สป๊อยยยสปอยยยยล์ NouCome ตอนที่10 The End "มนุษย์เรานั้นก็ต้องเลือกหนทางกันต่อไป"

กระทู้สนทนา

การ์ตูน การ์ตูนญี่ปุ่น การ์ตูนทีวี อนิเมะ Light Novel

มาถึงตอนสุดท้ายที่แสนจะ...กับอนิเมโปรโมตนิยายที่อวยสุดใจกันเสียที มีต่อเรปหน้า~

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ต่อจากตอนที่แล้ว คานาเดะพลีชีพ แทนที่จะทำให้ยูโอจิร้องไห้ด้วยฉีดสารสกัดเข้มข้นจากหอมใหญ่
กลับต้องมายิงเข้าจมูกตัวเองจนน้ำหูน้ำตาไหล

ตอนนั้นเอง ช็อกโกล่ากับยูรากิก็มาเจอทั้งคู่พอดีและชวนทุกคนไปเล่น "waterXGhost" บ้านผีสิงของสวนน้ำแห่งนี้
ตามปกติแล้วยูโอจิน่าจะดี๊ด๊า แต่คราวนี้กลับบอกพูดด้วยเสียงหวาดๆผิดปกติบ้านผีสิงมันก็แค่ของเด็กเล่น คนโตๆเค้าไม่เล่นกันแล้ว
แต่ยูรากิเสริมมาว่าบ้านผีสิงของที่นี่น่ากลัวสุดๆ ถึงขนาดผู้ใหญ่เข้าไปยังวิ่งหนีป่าราบ ยิ่งได้ฟังแบบนั้นแล้ว ยูโอจิยิ่งหน้าเสียเข้าไปใหญ่
คานาเดะเห็นผิดสังเกตแบบนั้น จึงวางเดิมพันกับบ้านผีสิงที่นี่ดู

ภายในบ้านผีสิงที่เต็มไปด้วยสัตว์น้ำชวนสยอง แต่สองสาวกรี๊ดกร๊าดกันด้วยความสนุกสนาน

ผิดกับยูโอจิที่เกาะแขนคานาเดะแน่น เจออะไรนิดหน่อยก็กลัวไปซะหมด
แถมยังเจอเข้ากับผีสัตว์น้ำที่เรียงรายเข้ามาหลอกมาหลอนจนวิ่งหนีกันชุลมุน

พอความกลัวถึงขีดสุด ยูโอจิคว้ากล้องที่คานาเดะเตรียมไว้เพื่อถ่ายรูปเคลียร์ภารกิจ
ขว้างเข้าใส่ผี(ปลอมๆ)ในบ้านผีสิง จนกล้องพังเป็นชิ้นๆ ก่อนวิ่งหนีเตลิดไป

ลำบากคานาเดะต้องมาเดินตามหา จนมาเจอยูโอจิที่ยืนนิ่งอยู่ด้วยท่าทีที่นิ่งผิดปกติ
เมื่อเขาเดินเข้าไปทัก เธอเรียกเขาด้วยชื่อต้นอย่าง "คานาเดะ" ไม่ใช่ "อามัจจิ" อย่างเคย
อีกทั้งคำพูดคำจาก็เปลี่ยนจากระดับสาววัยรุ่นเป็นเด็กน้อยงอแง
อ้อนคานาเดะขอขี่หลัง เขาจึงคิดว่าสงสัยเพราะความกลัวถึงขีดสุด ความคิดจึงกลายเป็นเด็กน้อยไป
ถึงแม้ว่าจิตใจจะเป็นเด็กน้อย แต่ร่างกายก็ยังเป็นสาวสวยอยู่ดีก็ทำเอาคานาเดะลำบากใจอยู่เหมือนกัน

พอได้ขึ้นขี่หลังแล้ว เขาเรียกเธอด้วยนามสกุลอย่างยูโอจิตามปกติ แต่หนูน้อยสั่งให้เขาเรียกชื่อคือ "โอกะ"
คานาเดะจึงเรียก "โอกะ" ตามใจเจ้าตัว

ระหว่างที่กำลังเดินหาทางออก ก็จ๊ะเอ๋เข้ากับผีตัวยักษ์ทำให้โอกะร้องไห้ด้วยความขวัญเสีย

ตอนที่กำลังวิ่งหนีอยู่นั้น คานาเดะก็เจอกับทางแยก ขณะที่กำลังคิดว่าจะไปทางไหนดี ปรนัยบังคับเลือกก็ได้ปรากฏขึ้น

จงเลือก
1.ไปทางซ้าย (จะถึงทางออกทันที แต่ยูโอจิ โอกะก็จะหยุดร้องไห้ทันทีเช่นกัน)
2.ไปทางขวา (ทางออกจะไกลกว่าเดิมและยูโอจิ โอกะจะยังคงร้องไห้อยู่)

ถ้าเลือก2 เมื่อออกไปแล้วก็คงพอจะหาวิธีถ่ายรูปได้ แต่เมื่อคานาเดะเห็นโอกะที่เสียขวัญแบบนี้แล้ว
เขาจึงเลือกไปทางซ้ายพร้อมบอกปลอบโอกะว่าเดี๋ยวจะถึงทางออกแล้ว หนูน้อยโอกะพยักหน้าอย่างเชื่อมั่นในตัวคานาเดะ

ในที่สุดก็ถึงทางออก เด็กสาวพูดขอบคุณคานาเดะ เพราะได้ขี่หลังเขาทำให้เธอรู้สึกดีใจและอุ่นใจมาก
ตอนที่ทั้งสองกำลังใกล้ชิดกัน ยูคิฮิระก็เห็นเข้าพอดี ก่อนที่จะวิ่งหนีไป โดยที่ทุกอย่างนั้นอยู่ในสายตาของใครบางคน...

ตัดไปทางช็อกโกล่ากับยูรากิที่กำลังกินไอติมและวางแผนหาที่เล่นต่อ
ประธานก็เข้ามาทักทั้งคู่โดยเฉพาะช็อกโกล่า พร้อมบอกกับเธอว่าถ้าหากไม่ทำอะไรเดี๋ยวมันก็อาจจะจบลงก็ได้
ช็อกโกล่าสงสัยถึงคำพูดของประธานว่าอะไรจะจบลง
"หน้าที่ของเธอไงล่ะ"
ประธานกับช็อกโกล่าก็หายไปจากสายตายูรากิ

ด้านคานาเดะที่กำลังอายเต็มที่ เพราะสายตาของผู้คนกำลังจดจ้องมาที่เขากับโอกะที่ปากบอกว่ายังกลัวไม่หายเลยไม่ยอมลงจากหลังเขาเสียที
เมื่อถามว่าทำยังไงถึงจะหายกลัว โอกะขอให้อุ้มแบบเจ้าหญิง
ถึงตอนแรกจะปฏิเสธ แต่เจอลูกอ้อนเข้าไปแล้ว คนาเดะจึงยอมอุ้มแบบเก้ๆกังๆ แต่ก็ทำให้หนูน้อยปลื้มมาก

แรงก็ใช่ว่าจะเยอะ แถมโอกะยังเข้ามาซุกไซ้คลอเคลีย จนล้มหัวคะมำร่วงลงพื้นทั้งคู่
พอหัวกระแทกพื้น ทำให้เธอกลับมาได้สติ และจำเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านผีสิงไม่ได้เลยและยังไม่รู้ที่มาที่ไปว่าทำไมคานาเดะถึงล้มคว่ำกับเธอแบบนี้
คานาเดะรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจ เพราะท่าล้มที่ดูไม่ดีไม่งามเท่าไร

ในตอนนั้นเอง เหมือนมีน้ำใสรื้นอยู่ตรงนัยน์ตาของเธอ
คานาเดะอารามตกใจนึกว่าที่ร้องไห้เพราะรังเกียจที่ถูกใกล้ชิดแบบนั้น

เธอบอกว่าไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้น มันเป็นเหมือนกับความรู้สึกยินดี
ถึงตอนที่อยู่ในบ้านผีสิงจะจำอะไรไม่ได้ แต่จำได้ว่ามีเขาอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา รู้สึกเหมือนเขินอาย แต่ไม่ได้คิดรังเกียจ
เหมือนรู้สึกอบอุ่นอยู่ภายในอก มันเป็นความรู้สึกที่เธอเพิ่งจะเคยได้สัมผัสเป็นครั้งแรก

ประธานเข้ามาขัดจังหวะ บอกว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคานาเดะพร้อมกับยื่นกล้องมาให้

ทำให้เขาสามารถภ่ายรูปภาพของโอกะที่ยิ้มทั้งน้ำตา

(มุมบ่นๆ)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตัดบทตรงนี้ไปชัวะแชะด้วยเหตุผลทางด้านเวลา
เนื่องจากจขกท.ก็ชอบโอกะอยู่ไม่น้อย แถมแฟนอวยของหนูคนนี้ก็เยอะอยู่
ก็ขอจัดส่วนตรงนี้ในนิยายเล็กน้อยละกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

พอถึงทางออกเรียบร้อย โอกะก็หยุดร้องไห้แล้วตามที่ปรนัยบังคับเลือกบอก คานาเดะขอให้ยูโอจิลงจากหลังได้แล้ว
ถึงตอนแรกจะอิดออดตามแบบเด็กเอาแต่ใจ แต่ก็ยอมโดยดีเพราะว่า "ห้องน้ำ" และขอให้เข้าด้วยกันด้วย เพราะยูโอจิยังคงกลัวอยู่
คานาเดะแทบอยากจะขาดใจ จนปรนัยบังคับเลือกออกมาช่วย(?)อีกรอบ
"จงเลือก"
1.เข้าไปห้องน้ำด้วย
2.กลายเป็นผู้หญิง *จะกลับคืนร่างเดิมในระหว่างวัน*
ทำให้คานาเดะกลายเป็นคานาเดะจังอีกครั้ง
และพายูโอจิเข้าห้องน้ำด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ พร้อมกับปิดตาในระหว่างที่ยูโอจิทำห้องน้ำอยู่สุดฤทธิ์

เมื่อผ่านช่วงวัดใจไปได้แล้ว ยูโอจิยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม(และยังเป็นคานาเดะจังอยู่)
และมีพวกหนุ่มๆที่มาเที่ยวสวนน้ำเข้ามาจีบและใช้กำลังคิดลวนลามทั้งคู่
คานาเดะเข้าปกป้องยูโอจิ เมื่ออกมาได้ ยูโอจิก็เข้ากอดคานาเดะด้วยความใสซื่ออย่างเด็กๆ

จนแล้วจนรอดยูโอจิก็ยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมซักที เขาจึงถามเธอว่าทำยังไงถึงจะหายกลัว
ยูโอจิว่าตอนที่เธอขี่หลังคานาเดะ เธอรู้สึกอบอุ่นใจมาก คราวนี้เลยขอร้องแกมอ้อนให้เขาช่วยอุ้มเธอแบบเจ้าหญิง
เจอลูกอ้อนแบบนี้ คานาเดะจึงอุ้มยูโอจิแบบเจ้าหญิง แต่เพราะด้วยร่างผู้หญิงทำให้แรงน้อยกว่าตอนเป็นผู้ชาย
เลยฮึดอุ้มได้ไม่นาน แต่ก็พอทำให้ยูโอจิสบายใจ แต่ว่ากลับหมดแรงกลางคันจนทำให้เข่าพับร่วงลงพื้นทั้งคู่

เพราะการร่วงลงพื้นนี่เอง ทำให้ยูโอจิกลับมาได้สติ
โดยที่เธอจำเรื่องราวหลังจากที่เข้าบ้านผีสิงไม่ได้เลย และโชคดีที่ร่างของคานาเดะกลับเป็นเหมือนเดิมพอดี
ในขณะที่คานาเดะจะฮธิบายเรื่องสภาพในตอนนี้ แต่ขณะนั้นเองน้ำตาของยูโอจิก็ไหลเผาะออกมา
เธอไม่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงร้องไห้ คานาเดะเข้าใจผิดคิดว่ายูโอจิจะนึกรังเกียจที่เขามาเข้าถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ จึงพยายามจะอธิบาย

"ไม่ใช่หรอกนะ อามัจจิ" ยูโอจิเอ่ยปากออกมา
"เอ๋" ไม่ใช่เหรอ?"
"อื้ม พอรู้สึกตัวขึ้นมา ก็รู้ว่าอามัจจิคอยอยู่ใกล้ชิดชั้นมากๆเลย...ถึงฉันจะอายจนวิ่งหนีออกมาทุกครั้ง
แต่คราวนี้กลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเลย...ชั้นก็อธิบายไม่ค่อยถูกเหมือนกัน..."
เธอค่อยๆพูดออกมา
"คือว่านะ...ทั้งเรื่องที่ได้พูดคุยเรื่องสนุกๆด้วยกัน ทั้งเรื่องที่ถูกคุณครูโกรธด้วยกัน ล...แล้วก็เรื่องที่ถูกเห็นกางเกงในด้วย...
ความทรงจำทุกอย่างที่มีกับอามัจจิ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย มันพุ่งปรากฏออกมาในชั่วพริบตา"
ถึงแม้ว่าผมไม่รู้ถึงต้นสายปลายเหตุหรือจับใจความเรื่องราวไดเทั้งหมด ทว่าผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างอันแข็งกล้าที่อยู่ภายในใจของยูโอจิ
"แล้วก็...ที่โดนจับเมื่อกี๊...ถึงแม้ว่าจะอาย...แต่ไม่ได้รู้สึกนึกรังเกียจ"
นี่พูดถึงเรื่องที่ผมจับมือเธอเมื่อกี๊รึเปล่า?
"ตอนที่อยู่ในบ้านผีสิง...ถึงชั้นจะรู้สึกว่าความทรงจำมันขาดห้วงไป...แต่ชั้นจำได้แค่ว่า...จำได้ว่าอามัจจิพยายามเพื่อตัวชั้นอยู่..."
ยูโอจิยังพูดออกมาเรื่อยๆ
"ความรู้สึกแบบนั้นมันได้หลอมรวมกัน...แล้วก็รู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างใน..."
ในระหว่างที่เธอเอ่ยออกมานั้น น้ำตาก็ยังคงไหลรินออกมาไม่หยุด
"ฮะๆๆๆ ... แต่ทำไมถึงร้องไห้ออกมาก็ไม่รู้ ชั้นยังไม่เข้าใจตัวเองเลย"
ยูโอจิมองมาทางผม และยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"ตั้งแต่เกิดมา...ชั้นเพิ่งเคยมีความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย"

ผมได้แต่นิ่งงันและมองรอยยิ้มนั้นโดยที่ไม่สามารถเอ่ยอะไรออกไปได้
ในโลกนี้...มีใบหน้าและท่าทางที่แสนใสซื่อบริสุทธิ์ขนาดนี้อยู่ด้วยหรือ

ในตอนที่คานาเดะตะลึงอยู่นั้น ประธานก็โยนกล้องมาให้คานาเดะได้ถ่ายรูปเคลียร์ภารกิจ

แก้ไขข้อความเมื่อ