกไปทิ้งข้างนอก(หลืบ)ร้านให้เขาอีก

คือแบบ.....อิชั้นหาป้ายแผนที่จุดทิ้งขยะในร้านไม่เจอเจ้าค่ะ

กราบลา......