เจ้าของกระทู้ เหมือนคนจะจมน้ำน่ะค่ะ แล้วก็คงเคว้งคว้าง
เลยต้องกัดฟัน ทนอายมาขอความช่วยเหลือ
และความช่วยเหลือที่มีคนหยิบยื่นให้ ก็เหมือน ขอนไม้ ที่ส่งมาให้เกาะ

สำหรับคนที่แข็งแรงมาก อาจจะคิดว่า ทำไมไม่ลองว่ายให้เต็มที่กว่านี้ก่อน
สำหรับคนที่แข็งแรงน้อยลงมาหน่อย  อาจจะคิดว่า ขอนไม้ ชิ้นสองชิ้น น่าจะพอให้ยึดไว้ ได้ขอนไม้แล้ว ไม่น่าต้องมาขอห่วงยางต่อ

เราเองคงไปตัดสินแทนใครไม่ได้ ว่าควรให้ หรือ รับมากน้อยเพียงใด

เราเอง ก็เคยโดนเด็กน้อยหลอกลวงเรื่องขอทุนการศึกษา (และได้โอนให้ไปแล้วด้วย) ก็เลยเข้าใจความรู้สึกของคนที่เคยโดนหลอกว่า
การเสียศรัทธาในเพื่อนมนุษย์เป็นอย่างไร

แต่ในขณะเดียวกัน สำหรับกระทู้นี้ เรารู้สึกได้ว่า เจ้าของกระทู้คงจะเดือดร้อนจริง ๆ ก็ช่วยไปนิด ๆ หน่อย ๆ เหมือนลอยขอนไม้ชิ้นหนึ่งให้
จขกท. ได้ลอยคอต่อ

ได้แต่เป็นกำลังใจให้ จขกท. ใช้ขอนไม้ทุกกิ่งให้เป็นประโยชน์ที่สุด
เมื่อวันหนึ่งพอจะว่างจากเรื่องยุ่ง ๆ ลง หรือ ได้กลับไปทำงานได้เรียบร้อยแล้ว
ค่อย ๆ เรียบเรียง สรุปความช่วยเหลือ และความเป็นไปในชีวิตให้สมาชิกท่านอื่น ๆ ทราบ
ทุกคนก็จะหายคลางแคลงเองค่ะ

สำหรับคำวิพากษ์วิจารณ์นั้น เป็นธรรมดา ของเว็บบอร์ดสาธารณะ
เมื่อ จขกท. กล้าขอความช่วยเหลือ หรือ กล้าแสดงความคิดเห็น
ก็ต้องกล้าเสี่ยงรับ กับทั้งก้อนหินและดอกไม้

ขออวยพรให้ จขกท. เข้มแข็ง มีสุขภาพจิต และ สุขภาพกายที่แข็งแรง  
มีความมุ่งมั่นในการดำรงชีวิตที่ดี คิดในสิ่งที่ควรคิด และไม่คิดมากกับเรื่องที่ทำให้เครียดโดยใช่เหตุ   ...เพื่อนำพาให้ครอบครัวเจริญรุ่งเรืองค่ะ

...ฝนพรำ ทำให้ พรึงพรั่น
ไหวหวั่น ว่าจะมี พรุ่งนี้ไหม
อดทน ไม่ท้อ รอไป
สู้ด้วยใจ วันหน้า จะได้ดี ...