มันเกิดอยู่ในฟาร์มเลี้ยงกุ้งกุลาดำในจังหวัดชุมพร ซึ่งในตอนนั้นพี่ชายผมไปทำงานอยู่ในฟาร์มกุ้งและพ่อของผมเป็นคนขับรถส่งพันธุ์กุ้งกุลาดำตามฟาร์มต่างๆ ขณะนั้นผมอายุประมาณ 8 ขวบ ส่วนไอ้หมีน่าจะอายุประมาณ 7-8 เดือน วันที่ไปรับมันมาเลี้ยงนั้นต้องเอามันใส่กล่องโฟมที่ไว้บรรจุลูกกุ้งกุลาดำที่ไปส่งในฟาร์ม โดยเอาผ้าชุบน้ำรองพื้นเอาไว้ และเอาผ้าคลุมไว้บนปากกล่องเพื่อกันแดดให้มัน เพราะเป็นการเดินทางตอนกลางวัน จากชุมพร มาถึงจังหวัดพังงาซึ่งใช้เวลาค่อนข้างจะนานมาก และอากาศค่อนข้างร้อน จำได้ว่าไอ้หมีมันอ้วกมาตลอดทาง ต้องคอยจอดรถเอาน้ำพรมตัวมันเพื่อไม่ให้มันร้อนเกินไป (รถของพ่อเป็นรถกระบะตอนเดียว ซึ่งพ่อเป็นคนขับและผมกับน้องชายนั่งด้วยกันในเบาะข้างคนขับ) การเดินทางของไอ้หมีค่อนข้างทุลักทุเลแต่ก็มาถึงบ้านได้โดยปลอดภัย วันแรกที่มันมาถึงมันก็โดนรับน้องจากหมาบ้านข้างๆ ผมกับน้องต้องวิ่งเอาไม้ไล่ตีไอ้หมาข้างบ้านที่จะมารุมกัดไอ้หมี แต่สิ่งที่ผมเห็นคือไอ้หมีมันเป็นหมานักสู้แม้หมาข้างบ้านมันจะตัวใหญ่และโดนกัดไปแล้วแต่มันก็ยังเห่าสู้โดยไม่วิ่งหนี พ่อของผมรักและเอ็นดูมันมาก รวมทั้งทุกคนในบ้านก็ชอบมัน มันเป็นหมาที่ซุกซนและยิ่งโตขึ้นรูปต่างและขนของมันดำและมันขลับเหมือนกับหมีเลยก็ไม่ปาน

มันเป็นหมานักสู้ ไอ้หมีกลายเป็นพี่เบิ้มของหมาแถวบ้านในเวลาต่อมา แม้แต่หมาพันธุ์อัลเซเชียลของคนแถวบ้านยังเจอไอ้หมีไล่กัดจนกระเจิงมาแล้ว ไอ้หมีชอบเล่นน้ำทะเล ไม่ชอบอาบน้ำจีด พ่อมันจะสั่งให้ผมกับน้องช่วยอาบน้ำให้มันสัปดาห์ล่ะครั้งเสมอ และเหมือนมันรู้เวลาจะจับมันอาบน้ำทีไรต้องวิ่งไล่กันเหนื่อยทุกที แต่เวลาไปเล่นน้ำทะเลมันกลับวิ่งลงทะเลเองซะงั้น แถมชอบขึ้นไปสะบัดตัวบนบ้านให้แม่บ่นเป็นประจำ ของโปรดของไอ้หมีคือซาลาเปาใส้หมูที่พ่อจะซื้อมาทุกเช้า ซึ่งนั่นทำให้ผมต้องวิ่งหนีมันทุกเช้า เพราะพ่อจะกลับมาจากตลาดก่อนผมจะตื่นและให้ซาลาเปาไอ้หมีกิน แล้วตอนผมตื่นแล้วไปกินบ้างมันจะพยายามเข้ามาขอแบ่งซาลาเปาในส่วนของผมประจำ ซึ่งตอนหลังผมแก้ปัญหาด้วยการตื่นเช้าก่อนพ่อจะกลับมาจากตลาด เวลาพ่อเอาซาลาเปาให้มันกิน ผมก็จะกินซาลาเปาของผมด้วย ก็แก้ปัญหาไปได้ ไอ้หมีจะรอพ่อกลับมาจากตลาดทุกเช้า เพราะมันรู้ว่ามันจะได้ของกินเวลาพ่อกลับมาจากตลาด

หลายครั้งเพราะบ้านของผมเลี้ยงไก่แจ้แบบปล่อยธรรมชาติ  ไก่พวกนี้จะขึ้นไปทำรังบนต้นหูกวางข้างบ้าน ซึ่งมักจะมีคนมาพยายามมาขโมยไก่หรือบางทีก็มาขโมยไข่ไปหลายต่อหลายคร้ัง แต่ก็เพราะได้ไอ้หมีทำให้สามารถออกไปไล่โจรได้เกือบทุกครั้ง มีครั้งนึงจับได้คาหนังคาเขาเป็นลูกชายของคนในหมู่บ้าน พ่อจะไปแจ้งความอยู่แล้วแต่แม่ของเค้ามาขอร้องพ่อเอาไว้ แต่นั้นก็ทำให้ไอ้หมีโดนทำร้ายจนเจ็บหนักครั้งนึงเลย มันโดนฟันเป็นแผลกลางหลัง น่าจะเป็นแผลจากมีดพร้า ซึ่งต้องพาไปหาหมอสัตว์ให้ช่วยทำแผลให้และใช้เวลาเป็นเดือนกว่าแผลจะหายสนิท แต่สุดท้ายไอ้หมีก็จากไปด้วยการโดนยาเบื่อ มันตายต่อหน้าผมและแม่ ผมพยายามเอาไข่ขาวกับนมจืดกรอกปากมันเพื่อให้มันอ้วกออกมา แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ยืนดูมันจนมันจากไปอย่างทรมาน และผมเองก็เป็นคนฝังมันด้วยตัวเอง ไอ้หมีตายตอนผมอายุ 17 รวมเวลาที่มันอยู่กับครอบครัวเราก็ประมาน 9 ปี เรียกได้ว่ามันเหมือนพี่น้องผมคนนึงเลยทีเดียว มันตายหลังจากที่พ่อเสียไปได้ไม่ถึงปี ผมเสียใจมากที่ไม่สามารถช่วยเหลือมันได้ทำให้สุนัขที่พ่อรักต้องจากไปอย่างทรมาน

ตัวผมตั้งใจเอาไว้ว่าวันนึงผมมีบ้านเป็นของตัวเอง ผมจะหาสุนัขที่มีลักษณะคล้ายๆไอ้หมีมาเลี้ยงอีกสักตัว ที่มาเล่าให้ฟังในวันนี้ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ วันพ่อผ่านมาแล้ว ผมนั่งคิดถึงพ่อจู่ๆความทรงจำในวันที่ไปรับไอ้หมีมาเลี้ยงมันก็ผุดขึ้นมาในหัว เลยอยากแบ่งความทรงจำให้เพื่อนๆได้อ่านกัน ผมค่อนข้างเล่าเรื่องและเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่เก่งเท่าไหร่ ตกหล่นยังไงก็ขออภัยไว้ด้วยนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ไม่รู้จะแท็กอะไรที่เข้ากับห้องศาลาผมเลยเลือกปัญหาสังคมแล้วกันครับ